Inhoud
Als inwoner van Texas die warm weer veracht, heb ik een hekel aan de lente, want het is de laatste nagel in de kist van Winter. Met de zomer opdoemen aan de horizon, kijken en wachten op zijn tijd om toe te slaan, merk ik dat ik fantaseer over herfst en zijn vele voordelen. Namelijk Halloween.
Dus sloot ik mijn ramen, draaide ik de AC op en werd ik klaar om de meest angstaanjagende momenten in videogames te onthouden die ik ooit heb meegemaakt - om in de spookachtige geest te komen. Als jij ook in maart Halloween wilt, duik dan in de lucht en doe net alsof het niet zonnig en vol leven buiten is.
5. Silent Hill
Stille Heuvel is gemakkelijk een van de meest genre-definiërende horrorspellen in de geschiedenis van ooit. Het was een van de eerste om de speler in de rol van een machteloze protagonist te dwingen alleen maar te proberen te overleven tegen een onnoemelijke horror. Een vader die probeert zijn vermiste dochter te vinden die naar het mysterieuze stadje Silent Hill is vertrokken. De stad zelf, verlaten en bedekt met een dikke laag mist, is akelig stagnerend en toch levend. De lege gebouwen staan als grafstenen die over je waken terwijl je je een weg baant door de duisternis.
De storing die je via de radio hoort bij het naderen van een vijand, heeft me altijd gespannen gemaakt in verachtelijke anticipatie op wat zou komen, net als de pauze vlak voor de val van een achtbaan. Al te vaak werd je gedwongen om te rennen van gruwelen zoals de mannequin monsters met alleen een zaklamp om jezelf mee te bewapenen.
Deze game geeft je nachtmerries en stelt je de geestelijke gezondheid van zijn makers ter discussie wanneer je de eindes onder ogen ziet.
4. Resident Evil 2
Nog een klassiek horrorspel, Resident Evil pits de speler tegen zombies en andere mutanten, met de tweede aflevering mijn eigen persoonlijke merk van de hel. In de laarzen van Leon Kennedy sta je in de frontlinie van een zombie-pandemie in Raccoon City en moet je je een weg vechten naar het station om hulp te zoeken.
Deze game had de tankachtige besturing om je in frustratie te laten gillen, maar ze hebben echt aan de scare-factor toegevoegd, omdat je harder moest werken om de zombies te raken toen ze zich bij jou sloten. Ammo was schaars en er waren geen harde schoten om een munitie te creëren, terwijl de ondoden rondzwierven; langzaam steeds dichterbij komen. Ik kan me nog de walgelijke spetterende geluidseffecten herinneren van het feit dat ze zich voeden met een lijk in de buurt.
Zelfs het openen van een gekwetste deur was intens toen de camera een eerste persoon in beeld kwam van een deur die langzaam openging om de duisternis erachter te onthullen. En ja, er is een deel waar zombies doorheen barsten voordat je kunt bewegen of richten. Combineer dat met wezens zoals de skinless, op het plafond lopende Licker en de kamer vol vraatzuchtige kraaien, en deze game lijkt speciaal ontworpen om te knoeien met de speler.
3. F.E.A.R.
ANGST. (Eerste Encounter Assault Recon) was de eerste game in de 360 / PS3-generatie die me echt deed schreeuwen. Ik zag het als gewoon een first person shooter met mooie graphics en strakke, responsieve controls. Ik kreeg mijn aanvalsgeweer en mijn schaar schopte en voelde me onoverwinnelijk.
Toen ontmoette ik de geweldige AI van het spel in de vorm van super-soldaten en was blij met de uitdaging. Het was een dynamische verschuiving in vergelijking met de spellen van weleer en ik raakte geïntrigeerd. Ik vocht door hen heen en kreeg meer zelfvertrouwen over mijn capaciteiten.
Toen raakte de gek de ventilator.
Alma, een geestelijk kind met psychische vermogens, begint te verschijnen wanneer je je omdraait om een ladder af te dalen of voorbij een licht achter je te rennen, je in haar schaduw badend. Ze maakt je hele team leeg en laat niets achter dan skeletten die in een plas scharlaken weken. De game heeft meer dan de sprongen om je terug te trekken en combineert het met de sfeer van weten dat er iets mis is in de buurt. De balans tussen vuurgevecht tegen mensen en verkenning maakt dat de kleine, enge details echt worden opgebouwd en opgebouwd totdat het plotselinge uiterlijk dat je hebt gezien je wegblaast.
2. Dode ruimte 2
Dead Space 2 kenmerkt de meest ongelukkige man in de geschiedenis van ooit. Isaac Clarke, een ingenieur, werd gestuurd om een schip te repareren, alleen om de ondoden aan boord te vinden en vecht ze amper aan ten koste van het verlies van zowel zijn vriendin als zijn geest. Pick-up een paar jaar later en Isaac lijdt aan dementie en een andere tour door de pitten van de hel.
Opnieuw wordt hij gedwongen het legioen Necromorphs te confronteren, alleen deze keer op een veel grotere en meer angstaanjagende schaal. Ze hebben een hele stad geconsumeerd, misschien meer, en hij moet de informatie die hard in zijn hersenen is gecodeerd gebruiken om het op te slaan.
Voor de speler betekent dit dat je vervallen ruimteschepen en verwoeste gebouwen moet onderzoeken, terwijl de verdraaide mirakels van de nachtmerries van Stephen King je links en rechts besluipen. Ze zullen barsten door muren, deuren, plafonds, vloeren; alles wat ze kunnen om je te bereiken. Een volledig verlichte gang is niet minder beangstigend dan een donkere als je weet dat de monsters overal vandaan kunnen komen.
Hoe gruwelijk ze ook zijn, het geluid is het meest angstaanjagende aspect van het spel. Je hoort een rustig, gespannen nummer van tonen en snaren om de stemming te verzachten terwijl je verder komt. Dan hoor je iets rommelen en het kreunen van iets in pijn. Je kruipt in de volgende gang en ziet bloed over de muren spatten en vreemde runen erin geschreven. Je komt dichterbij en de snaren beginnen zo langzaam te stijgen dat je het niet merkt tot het te laat is en de Necromorph op je rust. Het gebrul van deze wezens is een verontrustend crescendo dat dag en nacht uit de humeurige soundtrack lijkt.
Je zult deze game alleen spelen als je je moedig voelt en als je weet dat slapen niet zo is dat belangrijk. Vooral na de scène met de naald in het oog.
1. Veroordeeld: Criminal Origins
Oh, Veroordeeld, wat kan ik over jou zeggen? Jij bent het hoogtepunt van wat me bang maakt in een videogame. Je bent de belichaming van schrik en de fysieke manifestatie van de gruwel die in iemands geest kan groeien.
Als federale agent Ethan Thomas moet je een seriemoordenaar opsporen die je in beeld heeft gebracht voor de dood van je partner door de meest noodlijdende stad sinds het centrum van Detroit. Psychopaten wachten op u, zowel in groepen als alleen, waardoor hun tactieken zo gevarieerd zijn dat ze bijna onmogelijk te voorspellen zijn. Sommigen zullen wachten onder vuilnis of achter obstakels om je in een hinderlaag te lokken. Anderen zullen de kop opsteken met een krachtiger wapen zoals de vuurbijl. Dan zijn er de speciale vijanden die van locatie naar locatie veranderen, waarbij mijn favoriet degenen zijn in het winkelcentrum die zich voordoen als mannequins totdat je binnen bereik komt.
Deze game is dement. Het gevecht is traag en zwaar met mêlee-wapens in de buurt die het overgrote deel van het spel vormen. Buizen, papiersnijders, bijlen, koevoeten, sloophamers, betonstaal; alles wat je kunt krijgen. Je moet je blokken timen en perfect schommelen om te slagen tegen de krankzinnigen en gewoon bidden dat ze niet te vaak samenzwermen omdat je taser tussen twee schoten moet opladen. Zelfs je flitslicht kan variëren in intensiteit op basis van de ontwerpen van de maker voor het niveau.
En welke niveaus zijn ze. Verlaten winkelcentra, ziekenhuizen, scholen, boerderijen; vrijwel de meest angstaanjagende plaatsen waar je nooit zou willen zijn. Met zo'n visueel first person-beeld, kun je niet anders dan je voelen alsof je er echt middenin bent van zulk geweld. De steegjes worden verstikkend en de strakke kamers claustrofobisch, maar de brede gebieden bieden geen verlichting omdat je je realiseert dat je zonder dekking wijd open staat en gemakkelijk omsingeld kunt zijn. Je kijkt links en rechts door het donker, maar je zaklamp kan alleen zo ver schijnen.
Dan beweging.
Meestal zou ik eerst iets horen en dan worden geraakt, ik weet te laat dat ik wordt aangevallen. De soundtrack van dit spel is vrijwel onbestaande, omdat de atmosfeer en ambiance in je hersenen sijpelen en paranoia veroorzaken. Ga naar de kelder en je hoort voetstappen boven in de kamer die je zojuist hebt verlaten. Ga een nieuw gebied binnen en hoor gedempte stemmen die vervagen wanneer je in de buurt komt. Voorwerpen in de wereld, zoals flessen, maken geluid wanneer ze tegen je botsen, waardoor spannende momenten ontstaan heb-zij-horen-me? en wat in godsnaam was dat? door het spel heen. Er zijn zelfs een paar hallucinerend-achtige momenten om een psychologisch aspect van je geest te laten buigen, waardoor je je afvraagt wat echt is en wat er in Ethans geest zit.
Als je dit spel speelt, zal het waarschijnlijk in korte bursts zijn met voldoende tijd tussen sessies, terwijl je je afvraagt: waarom speel ik dit?
Dit zijn de titels die me deden kronkelen, gillen, haperen en happen. Sommigen als een kind, sommigen als een volwassene, allemaal voor altijd herinnerd voor het pure gevoel van angst dat ze me hebben ingeprent. Deel uw eigen enge ervaringen in de opmerkingen en laten we Halloween levend houden in maart.