Inhoud
- MMO's waren al een tijdje niet voor mij
- Ik had nooit gedacht dat ik in excergames zou spelen
- Red het meridiaan na het donker
- Denk na voordat je koopt
Tussen mijn werk, kinderen, man en slaap (oh, wie houd ik voor de gek ...), Ik heb geen tijd meer voor veel van wat dan ook.
Ouders zouden moeten offeren, maar gedurende de eerste anderhalf jaar van het moederschap nam ik een ongezond extreem offer - lesgeven, groepen spelen, koken, schoonmaken, de hele nacht wakker blijven met niet-meewerkende mini-mesjes die weigerden om gewoon naar de kerk te gaan. in slaap vallen.
Serieus, jongens: de twee grootste genoegens van het leven zijn slapen en eten, en de helft van de tijd willen mijn kinderen niets met elkaar te maken hebben. Maar ik dwaal af...
Ik worstelde om me vast te klampen aan de fijne draad van gezond verstand die ik had achtergelaten (niet dat ik veel had in de eerste plaats). Het werd schadelijk voor mijn sociale leven en, nog belangrijker, voor mijn huwelijk.
Mijn altijd toegewijde man nam de kinderen van me weg na een ruzie over hoe ik nooit, ooit neergestreken, en stuurde me naar de computer die ik in maanden nauwelijks had aangeraakt, als een verloren liefhebber.
Eigenwijs als ik ben, verzette ik me. Immers - ik ben een ouder. Per definitie zijn deze youngins mijn leven. Kan me niet vertellen niks.
Alleen hij kon en hij deed het. Waarom was hij zoveel meer ontspannen dan ik? Omdat hij tijd voor zichzelf nam tijdens het uitvoeren van alle taken die ik deed.
Helaas vallen enkelen van ons in de uitersten van het spectrum. Alles of niets. Blijf spelen, alsof we geen andere dringende verantwoordelijkheden hebben, of niet spelen (of echt iets doen) en onszelf (en dan nog wat) in onze families gieten. Ik realiseerde me een paar dingen terwijl ik probeerde mijn balans erin te vinden:
MMO's waren al een tijdje niet voor mij
En behalve grote releases speel ik ze nog steeds niet echt veel meer. De tijdverplichtingen en realtime-aspecten (waar is mijn pauzeknop ?!) zijn te groot om eraan toe te voegen dat twee peuters (en een 26-jarige man) zichzelf geen pijn doen. Of, erger nog, breek mijn shit. Zelfs het ergste van alles is het gebrek aan begrip dat sommige mensen laten zien. Oké, ik ben een beetje aan het zuigen. Ik heb een kind op mijn knie en een ander aan mijn arm. Ga eroverheen.
Ik had nooit gedacht dat ik in excergames zou spelen
Ik heb ze alleen maar in overweging genomen omdat mijn gymtijd een behoorlijke klap kreeg en ik me snel ga vervelen tijdens het trainen thuis. Ik realiseerde me al snel dat de kinderen het leuk vonden om met me te jammen. Ze werken niet voor mij als een pure fitness-tool, maar het is een directe afleiding voor de kinderen. Als al het andere faalt, dansen we. DANS, MINIONS, DANS!
Red het meridiaan na het donker
Afhankelijk van de leeftijd van je kleine kinderen, is spelen, oh, DE DODENDE VLOER misschien niet het beste idee. Onze oudste betrapt pappa speelde het een keer, en het was vingerwapens en "pew, pews" de hele week. Allemaal. Verdomde. Week. Thuis? Pouw, bank. In de winkel? Pouw, bank. Alle banken, banken. De kinderen zijn niet de enigen die op leeftijd passende spellen moeten spelen - je moet je speelgewoonten aanpassen aan beeldspraak en concepten die niet schadelijk zijn voor het soort mensen dat een beperkte greep heeft op de realiteit. Ernstig. Kinderen weten niet wat er de komende tijd gebeurt. Volwassenheid is de beslissende factor, en je kent je kinderen het best, maar dat is een ander artikel voor een andere dag.
Denk na voordat je koopt
Denk niet alleen aan kosten, ratings of hype. Onthoud ook dat je niet dezelfde tijd zult hebben dat je pre-kids had om de langere titels te spelen. Niet denken aan het grote geheel leidt tot stapels nauwelijks aangeraakte spellen, zoals die ik heb, die een verspilling van geld bleek te zijn.
Er zijn echt geen harde, snelle regels voor een leven na het spelen van post-baby's, maar enkele basistips kunnen de evenwichtsoefening een stuk eenvoudiger maken.