Inhoud
- Op zijn core, een heel eenvoudig spel
- Goed gebalanceerde gameplay
- Glanst wanneer het gaat om geluid
- globaal
Je rent door de dichte mist, laarzen zacht knarsen in de sneeuw. Je positie werd ingenomen door de vijand en je bent nu op de vlucht. Slechts 80 meter naar de boomgrens waar het veilig is.
Plots worden schoten van achter je afgevuurd. De kogels raken de sneeuw op slechts enkele centimeters van je benen. Je zult de treeline niet halen als je niet blijft draaien.
Nog twee opnames. Een van deze sluit aan op je bovenbeen. Met de laatste uithoudingsvermogen duik je achter een krater. Haastig en onhandig verband je je wond en draai je naar de vijand. Maar vandaag zul jij niet degene zijn die de moord pleegt. Terwijl hij je positie nadert, hoor je een zacht gefluit in de verte. Een halve seconde later is het enige dat overblijft van de bolsjewiek die je bijna heeft gedood, een smet op de grond. Maar je hebt geen tijd om te genieten van deze kleine overwinning, want de granaten zullen zowel vriendschappelijke als vijandige troepen doden. Je begint opnieuw naar de boomgrens te rennen, je retraite bedekt met mortiergranaten.
Je komt bij de boomgrens en verwacht je bondgenoten te zien groeten en je te feliciteren met je veilige retraite. Maar alles wat je ontmoet is een kogel tussen de ogen.
Het lijkt erop dat je bondgenoten je voor een Rus zagen.
Dit, mijn vrienden, is Red Orchestra 2: Heroes of Stalingrad, dat zich concentreert rond de nazi-invasie van Rusland en het daaropvolgende tegenoffensief door het Rode Leger, in zijn volle glorie. In de schil van buzzwords zoals "Hardcore" en "Unforgiving", ligt een kleverige, romige vulling van "Fun" en "Intense".
Deze game loopt de grens tussen Battlefield en ArmA. En hoewel het niet voor iedereen is, blijft de aantrekkingskracht ervan zeker niet beperkt tot de Hardcore Realistic Shooter-crowd.Deze game loopt de grens tussen Slagveld en ArmA. En hoewel het niet voor iedereen is, blijft de aantrekkingskracht ervan zeker niet beperkt tot de Hardcore Realistic Shooter-crowd. Iedereen die ooit een militaire schieter heeft gespeeld, kan ervan genieten. Zelfs de meer op concurrentie gebaseerde titels zoals Plicht.
Op zijn core, een heel eenvoudig spel
Je hebt je standaard Eliminatie en Team Deathmatch modi, samen met de Gebied modus, die verreweg het populairst is.
In Territory is er een aanvallend en verdedigend team, en de druk op de aanvallers om elk punt vast te leggen (tenzij de kaart een kaart met dubbele aanval is, in welk geval de overwinning beslist zal worden op basis van wie de meest gevangen punten heeft) of versterk de versterkingen van de verdedigers voordat de tijd om is. Deze spelmodus is een van de meest intense die ik heb meegemaakt in een game. Als verdediger word je constant teruggedrongen en probeer je het onvermijdelijke uit te stellen tot de tijd om is. En als een aanvaller sta je constant tegenover een verschanste vijand die tegen de klok racet. Spelers kunnen respawnen na een ingestelde tijd op hun squad-leider of op een vooraf ingesteld spawn-punt. Elke speler telt als een versterking; en wanneer versterkingen nul bereiken, zullen spelers niet langer in staat zijn om te spawnen. Het maximale aantal mensen in een server is 64, wat voor een aantal behoorlijk hectische veldslagen zorgt.
Goed gebalanceerde gameplay
Er zijn veel verschillende klassen, van Ploegleider, Machinegeweer, Sniper en Tank / Antitankbemanning voor de laagsten scherpschutter. Maar met Rifleman breng je het grootste deel van je tijd door met spelen. Andere klassen hebben een zeer beperkte populatie (meestal van 3 tot 9), maar Rifleman heeft meestal 22 slots. Dat betekent dat je beter kunt leren hoe je een bout-actie moet uitvoeren en goed moet werken. Je zult jezelf vaak in situaties bevinden waarin je vastzit aan machinegeweervuur en je denkt misschien dat dit oneerlijk is. Maar je kunt altijd om hulp roepen, proberen te rennen of ervoor zorgen dat je bij je squadron blijft (hoe goed hij ook is, hij kan niet richten iedereen tegelijk, kan hij?).
Boven alles moet dekking je eerste prioriteit zijn in dit spel. Als je eenmaal een paar uur bent, zul je waarschijnlijk wennen aan het onopvallend op zoek gaan naar dekking, zonder dat je het gebied hoeft te stoppen en doorzoeken, en het zal je leven talloze keren redden. De vuurgevechten zijn kort en intens, duren tussen een en twee schoten. Nauwkeurigheid is van het grootste belang: je mist en de vijand krijgt een gratis foto.
Glanst wanneer het gaat om geluid
Van de geluiden van de strijd tot het doodgeschreeuw van de soldaten, tot de smeekbeden van soldaten onder vuur (als je een Duitse schreeuw hoort "Ik mag niet dood!", Zul je weten dat het tijd is om een rookpauze te nemen ). En de grafische weergave helpt bij de onderdompeling, zelfs bij de laagste instellingen. Ze zijn goed gedaan en er zijn zeer weinig of geen texturen op de plaats. Hoewel de game zijn eigenaardigheden heeft en op sommige machines traag kan werken.
globaal
Red Orchestra 2 vult de niche voor WW2-gamers en Realistic Shooter-fans zonder de pret op te offeren. Het is een zeer intense shooter die honderden uren speelbaarheid kan bieden, en ik zou het ten zeerste aanbevelen.
Onze beoordeling 9 Red Orchestra 2 vult de niche voor WW2-gamers en Realistic Shooter-fans - zonder het plezier op te offeren