Inhoud
Ik heb eindelijk gespeeld Uncharted 2 in zijn geheel. Ik had nog nooit een gespeeld niet in kaart gebracht spel, en eerlijk gezegd, ik had nooit gedacht dat ik het op dit moment zou doen. Iets over de ruig knappe schattenjager leek een beetje clichématig en saai voor me, en ik was nooit een grote fan van Grafrover's onhandige platformvorming.
Indiana Jones probeerde tenminste geen actieheld te zijn als hij op zoek ging naar artefacten. Maar Drake. Wel, hij is het soort van een psychopaat.
Hij steelt dingen omdat hij zich verveelt en hey, waarom niet? En dat is een gegeven, aangezien hij het klassieke archetype van de schattenjager is. Maar wat me echt stoort, is dat hij aan het begin van het spel dit rare ding heeft over het niet gebruiken van wapens. En dan is hij, zoals, "Oh, ik denk dat kalmeermiddelen oké zijn." Hierna gaat het weer goed met kalmerende mensen van hoogten die hun nek zouden breken en mensen van richels zouden trekken om ten minste vier verhalen in de zee te laten vallen .
Ik bedoel, wat maakt het uit, Drake ?!
Het rare is dat de makers van dit spel dit soort charmante "Ik heb de slechtste geluk in de wereld" personage rond Drake hebben gecreëerd. Ondanks dat Nathan een soort hulpmiddel is, zijn het tempo en de planning van het verhaal behoorlijk spectaculair.
Het spel begint met Drake die uit een treinwrak met een maagwond klimt. Het is moeilijk om zich op dat moment niet slecht voor hem te voelen, omdat hij een man lijkt die gewoon geen pauze kan krijgen. Tekenen na buiging. Vloeren brokkelen af. Deze kerel heeft het slechter geluk dan Charlie Brown. Na een tijdje moet je er gewoon je ogen op werpen, en ik denk dat dat is wat de makers wilden. Het is zo'n belachelijke verhaallijn dat spelers niet anders kunnen dan lachen en ervan genieten. Per slot van rekening vecht hij nog in de Himalaya's.
Ga Donut Drake binnen
Toen ontdekte ik dat je een kostuum genaamd "Donut Drake" kon ontgrendelen. Drake's lichaamstype veranderde niet alleen drastisch, maar het spel vertraagt zijn dialoog zodat hij met een kleine vertraging in deze diepe, adembenemende stem spreekt. Daarna kon ik niet anders dan als "Doughnut" spelen voor de rest van het spel.
Hij was nog steeds dezelfde Drake die rondzwierf en slechteriken enzo doodde, maar alle dingen die Drake soort dronk maakten, veranderden in manieren om hem een sympathieker karakter te maken. Hij probeert niet langer veel te hard voor een ruige, atletische man die in een moeilijke situatie terechtkomt. Nu probeert hij net hard genoeg voor een onattente man die in een onmogelijke situatie wordt gebracht.
Donut is mijn canonversie van Drake. Ik ben niet zeker van mezelf willen om een spel te spelen zonder Doughnut Drake erin.
Bijvoorbeeld, alles dat de hele tijd breekt, is realistisch. Die tekens en oude bakstenen vloeren waren niet bedoeld om een man van Donut Drake's grootte te houden. Hij heeft niet het recht om betrapt te worden in deze situatie door al deze acrobatiek overal te doen. Het geharnaste hijgen van Donut Drake door zijn zorgvuldig gemaakte wangen hoort me tegelijkertijd ineenkrimpen en aan het lachen maken. Dit was een man zonder enige reden om in zijn positie te zijn, schattenjacht over de hele wereld. En toch was hij daar, worstelt met elke stap. Het was nogal bewonderenswaardig.
Bovendien maken de vrouwen in het spel altijd jabs tegen hem. Met regulier formaat Drake werd dit verwacht. Hij kan de hits nemen. Met Donut Drake is het helemaal niet nodig.
"Geef de arme man een pauze!" Ik huilde. "Hij is moe en hongerig, hij heeft hier niet om gevraagd."
En omdat zijn stem in slow motion wordt gespeeld, praten personages vaak over hem. Zelfs als hij een woord in het rechte eind krijgt, lijken de vertraagde reacties hem altijd op het feit dat hij snuffelt naar geestige comebacks.
Spelen als Donut Drake deed me denken aan hoe gemakkelijk we ons laten leiden door de kleinste veranderingen in een personage, zoals hoe iemand spreekt of iemands gewicht. Als Indiana Jones te zwaar was, zou dat dan meer sympathie hebben opgewekt? Als James Bond een lisp of een chronische stotter had, zou hij dan nog steeds een ladykiller zijn? Zou iemand hem verafgoden of zelfs serieus nemen?
Ik twijfel er enigszins aan.
Wat denk je? Is Drake een grap of een eikel? Zijn hij en Donut Drake helemaal anders? Hoe denk je dat veranderingen in uiterlijk of maniertjes van invloed zijn op de game-ervaring?
Beeldbronnen: Headerafbeelding via uncharted.wikia.com; Drake glimlach via fullyavinit.com; Donut Drake via uncharted.wikia.com