Inhoud
- Nieuwe spelers worden rechtstreeks naar hun eerste stad gedropt, genaamd wat ze maar willen.
- Het upgraden duurt langer, en de toename in tijd neemt gestaag toe met elke verdere upgrade.
- Er is helemaal geen visuele weergave van de strijd.
Gratis spellen spelen altijd een rol. Misschien waren het gewoon lievelingsprojecten en zullen ze geen updates krijgen als de maker stopt met genieten. Sommige hebben hun gelimiteerde functies voor de prijs die een abonnement kost of die functies zijn ontgrendeld in een gelditemshop. Anderen, zoals Draken van Atlantis, zorg dat alles veel tijd kost, voorkom dat de speler in die tijd iets productiefs doet, en laat ze geld uitgeven om dingen te versnellen.
aanvankelijk Draken van Atlantis ziet eruit alsof het best leuk kan zijn. De kunststijl is behoorlijk mooi en de facties waaruit de speler kan kiezen, hebben zelfs een beetje iconisch verschil, met achtergronden die lijken alsof ze er echt toe doen om te spelen. Eén factie wordt vermeld als technologisch geavanceerd, een andere wordt gezegd een sterkere band te hebben met hun draken.
Nieuwe spelers worden rechtstreeks naar hun eerste stad gedropt, genaamd wat ze maar willen.
Maak je geen zorgen als je van gedachten verandert, je kunt het later hernoemen voor een bescheiden bedrag. De game bevat een eenvoudige tutorial om spelers te laten zien hoe ze gebouwen moeten bouwen en hoe ze de meeste van die gebouwen kunnen gebruiken als ze eenmaal zijn gebouwd. Het zijn allemaal vrij basale dingen die individueel worden gedaan, maar het is misschien een beetje veel om erachter te komen voor jongere spelers zonder de hand vast te houden.
Deze basisgebouwen verzamelen kleine hoeveelheden hulpbronnen en maken training van zeer basistroepen mogelijk. Wanneer de speler begint met het upgraden van gebouwen, wordt het probleem van de tijd merkbaar.
De meeste van de eerste gebouwen hoeven niet lang te worden gebouwd in Whatever-You-Likesville. De structuren voor het verzamelen van informatie vergt slechts ongeveer vijftien seconden om samen te stellen. Alleen in staat zijn om één gebouw per keer te bouwen is geen groot probleem als het minder dan een minuut duurt. Je kunt versnellen iets in het spel, maar alleen door het gebruik van contant gekochte items.
Het upgraden duurt langer, en de toename in tijd neemt gestaag toe met elke verdere upgrade.
Wil je meer middelen verzamelen met die boerderijen? Het duurt langer elke upgrade. Wil je betere bescherming tegen je muur? Dat begint bij meer dan een uur en verdubbelt met de tweede upgrade. Wil je sneller betere troepen trainen? Je krijgt eerst een paar upgrades die meer dan een uur in beslag nemen.
Over troepentraining gesproken, dit is de eerste plaats die echt teleurstellend blijkt te zijn. De lijst met soldaten die men kan trainen varieert van dienstplichtige dorpsbewoners met wapens in de Azteekse stijl (een duidelijke verwijzing naar een van de in-game facties) naar vliegende, vuurspirerende potvissen. De lijst met beschikbare troepen maakt het vrij duidelijk dat de opties identiek zijn, ongeacht de gekozen factie, en nog frustrerend genoeg lijken de mogelijkheden te worden vereenvoudigd tot een enkel getal dat hun macht vertegenwoordigt.
Dit is logischer als men het gevecht beseft Draken van Atlantis is letterlijk niets meer dan het bevel geven om vanaf de wereldkaart aan te vallen, een minuutje of zo te wachten en vervolgens het vervolgverslag te bekijken.
Er is helemaal geen visuele weergave van de strijd.
Dit is een enorme schande, omdat veel van de kunst van het spel eigenlijk best goed is. Het zou een leuke bonus zijn geweest om in ieder geval te kunnen zien hoe je getrainde troepen van verschillende typen het uitvechten, zelfs als het gevecht zo simpel bleef als het ene leger met een hoger totaal machtsnummer dan het andere en daarom won.
Dit alles combineert om een ervaring te creëren die volledig bestaat uit wachten zodat de speler meer kan wachten. Wacht om middelen te verzamelen. Wacht om soldaten te trainen. Wacht om meer bronnen te verzamelen. Wacht tot de soldaten een aangrenzende vlakte binnenvallen. Er is letterlijk niets aan het spel, behalve wachten op de mogelijkheid om te wachten op iets grotere aantallen willekeurige spellen van het spel dingen.
De verscheidenheid aan troepen in het spel kan spannend zijn, maar uiteindelijk zijn ze allemaal simpelweg vereenvoudigd tot een enkel nummer, met zelfs de weinigen die voordelen hebben ten opzichte van specifieke andere soorten troepen die niet in staat zijn om die kern met één cijfer mechanisch te schudden.
Het bouwen van een fantasy-imperium zou opwindender moeten zijn dan alleen het kijken naar nummers stijgen. Zelfs aangevallen door een enorm superieure kracht, iets dat je altijd kunt verwachten in elke PvP-omgeving, is slechts een vertraging. Ze nemen middelen en doden soldaten, die beide mettertijd kunnen worden hersteld.
Draken van Atlantis is mooi om naar te kijken, voor een tijdje. Het verzamelen van middelen en het opbouwen van het leger leidt een tijdje af. Uitbreiden naar naburige gebieden is een tijdje vermakelijk. Niets daarvan is echter blijvende voldoening en uiteindelijk is het doel cirkelvormig. Er zijn hints van een paar meer complexe interacties die later mogelijk zijn door het fokken van draken, maar het spel faalt in het enige wat het nodig heeft voor die latere inhoud.
Ik wil het spel gewoon niet lang genoeg spelen om er iets van te maken. Het is mooi om naar te kijken en heeft heel weinig bugs, maar werken zoals het bedoeld is, maakt het niet leuk.
Onze beoordeling 4 Draken van Atlantis wachten in essentie op dingen die gebeuren, dus je kunt ... wachten tot er meer dingen gebeuren.