Inhoud
Horror is een overheersend genre in de spelwereld. Zo is overleven. En ze delen allebei dezelfde strijd - ze hebben meer slechte spellen dan goed. helaas, Fran Bow voegt alleen maar toe aan die ongelijkheid.
Een spel ontworpen en uitgegeven door Killmonday-spellen, het vertelt het verhaal van een meisje genaamd Fran die is opgesloten na de dood van haar ouders. Ze probeert aan het gesticht te ontsnappen door pillen te drinken waardoor ze nog gekker wordt.
De eerste etappe van het spel is waar het echt voor mij scheen. Het verhaal was interessant genoeg om me verslaafd te houden. De puzzels, hoewel niet moeilijk, hebben genoeg spel toegevoegd om me op gang te houden. De personages en griezelige beelden waren verontrustend, maar erg intrigerend - en over het algemeen wilde ik echt meer.
Het is het bloed dat me verveelde.
De puzzels hangen samen met deze pillen die van het scherm van de speler een B-rated film-horrorshow maken. Het is bloederig en dat is het zo'n beetje. Je kunt proberen om wat symboliek of interessante veranderingen te zien, maar het blijft een feit dat het oud wordt. Het probeert zo moeilijk om scherp te zijn, maar faalt jammerlijk - en laat alleen de schil van goede gameplay bij elkaar door zwakke snaren van enkele interessante ideeën.
Het verhaal gaat verder in verschillende gebieden - een donker stenig bos, een griezelig huis (wat ik wel zal toegeven was op zijn minst leuk), een sprookjesland (een soort van), en een Alice in Wonderland afzetten. Maar het klopt echt niet. Ik bleef wachten op een of ander 'aha'-moment - het verhaal probeert wel te suggereren dat er een zal zijn - maar het spel loont nooit wat dat betreft.
Een verhaal dat je blijft raden, is niet hetzelfde als een verhaal dat je gewoon in de war brengt. En Fran Bow Dagenhart? Maak je een grapje? Dit is zo'n Mary-Sue, het is bijna triest, en de verhaallijn 'uitverkorene' was helemaal niet subtiel.
Waar gaat het mis
Het spel lijdt er onder te vol van zichzelf te zijn, zonder shits te krijgen of de spelers zelfs van de pretentieuze verhaallijn, pretentieuze personages en pretentieuze beelden houden. Het probeert, door God is het proberen, maar het lukt niet omdat het zo duidelijk is wat de game probeert te doen.
In elke vorm van entertainment - muziek, boeken of films - wordt je op de een of andere manier gemanipuleerd. Goed entertainment doet dat op een manier dat je het pas merkt als je op de een of andere manier gaat huilen of reageren. Fran Bow is zo in je gezicht - "Dit is griezelig" - "Dit is symbolisch" - "Dit is magisch" - dat het geen tijd laat voor de emotie om er echt in te kruipen.
Het karakter van de naamgenoot zelf, Fran Bow, is neutraal en generiek, en andere personages lijden onder dezelfde slecht geschreven dialoog en interacties.
In Closing
Uniek en anders zijn in een wereld waar alles oud nieuws is binnen zes minuten nadat je erover hebt geleerd, is moeilijk en ik kan het op prijs stellen. Maar Fran Bow is niet het originele verbazingwekkende meesterwerk dat mensen het noemen.
Twee dingen hebben het bewaard. De ene was de wereld, wat erg interessant was. En ten tweede was de flagrante Alice in Wonderland verwijzing die het op zijn minst in een veel interessanter verhaal bond, maar die alleen maar diende om de grote puinhoop in een nog grotere puinhoop te verwarren.
Alles zwart maken - of bloederig - maakt het niet meteen beter, het dwingt ons gewoon om het te wegen tegen zwaardere schalen, en als het tekortschiet, is het een stuk makkelijker te herkennen.
Hier zijn enkele interessante ideeën. Original? Nee - interessant zeker, maar te veel van het goede is slecht. Fran Bow moet leren terughoudend te zijn en uitzoeken wat horror is voordat hij zichzelf in de buurt ervan noemt.
Onze beoordeling 4 Fran Bow krijgt flinke complimenten, maar het is echt niet alles en een zak chips. Beoordeeld op: PC What Our Ratings Mean