Hellblade: Senua's Sacrifice is een grafisch mooi spel dat de reis verkent van een jonge vrouw genaamd Senua die op zoek is naar haar verloren geliefde, Dillion. Haar reis bestaat uit het bestrijden van haar ergste nachtmerries, het onder ogen zien van haar angsten en het bevechten van de duistere goden die de ziel van haar geliefde vasthouden. Er is een vangst op haar reis: ze hoort stemmen in haar hoofd die haar reis fluisteren, haar afleiden en haar oordeel vertroebelen. Veel beoordelingen van deze game zeggen dat het een geweldige game over psychische aandoeningen is - maar klopt dat wel? Wat nou als Hellblade is een spookverhaal verteld vanuit haar gezichtspunt terwijl haar ziel door de hel reist? Kan dat het zijn Hellblade is een Dante's Inferno met een Viking-draai?
Terwijl Senua haar reis doormaakt, drukken de stemmen in haar hoofd haar twijfel en angst uit en worden luider wanneer ze pijn begint te krijgen of ze in paniek raakt. Haar einddoel is om de duisternis die haar verteert te overwinnen en de ziel van haar verloren geliefde te vinden en hem van Hel te bevrijden. De opening van het spel is een eenvoudige doorgang totdat ze de eerste baas bereikt. Met deze eerste baas sloot Senua een deal waardoor ze werd gemarkeerd. Nu worden delen van haar visie scheef en dat kan iets te maken hebben met een psychische aandoening, of het kan zijn dat na het sluiten van een pact door Hel te gaan, ze de beelden en figuren ziet die er alles aan doen om haar tegen te houden van verder gaan in Hel.
Een ander voorbeeld van Senua die door Hel wandelt - en niet lijdt aan een psychische aandoening - is dat de dingen die Senua ziet niet deel uitmaken van haar verbeelding, maar een deel van de oude verhalen die de speler vanuit het oogpunt worden verteld van Druth, haar spirituele gids. Druth legt uit waar Senua heen moet om haar geliefde Dillion te redden. Elke belangrijke baas die ze bestrijdt, is een sleutel tot een ander niveau van Hel, waardoor ze moet reizen. Een terugkerend thema voor deze boss-gevechten is Senua die in een of andere vorm een vreselijke dood lijdt en vervolgens een flashback heeft waarin ze met iemand praat over de duisternis die ze ziet en waar ze doorheen gaat.
Senua lijdt misschien niet echt aan een psychische aandoening, want naarmate haar reis vordert, krijgt ze een glimp van haar moeder. Nu vertelt een van haar stemmen het achtergrondverhaal van haar moeder die op het punt staat de doden te zien en Senua te leren hoe ze hetzelfde kunnen doen. Senua's visioenen kunnen mogelijkerwijs zijn dat ze de doden of het bovennatuurlijke ziet, en haar reis is er een van in staat zijn om met deze kracht om te gaan.
Een goed voorbeeld van dit vermogen van Senua is haar 'schaduw'. Deze 'schaduw' vervangt Druth al snel als haar spirit-gids wanneer het spel voor Senua donkerder of moeilijker begint te worden. Deze "schaduw" doet haar meer psychologisch dan lichamelijk. Het fluistert, en in tegenstelling tot de vele stemmen in haar hoofd die haar onzekerheden uiten en met haar praten in eerste persoon en tweede persoon, spreekt het haar aan en wijst op haar angsten en beledigt haar, zelfs haar aan het pushen om zelfmoord te plegen. Dit klinkt bekend voor Dante's Inferno; terwijl Dante verder ging op zijn reis naar de hel, zag hij vreselijke dingen en hoorde hij vreselijke stemmen die hem dingen vertelden.
Als je het einde bereikt, daagt Senua haar geloof in de goden en haar werkelijke 'vloek' uit. Dit leidt tot een episch einde met Senua die haar waarheid beseft, accepteert wat ze niet kan veranderen en groeit als een krijger en een vrouw. Over het geheel genomen Hellblade: Senua's Sacrifice is een reis van het loslaten van haar geliefde, rouwen over zijn ziel en verder reizen.