Bijna een jaar geleden (technisch negen maanden) speelde ik een van de grootste indie-successen op de PlayStation 3 - een klein spel genaamd Reis. Het had niet de enorme big-budget single player, had geen uitgebreide online multiplayer en het had zeker geen 20-40 uur aan gameplay; maar wat het wel had, was hart.
Reis was een spel (voor een gebrek aan een betere term) dat je meeneemt op een reis, een waarin woorden niet nodig waren om de ups en downs uit te drukken en die miljoenen aanpassingsmogelijkheden beter hadden kunnen maken. Je zou denken dat de magie dat was Reis kon slechts één keer worden ervaren, maar ik zou moeten beweren dat het altijd kan gebeuren.
Vrijdag begon zoals elke andere dag, met als enig verschil dat ik de vrije dag had. Zonder plannen besloot ik dat ik die laatste paar trofeeën wilde toevoegen aan mijn verzameling in Reis. Na opnieuw te hebben gedownload en geïnstalleerd, was ik klaar om de laatste paar symbolen en symbolen op een ordentelijke manier te zoeken en op weg te zijn naar een ander spel ... maar toen sloot iemand zich aan bij mijn spel.
Toen we begonnen, wilde ik alleen mijn nieuwe metgezel gebruiken om me te laten zien waar sommige verborgen symbolen zich bevonden, maar al snel veranderde het in niet eens om het verzamelen, en eigenlijk gewoon een geweldige tijd spelen Reis alsof het gloednieuw was. We gingen zand door de ruïnes glijden, slenterden door de ondergrondse passage, lieten de magie in de oude toren los en trokken uiteindelijk onze weg omhoog door de enorme besneeuwde berg om het einde van onze reis te bereiken (yep, elke keer dat je het woord reis gebruikt, is het bijna altijd grappig).
Het ervaren Reis helemaal opnieuw was het alsof je het voor de eerste keer speelde. Laten we hopen dat ik in een ander jaar werk mis en besluit te spelen Reis voor de derde keer. Dus bekijk mijn originele recensie hierboven, en laat in de reacties horen wat het spel heeft gemaakt om het na een lange tijd bijna net zo goed te spelen als je eerste spel.