Onlangs heb ik het verleden opnieuw beleefd door te spelen Lost Odyssey nogmaals, een spel dat ik al lang niet meer speel, ik had er geen echte interesse in om het opnieuw te spelen en in feite had ik er niet echt van genoten, de eerste keer dat ik het speelde.
Na een paar weken spelen vond ik dat, naast het spel dat me herinnerde aan mijn jongere jaren, ik het dit keer ook leuk vond om het te spelen, maar is het echt de moeite waard om iets te kopen alleen voor de herinneringen? En waarom geeft een herhaling van een oud spel ons dit nostalgische gevoel?
Op dezelfde manier dat het kijken naar foto's of berichten van vrienden mooie herinneringen aan het verleden kan brengen, hebben we de neiging om herinneringen te bewaren aan de spellen die we jaren geleden speelden en zelfs met wie we ze speelden.
Dus als ik in de gamewinkel door de schappen blader en ik zie een spel dat ik als kind speelde, haal ik het op, herinner ik me wanneer ik het speelde en wil ik dat gevoel van opwinding dat ik kreeg een kind.
Soms kan dit echter teleurstellend zijn, het is prima om een oud spel te willen spelen, maar als dat spel niet zo leuk is als je het onthoudt, is het wel slecht, maar met de geavanceerde graphics van games van vandaag en betere consoles om ze op te spelen, kan een oude game echt ooit zo goed als wat we nu hebben?
Natuurlijk zijn er altijd remakes die de oude games brengen waar we van houden (Sonic, Mario, LoZ enz.) met een grote verbetering tot leven, maar met gaming vandaag, op alle platforms, verwachten we een bepaalde kwaliteit die de spellen die we gebruikten niet konden evenaren.
Dus gamers, misschien is het beter om het verleden te laten waar het is en jezelf de mogelijkheid van teleurstelling te besparen. Maar het hangt echt van de persoon af.