Het spelen van videogames in de PS2-, Xbox- en Gamecube-dagen voelde altijd als een bijeenkomst - spelen met of tegen je vrienden naast elkaar was geweldig. Het was een manier om met andere kinderen om te gaan, de ijsbreker die een ongemakkelijke situatie in een leuke en vriendelijke activiteit kon veranderen. Deze lokale multiplayer-ervaringen waren het toppunt van waar het bij videogames om ging.
Onlangs hebben we multiplayer-ervaringen zien evolueren. Online interactie is nu een belangrijk onderdeel van multiplayer-ervaringen bij meerdere generaties, of dat nu is door met vrienden te chatten en rond te gungelen of op een meer ongebruikelijke manier met anderen om te gaan.
De Donkere zielen serie is daar een goed voorbeeld van, een singleplayer-ervaring die een van de eenzaamste en meest uitdagende op de markt is. Hoewel het zich soms eenzaam voelt, gaat het online aspect van het spel dat tegen. Het brengt andere spelers samen in een afgelegen gebied naar een 1v1 of een gratis gevecht. Destiny 2 is het hoogtepunt van wat een online ervaring kan zijn in dit tijdperk van videogames. Het communicatieniveau dat in sommige situaties nodig is, is uniek op manieren die andere games niet kunnen repliceren. "Games as service" -games zullen meerdere updates en wijzigingen in hun kernervaring hebben waardoor spelers kunnen komen en gaan. Maar dat is niets vergeleken met de face-to-face communicatie of concurrentie die de lokale multiplayer toevoegt.
De multiplayer-ervaring waar ik het meest van geniet, zijn de competitieve games. Het zien van de uitdrukking van het gezicht van een vriend of vijand kan het spelen van het spel meer lonend maken. Fysieke interactie kan het spel competitiever maken en het op zijn beurt leuker maken. Je kunt je tegenstander belachelijk maken, duwen en staren tijdens een klassieke lokale multiplayer-sessie, iets waar een stem door een microfoon niet tegen kan concurreren.
Al deze nieuwe en unieke online ervaringen zijn geweldig voor spelers om op elk moment contact te maken met hun familie en vrienden. Maar de klassieke couch co-op of lokale multiplayer gaming-sessie is ongeëvenaard. Geen enkel gevoel in videogames kan worden vergeleken met de in-your-face-ervaring van lokale multiplayer. De fysieke vorm van je tegenstander in een competitieve omgeving kan je speelstijl beïnvloeden en de manier waarop je het spel zou kunnen benaderen. Bijvoorbeeld, een tegenstander die met je oor spreekt, kan je afleiden om de schone pas te halen - ze kunnen je overhalen iets te doen waar je misschien niet aan had gedacht. Een simpele "Kom op, sloeg mij" is overtuigend.
NHL 18 is een goed voorbeeld van lokale multiplayer. De game is echter helemaal niet toereikend in vergelijking met de vorige inzendingen, maar dat is weer een tirade voor een andere dag. NHL is om vele redenen een goed voorbeeld - vooral de fysieke interactie tussen de spelers. Communicatie is een groot deel van elk sportgame, digitaal of anderszins. Het is de reden dat je scoort, en ze scoren niet.
Communicatie is zo groot in sport en teamgeoriënteerde spellen dat online limieten speelt die via een microfoon kunnen worden gecommuniceerd. Lokale multiplayer biedt echter een verscheidenheid aan communicatietactieken. Door on-the-fly beslissingen te nemen, kun je snel een ommekeer maken in een spel, of een rustig gepland spel kan je tegenstander betrappen. Fysiek richten van posities door te gebaren en te wijzen is een groot voordeel bij het spelen in bankencoöp.
In het weekend breng ik mijn PS4 meestal naar bijeenkomsten, voor het geval iemand games wil spelen. Ik en een paar vrienden besloten om een klein vriendelijk spel van 2v2 te hebben NHL 18. We hebben de vorige titels gespeeld, maar er waren kleine veranderingen waaraan we ons moesten aanpassen. Toen we eenmaal begonnen waren, nam de competitieve kant in ons het over en toen begon het echte spel. De manier waarop we met elkaar communiceerden, is niets dat je kunt oproepen via een voicechat. Moment-tot-momentcommunicatie is een groot deel van de lokale multiplayer-ervaring, en trash-talks maken er ook een belangrijk deel van uit. Handgebaren, gezichtsuitdrukkingen en knikjes lijken niet veel, maar ze geven dat team de overhand. Ik heb veel games gespeeld sinds ik ervoor koos om de gamesindustrie meer dan een jaar geleden te volgen, maar niets is vergeleken met het intense en bevredigende gevoel van het spelen van een competitieve game met al mijn concurrerende vrienden.
Een eenvoudige vuistslag na een doel is de meest bevredigende interactie die nooit kan worden gerepliceerd door online interacties. Er zijn veel fysieke uitdrukkingen die tijdens een spel voorkomen, waarvan de meeste in sportgames. Samen met de vuist hobbel, nadat een dringend doel is gescoord - zoals in een dasbreker met nog 30 seconden te spelen - springen en vieren we net als de spelers op het ijs. Echter, wanneer je zoiets als die dasbreker ziet aan de verliezende kant, zijn hun gezichtsuitdrukkingen alsof ze iets gruwelijks zagen. Hoewel sommige aspecten van de lokale multiplayer zijn doordrenkt met online multiplayer, is fysieke communicatie een belangrijk onderdeel van het spelen van een multiplayer-game, en dat is een aspect dat online niet heeft. Je kunt niet pronken met je feest toen je dat doelpunt scoorde, je kunt die gelaatsuitdrukking niet hebben op je tegenstander toen je dat doelpunt scoorde. Dit zijn wat deze spellen zo gedenkwaardig maken - de fysieke reactiemomenten die alle spelers uiten.
Er zijn veel andere voorbeelden van lokale multiplayer-ervaringen die meer uniek zijn dan een competitieve sportgame, zoals Te gaar, Diablo 3, en Mario Kart. Deze games hebben hetzelfde gevoel dat lokale multiplayer biedt - communicatie en concurrentievermogen - maar op hun eigen manier. Nu we ouder zijn dan internet, zijn er meer online multiplayer-spellen geweest, maar in de afgelopen twee tot drie jaar hebben we een kleine opleving gezien van unieke, lokale multiplayer-games.
--
Ik spreek niet slecht over online multiplayer-spellen; in feite bestaan mijn favoriete spellen uit enkele online componenten. Maar na het spelen NHL 18, Ik begrijp waarom die lokale ervaring toen ik 10 jaar oud was zo memorabel was. Communiceren met mijn teamgenoot en het schreeuwen van orders was leuk. Het maken van on-the-fly beslissingen kan lonend zijn; zelfs als het resultaat er niet was, was het teamwork daar. Hetzelfde met de andere kant - prullenbak praten zorgt voor drama en waarde voor elke game.
We zien tegenwoordig zoveel online games dat het een beetje schokkend is om alle systemen en complexiteit van elke game bij te houden. Lokale multiplayer-games behouden hun complexiteit om geweldige gameplay te creëren, maar het verschil is dat je kunt verwachten dat de vele complexe systemen in een online game in de loop van de tijd zullen evolueren. Online multiplayer is de belangrijkste manier om multiplayer-spellen te spelen, echter wanneer er een kans is op een lokale multiplayer-ervaring. Ik zal ook de eerste zijn die erin springt.
Ik heb je al verteld over mijn beste multiplayer-ervaring met de NHL franchise. Het is een game waar ik bijna 10 jaar van heb genoten, dus naast dat het een geweldige multiplayer-ervaring is, raakt het ook een nostalgisch gevoel met mij. Dus, mijn vraag is wat lokale multiplayer / couch co-op ervaring echt resoneerde met jou? Ik hoor graag uw mening in de onderstaande opmerkingen.