Inhoud
Oceanhorn is een game die oorspronkelijk in november 2013 voor iOS werd uitgebracht en drie jaar later console-poorten kreeg op Xbox One en PS4. Nu zit hij op de Nintendo Switch en gaat hij nog steeds een beetje terug naar zijn mobiele roots.
Oceanhorn haalt heel duidelijk inspiratie uit De legende van Zelda serie. Dit is behoorlijk vervelend, want dat betekent dat er betere games zijn zoals die om te spelen, vooral op consoles.
Het verhaal is niet slecht, maar kan beter worden uitgevoerd
Het verhaal gaat dat lang geleden een beschaving leefde die bloeide op technologie, maar door te ver te gaan, ontketenden ze een krachtig kwaad in de wereld dat het achterliet als een schil van wat het eens was en de meest technologisch geavanceerde beschaving uitroeiden. Eén van de beesten, Oceanhorn, die werd losgelaten door dit kwaad, leeft tot op de dag van vandaag en jaagt op je bloedlijn. Je vader heeft je verlaten om je te beschermen tegen de Oceanhorn, maar jaren later merk je dat je je eiland moet verlaten om de Oceanhorn te verslaan en misschien je vader te vinden.
Het verhaal heeft een goed uitgangspunt, maar de uitvoering is niet erg goed. Personages zijn erg forgettable en krijgen niet veel achtergrondinformatie. Op een gegeven moment ga je naar een eiland waar je wordt gevraagd om te helpen met een ceremonie, je vecht tegen een baas en plotseling heb je een liefdesbelang.
De grafische weergave laat iets te wensen over
Oceanhorn's graphics gaan over wat je zou verwachten van een veelgeprezen mobiel spel. De texturen en modellen zien er goed uit en worden vaak opnieuw gebruikt, maar worden niet bijzonder goed toegepast. Dit komt met name tot uiting in cut-scenes waarbij de camera zich naar het niveau van het personage verplaatst en je soms een paar scheuren tussen de modellen kunt opvangen. Af en toe kom je een willekeurig object tegen dat moeilijk te verplaatsen is zonder goede reden, zoals een houtblok dat in het midden van een grot wordt geplaatst en dat je langs de ene kant voorbij moet drukken en niet langs de andere kant kunt komen.
Het algemene ontbreken van een achtergrond tijdens deze cut-scenes zorgt ervoor dat de wereld veel leeg voelt. Je zou tegen dit punt kunnen argumenteren omdat het hele spel op eilanden plaatsvindt. Hetzelfde probleem blijft echter bestaan in grotten, waar de grotwanden alleen zo hoog worden en vervolgens in een vlak vlak vallen dat doorgaat totdat de trekafstand op is.
Over eilanden gesproken, de oceaan is waarschijnlijk het slechtst uitziende ding in het spel. Het is afgebeeld als een glimmend reflecterend oppervlak dat een beetje wiebelt. In een spel met goede texturen voelt de matte presentatie van water niet op zijn plaats met de kunststijl van het spel.
Ondanks het feit dat er gebieden zijn die verbeterd kunnen worden, is niets er bijzonder slecht uitziend. Uiterlijk is waar Oceanhorn schijnt het meest. Toch lijkt het plaatsen van objecten willekeurig en gewoon niet altijd doordacht.
De gameplay is soms wat vreemd
De gameplay is als een vereenvoudigde 2D Zelda spel. Je beweegt de wereld rond met de controlestick. Er is geen springen, zoals in de meeste Zelda spellen. Je kunt van richels naar beneden vallen, maar alleen degenen die dichter bij de grond staan. Dat voelt heel beperkt. Er zijn tijden dat een richel net iets te hoog is om eraf te springen, simpelweg omdat het spel wil dat je een langere route neemt.
Onder de andere bewegingsopties is een zeer wonkig streepje. Je kunt alleen in een rechte lijn lopen en er is een lange vertraging tussen het loslaten van de knop en het weer normaal kunnen bewegen. De stamina bar is ook heel raar, het voelt alsof zelfs als je meer dan de helft van de bar gebruikt, het lijkt het hele ding leeg te maken, zelfs als het lijkt alsof het het niet zou moeten hebben. Het dashboard werkt, maar niet zonder problemen.
Vechten is zo saai als saai kan worden. Zwaaien met je zwaard doet een paar willekeurige aanvalsbewegingen, waardoor willekeurig aanvallende vijanden moeilijk worden. Het enige andere dat je met je zwaard kunt doen, is een spinaanval, die je doet door de aanvalsknop ingedrukt te houden. Je hebt een schild dat alle schade die het raakt tegenhoudt wanneer je de knop ingedrukt houdt, maar het is het niet waard voor een vijand, behalve degene die je schild echt nodig hebben, waar je gewoon langs kunt rennen. Gevecht evolueert nooit verder dan deze mechanica en wordt heel snel heel oud.
Vijanden zijn meestal bokszakken en leveren niet veel op. Wanneer je wordt geraakt of zelfs sterft, voelt het minder als een schuld en meer zoals jij waar je vals speelde. Er is een kleine verscheidenheid aan vijanden in de game, waarvan de meeste je gewoon raken in een poging contact te maken. Bossgevechten gebruiken het gebruikelijke Zelda formule van "X-item gebruiken op Y-zwakte", zodat ze ook niet veel variatie bieden.
Er zijn enkele bossgevechten waarbij de camera omlaag gaat en het wordt een zwaardduel. Dit zijn echter niets meer dan een klap gevecht. Het is de bedoeling dat je wacht totdat ze hun scherm hebben neergelegd en een aanval hebben ingezet, maar wanneer ze hun scherm omhoog of omlaag hebben, is het vaak de vraag. U spaart tijd door ze gewoon te slingeren totdat ze naar beneden gaan.
Je verzamelt een scala aan items en magie door het spel, zoals bommen en een boog. Deze zijn beter opgeslagen voor puzzels, tenzij je echt problemen hebt om de grotere vijanden neer te halen.
De puzzels in de kerkers zijn heel eenvoudig en zelden uitdagend. Ze variëren van het rangschikken van vakken op een manier waardoor je kunt passeren, tot het indrukken van knoppen die enigszins uit de buurt zijn om een deur te openen. Soms heb je een voorwerp voor de puzzel nodig, maar niet vaak. Een item zal zelden gebruik zien buiten de kerker waar je het vandaan haalt, zelfs dat Zelda is verhuisd van.
Een uniek kenmerk van dit spel zijn de niveaus. Het voltooien van uitdagingen en het doden van vijanden geeft je XP-edelstenen die je waterpas maken wanneer je genoeg verzamelt. Nivelleren levert upgrades op, zoals een hogere itemcapaciteit of effectievere spreuken, maar geeft je ook af en toe alleen munten. Elk eiland laat je drie uitdagingen zien, maar tenzij het is gespecificeerd, kun je het overal voltooien. Dit is een interessante functie die een monteur aan een spel toevoegt dat het normaal niet zou hebben, maar omdat Oceanhorn is een spel waarbij je lineair moet vorderen, niveaus kunnen je niet veel belonen.
Reizen tussen eilanden in Oceanhorn ziet eruit als hoe het is Wind Waker, maar extreem platte botten. Als je een eiland verlaat, wordt er een wereldkaart geopend. U selecteert een eiland en de boot verplaatst zich op een recht pad naar uw bestemming. Zodra je level 2 hebt bereikt, krijg je een geweer op de boot en willekeurige clusters van kisten, mijnen en vijanden. Het bootgedeelte tussen eilanden is niets meer dan opvulling, mogelijk om het spel meer te laten lijken Zelda. Het spel zou beter zijn zonder het.
Oh, en er wordt gevist. Je kunt de vis die je voor geld krijgt verkopen en er is een visboek dat je kunt invullen als je een completist bent. Voor de games is het een van de beste mini-games voor vissen die ik een tijdje heb gespeeld. Het is leuk en eenvoudig.
Oceanhorn is relatief oninteressant en een beetje gedateerd
Oceanhorn waarschijnlijk beter gewerkt als een mobiel spel toen er niet veel werd verwacht van dergelijke spellen. Maar als een modern spel op consoles zijn er zoveel betere opties. Het is flauwe gevechten, een veelbelovende maar teleurstellende geschiedenis en gameplay-padding zijn allemaal overblijfselen van een tijdperk van mobiel gamen dat we allang voorbij zijn. De graphics, kunststijl en overlevering zijn allemaal goed, maar dat garandeert nog steeds geen prijskaartje van $ 15 voor een mobiel spel van $ 8.
Wat denk je? Doet Oceanhorn nog steeds een plaats hebben in modern gamen? Laat hieronder een reactie achter en houd Gameskinny in de gaten voor meer beoordelingen over Switch en dergelijke.
Onze beoordeling 4 Oceanhorn was zojuist overgezet naar Switch, maar verdient het echt je dollar? Beoordeeld op: Nintendo Switch What Our Ratings Mean