Zelfs met slechts twee demo-hoofdstukken beschikbaar, ontwikkelaar Untame's Paddestoel 11 is al geladen met uitgestrekte atmosfeer. De productie geeft spelers een bijna toevallig niveau van indirecte controle over een glinsterende groene levensvorm. Het vormt en vormt en verwijdt zich met de behoeften van zijn wereld in een spel dat gemakkelijk wordt geclassificeerd als een fysica zwaar puzzelavontuur. Maar die classificatie is misschien te simplistisch voor wat Untame gepland heeft.
Waar dit bestaan onduidelijk is. Steden worden overspoeld met stoffige grijzen in verdiepte achtergronden. Gebouwen brokkelen af. Lavastromen rusten waar de straten zonk. Paddestoel 11 is een abstractie van de apocalyps, het type instelling dat inherent treurig is en dus dapper onafhankelijk door gebrek aan standaard - weinig corporatief gebonden videogames zijn dit esthetisch somber.
Dit wezen, naar voren geschoven in de pc-versie door te klikken en te slepen (toekomstige mobiele edities zijn gebaseerd op aanraking), knijpt in nauwe gangen die zijn opengebroken door wat voor cataclysme dit rijk ook heeft gekweekt. Krakende liften, overgebleven schakelaars en bazen worden een ounce van traditie in Mushroom 11's trots zelfondersteund ontwerp.
Blob, als Mushroom 11's leidende eigenaardigheid vereist een naam, kan in plakjes worden gesneden, geamputeerd en zonder schade worden geslagen. De meeste van die functies zijn essentieel en delen kunnen zich gedragen als individuen als ze eenmaal gescheiden zijn. Gevaarlijk als het woord kan zijn op het gebied van entertainment, Paddestoel 11 lijkt te streven naar onderwijs - een soort van kritisch denken thuisonderwijs sessie met vage instructies, zonder pijlen of pictogrammen. De handleiding is gameplay zelf, schijnbaar gemaakt voor bergen experiment en giswerk. Voorwaartse beweging zonder gedachte is niet alleen hier onzeker, het zal ook dodelijk zijn.
Untame koppelt met Future Sound of London voor de soundtrack, een vaak hypnotische combinatie van onduidelijke auditieve akoestiek en dreunende instrumentalen. Door de minuscule muziek, is er een haalbare nadruk van verdriet, de perfecte esthetische match voor Mushroom 11's suggestieve toon.
Dit is echter niet allemaal somber. Zelfs in de korte verstrekte demo, Paddestoel 11 houdt zich bezig met een aantal hectische actie. Een eens zo trots stadscentrum begon in te storten toen Blob het overgebleven dak overspande, waardoor een onmiddellijk gevoel van urgentie ontstond, slechts enkele minuten nadat de basisbeginselen werden begrepen. Zoveel van wat Untame vanaf nu heeft voltooid, is vreemd en toch vreemd gemeengoed. Videogames zijn synoniem voor lavaputten, verzamelobjecten en 'boss'-gevechten. Zo Paddestoel 11 gaat, hecht aan een retro-appeal en past in de respectabele wereld van hedendaags designwerk.
Enkele van Mushroom 11's onthechting van het traditionele verhaal heeft het ongelukkige potentieel om de lange termijn niet op te houden. De enige definitieve stukjes uit de preview-demo waren pop-upafbeeldingen die even besluiteloos waren in termen van het gronden van de fictie als gameplay. Gebaseerd op wat er werd gespeeld, Paddestoel 11 voelt zich bang om antwoorden te geven, is dubbelzinnig omdat dergelijke beslissingen vaak trendy zijn in deze sector van de branche.
Toch zijn dat gissingen. Untame houdt potentieel ideeën vast als een slimme marketingactie. Het prelude-effect is ongetwijfeld verleidelijk. Terwijl Paddestoel 11 zou kunnen passen in standaard genreplaatsing, het voelt bijna verkeerd om het zo'n label te geven. Net als talloze andere indies lijkt dit spel de gewoonten die we gewend zijn te buigen om een nieuwe speelstijl te creëren.
Het is misschien een eenvoudige Blob, maar Mushroom 11's de superster van eigen bodem heeft pit.