Inhoud
- De "serieuze" kant van gamen
- We wisten niet waar te stoppen
- Speel het spel, heb een grijns, ga naar bed
Het is helaas ironisch, toch?
Videogames begonnen als een fascinerend nieuw speeltje, iets dat een kind met grote ogen (of een tech-liefhebbende volwassene) vol ontzag zou kunnen geven. Ze zijn speciaal ontworpen voor ons entertainment. Ze moesten stress verlichten, ons laten glimlachen en onze hersenen laten afdwalen. Een vorm van escapisme, ja; zelfs een vorm van therapie, ja. De combinatie van wat eens een eenvoudige, luchtige uitdaging was en onze kostbare vrije tijd.
Natuurlijk, de systeemoorlogen reiken helemaal terug naar de Colecovision / Intellivision-dagen. Ik herinner me nog steeds verhitte discussies op de speelplaats over de epische Super Nintendo vs. Sega Genesis clash. Maar zelfs dan was er iets beslist onschuldigs aan elk conflict. Ik denk dat het komt omdat we, net als kinderen, wisten dat we ruzie hadden over speelgoed, over dingen die ons plezier zouden brengen. Het is dwaas om te debatteren over wie de meest plezier, is het niet?
Ik denk diep van binnen, dat wisten we allemaal.
De "serieuze" kant van gamen
Nu zijn de regels echter vager. Ik denk niet dat er zelfs maar moet zijn worden een "serieuze" kant van videogames, maar er is een ontstaan. Helaas is het niet alleen serieus; deze ernst heeft vijandigheid veroorzaakt, die op zijn beurt een doordringend gevoel van spanning heeft verwekt. Vroeger bestonden videogamecommunity's over een stelletje gelijkgestemde dudes en dudettes die praatten over waar ze van hielden. 90% van de onderwerpen is nu gebaseerd op het negatieve, niet het positieve. Het is niet: "Dit spel regeert omdat ..." Het is "Deze game is rot omdat ..."
Misschien kan het internet de schuld krijgen van deze toename van vijandigheid en spanning. Wanneer mensen zich verschuilen achter sluiers van anonimiteit, komt niet de goede kant van de mensheid naar buiten. Het is de slechte kant. Het zijn alle aspecten van menselijke zwakheid die we in werkelijkheid niet kunnen weergeven, dus spatten we het over de digitale pagina. Het is werkelijk niet de situatie helpen.
Er is geen luchthartigheid meer. Er is alleen de 'serieuze' taak van gamer zijn. Er is geen lachen met anderen; er is alleen maar lachen op anderen. Er is geen algemeen gevoel van familie en eenheid, want in wezen genieten we allemaal van dezelfde hobby. Integendeel, er is een intense verdeeldheid; een wig die tussen ons wordt gereden, of beter gezegd, een aantal kwetsbare wiggen. Dit is het gevolg van het serieus nemen van games.
We wisten niet waar te stoppen
Toen we opgroeiden, wilden we dat onze games serieus werden genomen. We wilden niet dat onze vrienden en familie ons achterdochtig aankijken als we zeggen dat we van videogames houden, en we zijn dertig jaar oud. Dus we eisten die ernst. We eisten dat games opgroeien. Wel, dat deden ze. Ik had gehoopt dat we met hen zouden opgroeien, maar dat geluk niet. Hoewel de industrie zelf mainstream is geworden en zeker een 'serieuze zaak' is, wisten we niet dat we de onschuld begroeven. We begroeven het plezier.
We bleven maar doorgaan en duwen in een wanhopige poging om onze hobby te legitimeren omwille van het kijken naar buiten. "Videogames zijn niet alleen meer speelgoed! Zie? Zien?!"Ik was een van de eersten die zich aangetrokken voelde tot die strijdkreet, maar ik besefte niet dat we alle problemen van de wereld zouden oplossen, en we zouden ze allemaal dagelijks moeten aanpakken.
Daarom is onze hobby nu besmet. Het is geïnfecteerd met politiek, sociale normen en mores, sociale verantwoordelijkheid en representatie, big business versus 'de kleine mensen' en de overvolle ego's van degenen die beweren 'serieuze gamers' te zijn. Voor zover ik weet, heeft een 'serieuze gamer' nooit plezier.
Speel het spel, heb een grijns, ga naar bed
Er is geen reden om helemaal op te raken. Dit gaat over pret. Dit gaat niet over de nieuwste ontwikkelaar om hun fans te verknallen, noch gaat het om de nieuwste onverantwoordelijke ontwerper die deze of gene persoon heeft beledigd. 'Plezier' is een woord waaraan we allemaal kunnen relateren. Het is natuurlijk heel subjectief, maar als de duidelijke bedoeling van videogames is om een "leuke" ervaring te creëren, moeten we dat omarmen.
Speel wat je wilt spelen, doe geen moeite met anderen die erom geven wat je speelt, en gewoon hebben pret. Ik ben zo ver dat ik alle 'sociale functies' uitschakel, zodat mensen niet kunnen zien wat ik speel. Het is echt vrij. Ik heb ook gemerkt dat ik niet echt meer over games online praat. Waarvoor? Ik had plezier; moet ik met een aantal andere mensen praten om dat plezier te rechtvaardigen of legitimeren? Op een gegeven moment was het een geweldige uitlaatklep. Het is gewoon ... vervuild.
Ik speelde hier 'spelnaam invoegen' en ik heb plezier gehad. Dat is waar het zou moeten eindigen.
Operatieve woord: PRET.