Inhoud
- Wat een logo ...
- Sega was net verbeterd op elk aspect van hun vorige console-iteraties, behalve één, die tot het bittere einde met het bedrijf was blijven hangen--afwijking.
Lang geleden, eind jaren negentig, besloot videogame-imperium Sega, in een laatste poging na een reeks flops op de hardwareafdeling, niet alleen van hun eerdere fouten te leren, maar ook om een stuk technologie te creëren dat de functies zeer vet en efficiënt voor zijn tijd in de vorm van de Dreamcast.
Dit fascinerende product liet een aantal mooie revolutionaire dingen zien, gaande van een modem bij de doos, verbeterde definitie van 480p, en zelfs VMU's (Visual Memory Units) die als een tweede scherm fungeerden voor je game-ervaring (verslaan, Wii- U.) Als dat al niet onorthodox leek voor een 15 jaar oude console, bracht Sega's beest een online gameservice uit voordat je PSN of Xbox live ging.
Wat een logo ...
Zelfs met al die futuristische specs en randapparatuur, en zelfs met een behoorlijk solide gamebibliotheek, implodeerde de Dreamcast de tweede waarop de Playstation 2 de scènes trof. Hoewel het meer kostte, en niet zoveel optimale functies had als de DC, had de PS2 misschien wel de grootste toevoeging aan de casual consument: een dvd-speler. Omdat toegewijde hardlopers erg duur waren, was het besluit van Sony om het format uit te voeren, evenals een geweldige lancering line-up, een geweldig pakket dat te veel voor Sega te verwerken bleek te zijn.
Dit markeerde op zijn beurt de laatste grote blunder voor de console voor de voormalige softwaregigant, en dus amper 16 maanden na de release van 9/9/99, herriep Sega de Dreamcast uit de circulatie en boog hij zich uit de systeemmarkt om games te maken voor anderen in de derde partij. Veel IP's van Sega zijn verloren gegaan en zelfs verkocht aan hun oude concurrent Nintendo; oh, de ironie.
Dit zou echter zo'n verlies zijn voor creatief uniek spelontwerp, omdat de aankomende systemen (Xbox, Playstation 2, Gamecube) samen zouden vervagen om een lijn van enigszins saaie, ongeïnspireerde consoles te vormen, die verbazingwekkende gamefixen zouden bieden; maar zo vergelijkbaar in uitvoering en filosofie dat ze moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn voor een persoon die niet in de gaming-scene is, behalve de kleur van de doos.
Een tragisch einde voor Sega, maar als ze in de toekomst zo ver vooruit konden denken dat we nog steeds veel van hun vorderingen tot op de dag van vandaag gebruiken, waarom is hun laatste systeem dan zo gecrasht en verbrand? Het antwoord kon enorm variëren, maar misschien was de laatste nagel in de kist voor de wrede dood van de Dreamcast gewoon niet de vereiste bonusfuncties die de klant op dat moment zocht.
Sega was net verbeterd op elk aspect van hun vorige console-iteraties, behalve één, die tot het bittere einde met het bedrijf was blijven hangen--afwijking.
Dit kan worden teruggevoerd tot de 32X, een apparaat bedoeld om de levensduur van hun meest succesvolle machine, de Genisis / MegaDrive, te verlengen. Sega heeft altijd geprobeerd om nieuwe ondernemingen te verkennen om hun product te promoten en de 32X was de eerste die faalde in de richting die Sega had gepland.
De mislukte marketingbeslissingen escaleerden pas verder met de Sega-cd en Saturnus, en herhaalden opnieuw dezelfde onorthodoxe richtingen die niet winstgevend zouden blijken te zijn met functies die niet werden gewaardeerd door de gemiddelde koper.
Met al deze misstappen en flops was het een wonder dat de Dreamcast zelfs zo lang had geduurd als hij had gedaan, nog meer een verrassing met hoe het resoneerde in de gaming-community. Vergis je echter niet, de Dreamcast was een succes in de vorm van krachtige ideeën voor toekomstige herhalingen van consoles om van te profiteren. Echt een klassieke machine die alle postume lof waardig is en die het vandaag nog steeds trekt.
