Als fans van mythologie en kleine tirannen die al zo lang fan zijn van waanvoorstellingen van grootsheid, hebben we altijd al genoten van spellen die een hoop aanbiddelijke onderwerpen bezorgden om te beheren, te ontzagwekken en naar believen te sturen. Skyward Collapse neemt onze halfgodenaspiraties op zich en verbetert ze, en versterkt dat oude gezegde dat met grote kracht echt een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt, en dat het misschien heel leuk is, maar dat het niet gemakkelijk is om een godheid te zijn.
Net als met de recente indie-edelsteen, Reus, neemt Skyward Collapse een standaard (als verwaarloosd) genre, het spel van de god, en slordig door met enkele kernbegrippen om iets fris en unieks te produceren. Terwijl in de meeste gospellen de speler de taak heeft om een beschaving te leiden naar grootheid en dominantie, is het doel in Skyward Collapse een beetje ingewikkelder: stop je Griekse en Noorse onderwerpen van het met geweld vermoorden van elkaar, terwijl je er tegelijkertijd voor zorgt dat geen van beide partijen wordt vernietigd door plunderende bandieten.
Op het eerste gezicht herinnert Skyward Collapse misschien gamers aan het indie lieve bastion uit 2011, met de tegels die oprijzen om een wereld te creëren die in een gapende leegte lijkt te zijn opgehangen. De overeenkomsten eindigen daar echter. Skyward Collapse is een turn-based strategiespel dat zorgvuldige planning en uitvoering vereist als de twee (zeer aggro) beschavingen onder uw hoede naast elkaar zullen bestaan. Naarmate het vordert, wordt het spel een zorgvuldige evenwichtsoefening waarbij de speler ervoor moet zorgen dat beide volken in staat zijn zichzelf te verdedigen, maar niet een voldoende groot voordeel hebben om hun rivalen te overmeesteren.
Voorbij de kernsoldaatjes bouwen spelers belegeringsmotoren, mythologische beesten en uiteindelijk de goden zelf om te strijden voor de twee civ's, wat leidt tot enkele echt epische conflicten. Terwijl ze altijd de voortdurend veranderende machtsbalans in de gaten houden, moeten spelers ook worstelen met Wee, cataclysmische gebeurtenissen die een zorgvuldig uitgezet landschap kunnen afscheuren of tientallen eenheden in een oogwenk kunnen afslachten. Wee's introduceren een willekeurig element dat ervoor zorgt dat spelers nooit de controle hebben over gebeurtenissen en altijd worden uitgedaagd om zich aan te passen aan de omstandigheden.
Het kunstontwerp in Skyward Collapse is meestal eenvoudig en elegant, hoewel sommige van de units er schoner en zorgvuldiger zijn ontworpen dan andere. De terreineigenschappen zijn echter vrij universeel aantrekkelijk, en het plunderen van nieuwe tegels om je zwevende continent uit te breiden is zeer bevredigend. De animaties daarentegen zijn voornamelijk alleen maar statische 2D-sprites die glijden of tegen elkaar botsen, wat een beetje onhandig lijkt maar bijdraagt aan een visuele esthetiek die doet denken aan miniaturen uit een tafelblad of een bordspel. Het is zeker geen grafisch hoogstandje, maar voor het grootste deel is de kunst bruikbaar of aantrekkelijk genoeg om de gameplay niet in de weg te staan.
Skyward Collapse is een foutief maar leuk stuk uit nieuwsgierigheid dat meerdere uren in staat is om gamers af te leiden en heeft als voordeel dat je elke keer dat je speelt een andere ervaring hebt. Voor strategiefanaten, of fans van het vorige werk van Arcen Game (zoals de A Valley Without Wind-serie), is het een makkelijke aanbeveling.
Onze beoordeling 7 Een hemelspel met hart, Skyward Collapse leert ons dat het soms beter is om te bewaren dan te vernietigen