Inhoud
Wanneer een jongeman meerdere moorden pleegt, weten gamers zich te scharen voor wat komen gaat. Het begint met kleine uitspraken uit de media voordat het een volwaardig circus wordt: De dader bracht elke dag door met het spelen van gewelddadige videogames zoals Plicht en Grand Theft Auto. Het was slechts een kwestie van tijd voordat hij snauwde!
Christopher J. Ferguson bestudeert de impact van geweld op videogames op kinderen en tieners jarenlang. Nu is de professor aan de universiteit van Stetson bezig met de publicatie van drie nieuwe studies in het septembernummer van september 2015 Computers in menselijk gedrag. Ferguson zegt dat zijn onderzoek geen toename van vijandigheid of agressie heeft geconstateerd bij jeugdige spelers, inclusief mensen met psychische aandoeningen. Uit de hoogtepunten van het tijdschriftartikel:
- In twee experimentele onderzoeken verhoogde het spelen van gewelddadige games de agressie van jongeren niet.
- Jongeren die gewelddadige spelletjes speelden, waren ook niet minder empathisch tegenover anderen.
- Jongeren met eerdere psychische klachten werden niet meer beïnvloed door gewelddadige games.
- Correliove, gewelddadige games en boeken voorspelden geen agressie of maatschappelijk gedrag.
- Ouderlijke beperkingen op gaming gingen niet gepaard met positieve resultaten.
Dit laatste stukje informatie is cruciaal. De meest diehard videogame verdedigers zullen toegeven dat het spelen van gewelddadige spellen een negatief effect zou kunnen hebben op probleempersonen. Ik ben al meer dan twintig jaar gamer en heb een aantal jaren met depressie en angst geleefd en zelfs ik stond open voor dit punt!
Videogames en psychische aandoeningen
Het lijkt logisch dat iemand die moeite heeft om de werkelijkheid van simulatie te onderscheiden, in staat is om opzettelijk of anderszins schade aan te richten. Maar een groot deel van deze redenering komt voort uit mythen rond neuroatypische individuen, zoals die met autisme of schizofrenie.
Op dezelfde manier blijven geek-subculturen vechten tegen doordringende mythen die overblijven na de occultphobia van de jaren tachtig en negentig. Je bent bekend met de goedaardige die zeggen dat alle gamers dikke maagden van middelbare leeftijd zijn die in de kelder van hun moeder wonen en de hele dag door Hot Pockets eten. Maar het idee dat gamen - of een andere escapistische hobby - kinderen van God weg kon slepen en in de greep van Satan zelf terechtkwam, doemt op de achtergrond.
Door deze twee groepen samen te brengen - spelers van videogames en mensen met psychische aandoeningen - samen voor zijn studie, vindt Ferguson dat gewelddadige media geen antisociale attitudes bij jongeren teweegbrengen of daaraan bijdragen. Van "Digital Poison? Three Studies over de invloed van gewelddadige videogames op jongeren":
Alles bij elkaar genomen, vonden de huidige resultaten weinig bewijs voor een causale of correlationele relatie tussen gewelddadige videogames en gedragsuitkomsten. De huidige resultaten vonden ook weinig bewijs om de overtuiging te ondersteunen dat gewelddadige videogames in sommige jeugd een wisselwerking kunnen hebben met psychische klachten. Gewelddadige games en gewelddadige boeken werden niet geassocieerd met negatieve uitkomsten in de correlationele studie.
Ferguson richt zich dan ook op het specifieke probleem van misverstanden over zowel psychische aandoeningen als geek-subculturen. Omdat geen van de twee uit de andere kan worden gehaald, in dit geval, is het betreffende probleem intersectioneel. Dat is wat Ferguson's werk zo belangrijk maakt, en het feit dat hij zich volledig bewust is van de intersectionaliteit van zijn onderzoeksonderwerp, maakt hem de perfecte wetenschapper voor zijn werk.
Lees meer over het onderzoek van Ferguson op de bovenstaande link, of bekijk deze studies in het septembernummer van Computers in menselijk gedrag.