Je kunt niet meer lopen. Je kunt niet meer praten. Je bent stom in een wereld van anonieme ruis, dobbelstenen, geluidseffecten en alle andere periferie die samenkomt met PAX. Je zult moe zijn, je zult pijn en pijnen hebben waarvan je niet eens wist dat je die kon hebben, en in mijn geval kun je wakker worden met een kramp in de benen die je ertoe aanzet om op je deken te kauwen, gewoon proberen niet te schreeuwen als de volgende tien minuten voorbijgaan zonder opluchting.
Dat was zaterdag.
Dit is zondag, en hier ben ik. Lichamelijke lijdensweg voor ons gamers is een ongewoon voorval, en is vaker een straf voor zittend (zoals we vaak doen). Toch zal ik graag rondrennen en dat allemaal opnieuw beleven om de passie te zien die we allemaal meebrengen. De stand League of Legends doemt op in de hele hal, met collegiale toernooien, armbanden, PAX-skins (geen overblijfselen van Arcade Sona; _;) terwijl een S2-medewerker mij smeekt om opnieuw te tekenen op mijn Heroes of Newerth-account, wat waarschijnlijk meer is dan onwaarschijnlijk. Al dit exces, alle hoop en alle kwellingen bevinden zich in deze zalen en worden overblijvend als we ons onze badges, onze pinnen en al het andere herinneren met dierbare herinneringen. Ik heb een iRacing-account gewonnen, ook al kwam ik iemand langzaam tegen en blies mijn motor in de laatste ronde. Ik verloor van een Wizards van de kustwerknemer die Magic speelde: The Gathering met een deck waarvan ik nooit had gedacht dat het gemaakt zou worden, en het gaat bij elke stap verder en naar buiten.
Er zijn er zoveel van jullie, van ontwikkelaars, tot Gabe en Tycho, hier, nu bij PAX, zelfs als het evenement maar een paar uur verwijderd is van de dood. Je interesses zijn zo gevarieerd, omdat we alle spellen die in de schaduw van de Bethesda en Riot megabooths worden gespeeld kunnen zien, omdat ze allemaal hun eigen schaduwen maken en je je eigen schaduwen maken.
Moge PAX voor altijd het stralende baken zijn, aangewakkerd door jullie mooie mensen. Glans op.