"Het is een verhaal van zeven mensen die een glimp opvangen van een donkere plek in elk van hun harten."
Dat is wat de trailer van The Cave je vertelt. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik van dit moment verwachtte - misschien een treurig verhaal over een handvol vreemde tragedies. Wat ik kreeg in plaats daarvan was een zeer vermakelijke romp van moord en bedrog.
Terwijl ze spotten met de grot zelf ("Ja, ik ben een pratende grot"), neem je de controle over zeven radicaal verschillende antihelden die zaken diep onder de aarde hebben. De ridder, de avonturier, de Hillbilly, de monnik, de tijdreiziger, de tweelingen en de wetenschapper zijn je metgezellen door deze glibberige, bewuste omgeving. Ze hebben elk een speciale vaardigheid die hen helpt het terrein te doorkruisen: de avonturier hanteert een zweep waarmee ze gemakkelijk over spike traps kan slingeren; de tijdreiziger kan zichzelf projecteren door muren en moeilijke obstakels. Het echt slimme deel van The Cave is het adaptieve landschap, dat verschillende reizen mogelijk maakt die zijn toegesneden op de vaardigheden van individuele personages.
De vaardigheid van de ridder, trouw aan het verhaal, is onoverwinnelijkheid.
Puzzels zijn de naam van het spel in The Cave. Als je ooit gefrustreerd bent geweest door co-op-activiteiten in het verleden (en inferieure, onmogelijke teamgenoten), dan is The Cave helemaal jouw plekje. Je speelt helemaal alleen in dit teamworkavontuur, waarbij je samenwerkt tussen drie ontdekkingsreizigers om doelen en beste beproevingen te bereiken. In het verhaal van de Time Traveller (misschien wel mijn favoriet van het stel) wordt elke avonturier naar een andere periode gestuurd - verleden, heden en toekomst - om een eeuwenoud landschap te manipuleren. De puzzels zijn uitzonderlijk goed uitgevoerd, net moeilijk genoeg om de speler uit te dagen en te imponeren.
De grot is een personage op je reis, constant bezig met je harde werk. Het ontleent verwrongen plezier aan elke misstap die je maakt en dient als de verteller in je avontuur. Het misbruik van de grot is echter niet de enige komedie. Door het hele spel geglupt zijn iconen genaamd grotschilderingen waarvan je verwacht dat ze ze activeren. Elke grotschildering geeft je een pagina in het verhaal van een personage. Deze pagina's geven je een idee van de oorsprong van elk personage, geven hun problemen weer en presenteren je met een verontrustend hilarisch middel om hun doelen te bereiken (eentje bijvoorbeeld, roept min of meer om de moord op een arme, onverwachte grot bewoners).
Kijken. Kijk hoe mooi dit is.
Ik ben een groot voorstander van het feit dat games een artistiek doel dienen. De grot voldoet spectaculair aan mijn eisen. Het was niet ongebruikelijk dat ik mijn avontuur een paar ogenblikken stopte om het duizelingwekkende ontzag te bewonderen van het landschap om me heen. Alles is prachtig weergegeven (ik ben nog nooit zo onder de indruk geweest van water in een game) en onderscheidde zich in de kunststijl van Double Fine.
Er zijn altijd een paar heel specifieke dingen die me absoluut gek kunnen maken op een spel. Een daarvan is een expliciete aandacht voor detail. De grot levert spectaculair. Tekens bewegen bijvoorbeeld op en neer met ladders met elke voet op een speciale lat. (Serieus, de volgende keer dat je iets beklimt in een game, kijk dan waar de voeten naartoe gaan. Je zult het nooit meer opmerken.) Een van mijn favoriete functies zijn de itemnamen.In plaats van identieke labels te gebruiken voor elk object in het spel, krijg je toortsen met persoonlijkheid: Vlam, Hete Vlam, Flamey-Wamey Ding, Chuck The Flame, Flamey Flame en Ouchy-Burny Thing.
De grot heeft vrij gemengde (maar uiteindelijk bovengemiddelde) recensies van journalisten ontvangen. De puzzels kan wees een beetje saai als je niet weet wat je doet, maar na een paar minuten wordt het hele proces uiteindelijk instinctief. Er zijn enkele duidelijke zwakke plekken in de productiekwaliteit (niet verrassend of onverwachts van een spel met een lager budget), maar ik ben volledig bereid om ze te excuseren.
Af en toe, merk ik dat ik schreeuw als ik mijn kleine avonturiers naar hun zekere ondergang gooi, maar dat is onderdeel van de schuine charme. Al met al had ik een verbazingwekkende goede tijd met het spelen van The Cave, en het heeft een permanent thuis gevonden op de plank van mijn favoriete games.
Als je nog steeds wat overtuigingskracht nodig hebt om deze geweldige game te spelen, bekijk dan de trailer.