Op frustratie schreeuwen op het televisiescherm is een veel voorkomend verschijnsel in mijn huishouden, vooral wanneer De wandelende doden staat aan. Al te vaak doet een personage iets stoms, onwaarschijnlijks of ronduit irritant, waardoor ik mijn hoofd in mijn handen heb terwijl ik me afvraag hoe de schrijvers hadden kunnen denken dat was een goed idee voor de richting van het personage. De wandelende doden: Michonnedient echter als een oefening in creatieve toegeeflijkheid me het regeert over het gedrag en de persoonlijkheid van een al lang gevestigd karakter.
In de show is Michonne typisch de stoïcijnse, stille bad-ezel van de groep, hoewel ze de afgelopen seizoenen persoonlijker is geweest.Dit soort archetype is een beetje mager geworden en daarom heb ik Michonne nooit echt een warm hart gegeven toen ze de show begon. Omgekeerd, The Walking Dead: Michonne gaf me de gelegenheid om het personage op mijn eigen voorwaarden te personifiëren.
Met elke conversatie-optie kon ik kanten op Michonne verkennen die ik zelden had gezien in haar televisie-aanpassing, hoewel je toch trouw aan de show kunt blijven door de stille optie in elk scenario te kiezen. Gedurende aflevering 1 van de driedelige miniserie kon ik grappen maken, kwetsbaarheid verklaren en dreigementen uitspreken, en geleidelijk mijn eigen kijk op een personage dat ik al kende aanpassen.
Hoewel er veel games zijn die keuzemogelijkheden bieden en de mogelijkheid om hun eigen kijk op een personage toe te passen, zijn er maar een paar spellen gebaseerd op reeds gelicenseerde eigenschappen. Het is een risicovolle lijn om vanuit een ontwikkelingsperspectief te lopen, omdat je speler-vrijheid moet toestaan terwijl je er ook voor zorgt dat het personage in kwestie geen compleet andere creatie in het proces wordt.
Ik voelde niet als ik veranderd wie Michonne was en is geweest in het tv-programma, maar ik heb eerder enkele van haar nuances en onontdekte eigenschappen kunnen onthullen. Het voelde als een natuurlijke en evolutionaire ontwikkeling van wie ze altijd is geweest; wat een bewijs is van het talent van Telltale om dit te kunnen doen.
Dat gezegd hebbende, is een aspect van Michonne dat in het spel verdubbeld wordt, haar pure slechte veronderstelling. De strijd in The Walking Dead: Michonne voelt veel effectiever en vloeiender aan dan eerdere afleveringen, met slow-motion afwerkeenheden en Tarantino-achtige camerahoeken die worden gebruikt terwijl Michonne zich een weg baant door de ondode hordes. Het was een van de weinige keren dat ik echt genoten heb van de snelle gebeurtenissen van een Telltale-game, en ik kijk er naar uit om de ondoden als Michonne in latere afleveringen over te nemen.
The Walking Dead: Michonne miniseries zullen slechts drie afleveringen bevatten, maar ik ben al enthousiast om te zien wat de studio van plan is om vanaf nu met het personage te doen. De Michonne die je speelt zoals in een pre-Rick tijdlijn, maar - dankzij Telltale's genadige toepassing van een op keuzes gebaseerd verhaal - ben ik al meer betrokken bij deze versie van het personage dan degene die we één keer per week op tv zien.