Laat ik beginnen met te zeggen dat ik dol ben op Blizzard-games, zelfs de slechteriken waren de slechtste dingen die ik ooit heb gedaan, zelfs als ik er nog geen heb geprobeerd * hoest * MoP * hoest *. Ik wil echter ook zeggen dat mijn tirade me niet alleen Blizzard opdringt, want in mijn laatste hoofdstuk zal het vrijwel precies het tegenovergestelde zijn van juichen voor Team Blizzard.
Ik speelde Diablo op de rijpe leeftijd van 8 jaar oud, ik ben er echter nooit ver mee gekomen omdat ik de game elke avond moest verwijderen voordat ik naar bed ging en het elke middag na school opnieuw installeerde vanwege mijn al te christelijke moeder die de game vernietigde het eerste exemplaar dat mijn stiefvader mee naar huis had genomen nadat hij de hele dag had doorgebracht met het helpen bij het schoonmaken van slaapzalen op de universiteit. De nieuwsgierigheid van een spel waarvan mijn moeder vond dat het vernietigd moest worden toen ik Duke Nukem mocht spelen en Contra me verteerde. Dus besloot ik om door te gaan naar Kazaa en de edelsteen te piraateren. Merk op dat ik geen piraterij promoot, maar als een jong kind moet je doen wat je moet doen in een overbeveiligde thuisomgeving om te kunnen groeien.
Ik speelde de altijd liefdevolle hel van Diablo, misschien omdat ik wilde zien hoe ver ik kon komen voordat ik het moest verwijderen, maar ik was vastbesloten! Ik herinner me de eerste keer dat ik daadwerkelijk bij de Butcher kwam, het was mijn 10e nacht op een rij proberen door die kerker te gaan, achterom kijkend, ik heb geen idee waarom het me zo lang duurde om bij hem te komen, misschien duurden de installatietijden langer dan ik me herinner. Het kan ook zijn dat mijn herinneringen aan die tijd meer gericht waren op Diablo dan wat ik ook deed terwijl ik wachtte tot het opnieuw Freecell installeerde? Jammer, we zijn op een missie om deze grote rode gesmolten bruut te doden die mijn gezicht één heeft gemaakt met de met gore beklede vloer. Ik geloof dat dit de eerste keer was dat ik ooit woedde in een videogame. Nee, laat staan dat er die ene keer op WWF Royal Rumble was dat ik mijn beste vriend in de strot droeg omdat ik me versloeg. Ik was een gemene jongen.
Het blijft moeilijk om op het goede spoor te blijven wanneer je aan je jeugd denkt, dus misschien moet ik een tijd doorgaan waarin ik meer openhartig was over mijn ongehoorzame aard ten opzichte van de enige autoriteit die een kind kent. Mijn tweede blizzard-titel, Warcraft 3. Laat de goede tijden rollen.
Onze beoordeling 10 Het begin van een langere tirade over Blizzard, deze post gaat over mijn eerste blizzard-spel Diablo en de ervaring die ik me ervan herinner.