Inhoud
We moeten praten over het bewaren van videogames.
Het is gemakkelijk om je te laten meeslepen door de nieuwste games en systemen - en we moeten ons hierop concentreren als we hopen dat dit medium zal overleven. Maar het is net zo belangrijk om ervoor te zorgen dat ons verleden niet verdwijnt.
Oude consoles falen, arcade-kasten sterven, computersystemen worden ouderwets en zelfs emulators moeten worden bijgewerkt. We moeten een betrouwbare manier vinden om games niet alleen levend te houden, maar ook interactief. (Wat is tenslotte een spel zonder speler?)
Leren van het verleden
Gamers die respect voor ons medium zoeken, vergelijken videogames vaak met films en er zijn duidelijke parallellen: films, zoals videogames, hebben lang geduurd om respect te krijgen van de culturele elites van Amerika, zelfs als ze andere media in dit land voorbijstreefden. Met dit in gedachten is het belangrijk om de harde lessen te onthouden die zijn geleerd van het vroege behoud van films, of liever het gebrek daaraan.
Nog steeds gekleurd in 'Metropolis', een invloedrijke stille film met grote budgetten die decennia lang gedeeltelijk verloren was gegaan.
Geschat wordt dat 75-90% van alle ooit gemaakte stomme films voor altijd verloren zijn gegaan, velen van hen werden weggegooid door de bedrijven die ze maakten, omdat ze dachten dat de films waardeloos waren, terwijl andere verslechterden vanwege de onstabiele filmvoorraad waarop ze waren gedrukt . Zelden komt er een verloren film weer boven, meestal in een formele archiefcollectie of een privéfilmcollectie.
Dus wat heeft dat met videogames te maken?
Ik probeer niet alarmerend te zijn; videogames hebben veel betere kansen om te overleven in de toekomst dan vroege films, maar alleen als we nu actie ondernemen. Hoe moeilijk het ook mag zijn om te geloven, videogames zullen niet eeuwig duren. We hebben al voordelen die film nooit had: games worden op een veel grotere schaal verspreid, en zelfs de meest delicate games zijn veel stabieler dan vroege filmvoorraad.
Maar als mensen games als een wegwerpbaar consumentenproduct behandelen, zullen die voordelen niet veel betekenen.
Wat doen we?
Welnu, er lijken verschillende opties te zijn. Een daarvan is om te vertrouwen op videogamebedrijven om hun oude titels opnieuw uit te brengen, hoewel dit slechts een beperkt aantal titels overkomt en met eigen problemen komt. We kunnen ook vertrouwen op musea en andere instellingen om games aan hun collecties toe te voegen, en hopen dat sommige van hen de kans bieden om deze spellen opnieuw te spelen. Andere opties zijn ROM's en emulators zoals de Console Living Room van het Internetarchief. Of we kunnen voor onze eigen spellen zorgen en er het beste van hopen.
Maar zelfs de beste opties zijn niet waterdicht en helaas lijken er veel netelige juridische problemen te zijn die van invloed zijn op het vermogen van zelfs musea om hun collecties goed te bewaren.
Het Computerspielemuseum in Berlijn heeft problemen met de hardware en het auteursrecht ondervonden om de spelverzameling levensvatbaar te houden.
Als we hopen dat alle voorbeelden van ons medium zullen overleven - zowel de beroemde als de beruchte, de 'klassiekers' en de 'cultklassiekers' - is het aan ons als liefhebbers van videogames om te werken om te besparen wat we kunnen, zodat toekomstige generaties de geschiedenis en betekenis van videogames begrijpen.
We moeten de inspanningen van anderen op het gebied van behoud ondersteunen. We moeten samenwerken met bedrijven en wetgevers om de auteursrechtelijke problemen te ontwarren die pogingen tot het bewaren van games belemmeren. We moeten samenwerken als een gemeenschap om onze geschiedenis te redden en ons geliefde medium te behandelen met het respect dat het verdient.
We moeten praten over het bewaren van videogames.