Remasters, remakes, definitieve edities, HD-collecties; hoe je het ook wilt noemen, ze komen vaker voor in de branche dan ooit tevoren. Games die amper een paar jaar op het schap staan, ontvangen al een glanzende verflaag met alle DLC erin gegooid om wat extra geld te verdienen. Het is misschien goed voor het bedrijfsleven, maar het is zeker niet goed voor de evolutie van de gamesindustrie als geheel. Je zou zelfs kunnen zeggen dat deze praktijk de wereld van videogames feitelijk overbrengt naar het uiteindelijke punt van de dood.
De laatste generatie consoles zag HD-collecties van oudere games opduiken. Klassieke titels van de Metal Gear Solid en Hitman, bij een groot aantal anderen, werden opnieuw verpakt en kregen een HD-behandeling voor nieuwere systemen voor betere prestaties. Dit zorgde voor een nostalgische reis voor terugkerende fans en een stimulans om aan boord te springen voor degenen die nooit de kans hebben gehad om de spellen te ervaren toen ze voor het eerst werden gelanceerd. Deze verzamelingen waren in dit stadium echter niet buitengewoon gebruikelijk, dus het was vergeeflijk dat we enkelen van hen hun kop hebben opgestoken.
Toen kwam de huidige generatie. De Xbox One en PlayStation 4 brachten veel krachtigere technologie met zich mee die verbeterde graphics, grotere games en betere prestaties voor de creatie van elke ontwikkelaar mogelijk maakte. De alsmaar groeiende game-industrie werd echter een magneet voor duistere zakelijke praktijken, het snijden in hoeken omwille van extra profeten. Het is gemakkelijk een van de grootste bruterende entertainmentindustrieën ter wereld te zijn, maar het opnieuw introduceren van games die nog vers in het geheugen van spelers verkeren, begon de norm te worden en is de afgelopen paar jaar enorm toegenomen. Laten we een paar voorbeelden bekijken.
Het opnieuw opstarten van Grafrover werd door velen geprezen als de triomfantelijke terugkeer van gamenicoon Lara Croft. Maart 2013 was vrij de maand, dankzij mevrouw Croft en haar opnieuw verbeeldde oorsprongsverhaal.
Later dat jaar werden de volgende generatie consoles aan de wereld overgelaten en dit bracht natuurlijk een geavanceerd goksysteem met zich mee. Amper een paar maanden later, Grafrover werd opnieuw uitgebracht in de vorm van Tomb Raider Definitieve editie.
Wat was dit? Een optie voor diegenen die Lara's escapades in een hogere definitie wilden zien? Of was het gewoon een geldklem, een geniepige tactiek om nog meer geld te verdienen aan wat al als een succesvolle titel werd beschouwd? Misschien is het een beetje van allebei.
De laatste van ons kan worden gezien als de topprestatie van Naughty Dog in hun meest recente jaren als ontwikkelaar. Deze nieuwe IP werd letterlijk door gamers over de hele wereld aanbeden vanwege de verhalen, sublieme graphics en solide gameplay, dus wat is een betere manier om dit te vieren dan het te remasteren? Iets meer dan een jaar later werd de titel The Last of Us Remastered op PS4.
In dezelfde geest als Grafrover, de game is uitgebracht voor de volgende consolesgolf, dus er is het argument dat fans een beter presterende versie van beide games wilden terwijl ze nog vers in het geheugen zaten. Het feit dat ze nog steeds nieuw waren, bevestigt echter hoe zinloos deze re-releases werkelijk waren.
Sinds de eerste remasters van deze generatie zijn geraakt, besloten vele andere ontwikkelaars en uitgevers om op de trein te springen. Slapende honden, Oorlogswapens, Dark Souls II, niet in kaart gebracht en nog veel meer werden overgezet naar de nieuwere consoles onder de vlag van "Shiny, new and amazing edition".
Het probleem hiermee is dat veel van deze spellen simpelweg niet oud genoeg zijn om deze nieuwere versies te rechtvaardigen. Hoewel het verschil te zien is in games die ouder zijn als de eerste niet in kaart gebracht en het origineel Oorlogswapens, de anderen zijn niet zo de moeite waard.
Er is ook de keerzijde van de remasteroefening. Ontwikkelaars hebben ons ook remakes van veel oudere games gegeven of hebben deze momenteel in de maak. Let op: de remake van Final Fantasy VII en de Crash Bandicoot N Sane Trilogy. Deze specifieke titels hebben een extreme make-over gekregen, omdat de ontwikkelaars ze letterlijk vanaf de grond hebben gemaakt alsof ze een nieuw spel waren.
Natuurlijk weten we dat het geen gloednieuwe spellen zijn, omdat we deze avonturen in de voorbije jaren hebben meegemaakt. Vergis je niet, neerstorten ziet er sensationeel uit in zijn glanzende nieuwe vorm en de nostalgiestrip zal als geen ander zijn, maar men kan niet anders dan denken aan de vraag waar die middelen en arbeidsuren in plaats daarvan voor hadden kunnen worden gebruikt. Een hele nieuwe game misschien? We kunnen alleen speculeren.
We weten dat de grote namen van de branche de gelegenheid aangrijpen om hun meest succesvolle games te verzilveren, maar er is een dergelijk bedrijf dat fans een remaster van een bepaalde serie heeft ontzegd, zelfs nadat ze er specifiek om hebben gevraagd.
De Massa-effect series worden op het moment meer dan ooit op internet gepleisterd, dankzij de release van Mass Effect: Andromeda, maar in plaats daarvan smachten veel mensen naar een terugreis naar de Melkweg met Shepard in een geremastered trilogie.
Oorspronkelijk dacht hij na over het idee, maar EA heeft in feite gezegd dat het niet gebeurt. Of dit een van de weinige series is die een remaster verdient, of dat fans de groeiende trend hebben doorgemaakt en deze ook willen hebben, is de verwachting van iedereen, maar het lijkt erop dat EA het juiste idee heeft om de industrie te verplaatsen. vooruit. Het is echter nog steeds een beetje verbijsterend dat EA van alle bedrijven niet doorwerkt met een remaster. Winst is immers waar ze van houden.
Innovatie is wat de gamesindustrie echt nodig heeft om vooruitgang te boeken. Toen een ontwikkelaar troost vond in remasters, volgden vele anderen, dus als een andere ontwikkelaar de technologie gebruikt die beschikbaar is voor zijn volledige potentieel, dan zal de rest met een beetje geluk proberen hetzelfde te doen. Met achterwaartse compatibiliteit op Xbox One en de PlayStation 4 Pro en Xbox Scorpio die een entree maken, is er meer dan ooit reden om oude games achter te laten en revolutionair te zijn in wat kan worden bereikt.
Velen van ons zijn schaamteloos verleid tot een verleidelijke remaster of re-release op een gegeven moment, en het is moeilijk te ontkennen dat een Massa-effect trilogiecollectie voor de huidige generatie, ondanks dat alle drie games achterwaarts compatibel zijn op Xbox One, zou een droom worden die uitkomt, maar we moeten ons best doen om de echte reden achter deze zakelijke praktijk te zien.
Innovatie en avontuur moeten altijd voorop staan in deze branche als het echt wil slagen, dus laten we hopen dat ontwikkelaars hun vertroebelde visie gewist zullen hebben. Op die manier hoeven hun oude titels ze niet overeind te houden, maar het onmetelijke succes van nieuwere spelers kan hen zien schieten tot gamingsterren.