Hallo, mijn naam is Raiynn-Sentinels (90 Human Warlock), en dit is een kort verhaal over mijn nederige begin van wow:
Ik gebruik een phantom-lemmet omdat ik 'net zo sterk wilde zijn als ik krachtig' (ik leerde snel wanneer mensen begonnen te lachen)
Kort nadat ik had geleerd hoe te spelen, opende ik mijn eigen gilde omdat het "starters" -gilde dat ik was, in soort van slecht was ... veel. Ik was er niet zo goed in om een gildeleerleider te zijn, maar ik was goed in het maken van vrienden ... en ik maakte er VEEL van, maar slechts zo velen bleven in contact door de jaren heen.
Mijn vriend en ik gebruiken om langzamer rond te lopen in Goldshire (of Whoreshire zoals we het noemden vanwege alle naakte elfjes) en te praten over wie epischer was dan de ander. Ik gebruik hem om te vertellen "Ik ben meer epix dan jij" en we zouden kibbelen heen en weer in de algemene chat of / say. Mensen raakten echt echt in wat we aan het doen waren en we zouden een publiek hebben van mensen die ons soms volgden.
Ik stopte een tijdje met het spelen van het spel nadat ik was opgebrand van guild leading. We bleven vrienden en bleven in contact. Bij gelegenheid zou ik het spel starten en een paar maanden spelen en ik zorgde ervoor dat ik hem opzocht. We deden altijd grappige dingen die onze karakters extreem laag hielden, maar we hadden altijd de moeilijkste en meest pijnlijke lacht die ik ooit heb gehad. En hij probeerde altijd mijn geest te verlichten over het leiden van gilden, hij zei spottend dingen als: "Wat dachten ze ?!"
Hij stierf in oktober 2012. Ik treur nog steeds om zijn dood, hoe kan ik dat niet? Hij redde mijn gezond verstand en hij was mijn beste vriend. Het is nog steeds niet hetzelfde zonder hem. Ik kan zelfs Goldshire niet meer rondwandelen op newbie alts zonder van streek te raken.
Ik stopte met het spel en kwam terug toen Mists of Pandaria voor het eerst uitkwam. Ik was in de startzone om mobs aan te vallen voor de eerste paar quests toen ik plotseling hoorde: "What were you think ?!" ... mijn keel zwol bijna op van angst en paniek. Dit was een soortgelijke lijn als wat we gebruiken om te zeggen en te lachen. Maar in die tijd, en zelfs nu soms, word ik emotioneel. Ik sloot mijn computer die dag af en kwam niet terug voor ongeveer 2 maanden.
Tegenwoordig speel ik vrij wanneer ik dat wil, en kleed ik mijn personage als een totale whorebag en vlieg rond op de schijf / zwevende platformbevestiging zodat het lijkt alsof ik een vuile stripper ben. Hij zou trots zijn.