Inhoud
- Het enige dat schittert is ... glanzend en zwart?
- Vroeger, mijn zoon
- Nu zeg ik ... ik zeg ... hier nu, jongen
- Wacht maar, het wordt beter
Het enige dat schittert is ... glanzend en zwart?
Dit jaar eindigt met een nieuw begin van de console-generatie. Een nieuwe set games, een glanzende zwarte doos om in je entertainmentcentrum te plaatsen en nieuwe herinneringen om samen met vrienden te maken, of in je donkere kelder helemaal alleen. Elke nieuwe lancering van een console komt met die dingen, min of meer, hoewel het Nintendo Entertainment System helemaal niet glimt. We houden allemaal van het gevoel om die nieuwe gigantische doos te openen die je entertainment voor de komende jaren aanschouwt. Het maakt niet uit wanneer je het krijgt, het is nieuw voor je, en je giechelt er vanbinnen over. Je hebt een nieuwe console en het is allemaal aan jou om ... voor altijd te behouden.
Nu, hoe geweldig het gevoel ook is, ik heb nog nooit een console van één dag of wat dan ook gehad. De eerste console-adoptie die ik had, was een jaar na de lancering. Maar toch voelde ik die sensatie van nieuwheid, dat gevoel van vreugde en opwinding. Ik heb de laatste generatie schreeuwend om de nieuwste releases besteed om te zien wie, of wat een genre heeft geïnnoveerd of gewoon is gekapitaliseerd op een goed berekende formule. Games zoals Broers: Een verhaal van twee zonen en Spec Ops: The Line waren overvloedig en gevarieerd in omvang en schaal. Titel, na titel, na titel, werd het overweldigend voor zowel mijn tijd als mijn portemonnee. En nu is er een nieuwe generatie games om bij te houden !? Ik ben niet alleen met het verlangen om bij te blijven met het nieuwste en het beste, ik realiseer me niet dat ik nog steeds iets geweldigs heb dat stof voor mijn neus heeft verzameld.
Vroeger, mijn zoon
Ik mis de dagen dat het niet uitmaakte welk spel je had, of wanneer je ze had. Laat terugspoelen naar de dagen van de OG Nintendo, de NES. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een 'nieuwe release' heb gekocht, laat staan een sectie bij Wal-Mart die eraan is gewijd. Je hebt gekocht wat je wist dat je vrienden niet hebben gespeeld, dus je kunt een late binge-sessie hebben door cartridges te ruilen. Ons oude volk noemen dat 'handelen'. Maar je hebt games gekocht die leuk leken, je hebt ze niet gekocht omdat ze de nieuwste, meest geweldige ervaring zijn. Ik herinner me dat ik een aankoop gewoon had gebaseerd op hoe cool de albumhoes eruitzag. Gaming lijkt tegenwoordig gebaseerd op zoveel instant-voldoening en socialisatie, het is moeilijk om niet naar meer content, meer games en meer te verlangen van je console. Maar wat is er mis met wat je al hebt?
"Games, games, games ..." is een verschrikkelijke PR-respons, maar een geweldige mindset als consument en gamer. Maakt het uit waar of wanneer de inhoud / game vandaan komt? Ik hoop het niet, voor mij zeker niet. Spelen Gekke taxi of Nights een jaar later op de Dreamcast, ruïneerde geen enkel deel van mijn ervaring met die spellen. De eerste keer dat ik speelde Halo mijn gezicht smolt weg. En als een informele consolespeler had ik nog nooit zoiets meegemaakt. De sociale ervaring, de opwinding ... geen game had me ooit zo laten voelen. Grijp nu iets vast, het was een jaar na de release, en ik kon nog steeds genieten van het spel voor wat het was, zelfs na al die tijd.
Nu zeg ik ... ik zeg ... hier nu, jongen
Er zijn voldoende redenen om te wachten op de aankoop van een console van de volgende generatie. Voor sommige mensen zijn geld, relaties of het ontbreken van een grote exclusieve titel zoals Halo. Maar ik hoef je er niet aan te herinneren dat videogames in deze laatste generatie sprongen hebben gemaakt in genres waarvan we niet eens wisten dat het die nodig had. Game-engines met ongelooflijke graphics, onvergetelijke verhalen, verslavende multiplayer, ze speelden allemaal een vitale rol in de geschiedenis van deze consoles: indie-games die ongelooflijke verhalen vertelden en ons hart veroverden, bloed pompende shooters met goed geschreven dialogen en een intrigerend verhaal. Laten we teruggaan en ze verkennen, het is onmogelijk dat je ze allemaal hebt gespeeld en misschien mis je iets geweldigs.
Ontwikkelaars slagen meestal pas na 2-3 jaar in nieuwe hardware. Games zoals Fallout: New Vegas (Ik speel dit spel nu net) en Portaal 2 werden pas veel later in de consolecyclus vrijgegeven. anders Fight Night Round 3, welke in dat tijdvak van 2-3 jaar werd uitgebracht, was de eye-opening game die me 'next-gen' schreeuwde. Het getrouwe, korrelige realisme en het vloeiende besturingsschema zorgden voor een groot gebruik van de hardware-mogelijkheden. Ook rond dezelfde tijd waren enkele van de meest invloedrijke titels van games, zoals Goren van oorlog en Vergetelheid; twee games die op zichzelf nog steeds ongelooflijk zijn en redelijk goed standhouden. Dit is nog een andere reden dat een nieuwe generatie van een console niet snel in mijn bezit zal zijn.
Wacht maar, het wordt beter
Er is voldoende tijd om te profiteren van de next-gen, maar probeer jezelf eerst op te vangen met de gruwelijk lange achterstand van games. Ik noem het liever mijn "stapel van schande". De geschiedenis heeft ons laten zien dat naarmate de tijd vordert onze games verbeteren, net als de prijzen en de kwaliteit van de consoles. Hoe langer je wacht, hoe beter je bent om een betrouwbaardere machine te krijgen, een grotere bibliotheek met onmisbare spellen en de meeste netwerkproblemen zijn opgelost. Dus het lijkt echt alsof er geen nadeel is om achter te blijven, in termen van het maken van de plotselinge sprong naar de volgende generatie. Totdat ik die showstop zie, die ene game waar ik gewoon niet zonder kan, zal ik doorgaan met het spelen van dezelfde console, en de rest van de 8-jarige bibliotheek heb ik nog amper te krabben.
@Coatedpolecat