Inhoud
- In het begin...
- Veranderingen van start
- De uitbreidingen uitbreiden
- Nieuw territorium
- Het roodharige stiefkind
- Kritieke ontvangst
- The New Kids on the Block
- Het vonnis
Pokemon is een van de meest herkenbare franchises in gaming en popcultuur.De serie werd bijna meteen beroemd na release in Japan en in het Westen, waarbij ontwikkelaars en consumenten werden verrast en het gaat nog steeds 20 jaar later nog steeds goed. Met al dat succes zou je kunnen denken dat Game Freak in de verleiding komt om de franchise te misbruiken, en velen wijzen vaak naar de mid-gen-uitbreidingen zoals Pokemon Crystal en Pokemon Platinum als bewijs daarvan. Deze uitbreidingen bieden niet altijd drastische wijzigingen in de formule, het is waar. Ze dienen echter verschillende belangrijke doelen, van het testen van ontwikkelaars tot het geven van fans wat ze willen, terwijl ze ook de definitieve versie van die generatie voor nieuwkomers aanbieden.
In het begin...
De eerste drie generaties zagen uitbreidingen die niet veel toevoegden aan de inhoud, maar net genoeg opleverden om spelers te stimuleren om terug te duiken in de franchise.
Van alle uitbreidingen, Pokemon Yellow: speciale Pikachu-editie is de makkelijkste om naar te wijzen en "contant geld grijpen" te zeggen. Het belangrijkste doel van het bestaan was dat de ontwikkelaars de spelfranchise nauwer zouden verbinden met de anime-serie die op dat moment mooi bloeide. Je eerste Pokemon moest Pikachu zijn, Jessie en James (en Meowth) namen de plaats in van een paar belangrijke Team Rocket-gevechten en je kon alle drie de starters in de loop van het spel verkrijgen. Anders was er behalve het verkleuren niet veel verschil tussen het en zijn voorgangers.
Maar Game Freak maakte het moeilijk om het spel gemakkelijk uit te spelen door het zo goed te maken. Het was de perfecte manier om nieuwe fans vast te leggen die de show hadden gezien maar niet de games speelden, en de fanservice was gematigd genoeg om het algemene pakket niet te schaden en net genoeg om het de moeite waard te maken. De uitdaging om Pikachu te moeten gebruiken, vereiste spelers om nieuwe strategieën te ontwikkelen, en introduceerde een belangrijke monteur die nog steeds een rol speelt in de serie, de vriendschapsmonteur. Ondanks dat het niet veel nieuwe inhoud biedt, Geel staat bijna altijd bovenaan de 3DS eShop-verkooplijst.
Pokemon Crystal was een beetje meer conservatief, hoewel het vechtanimaties voor sprites introduceerde en de optie om geslacht te kiezen. Het experimenteerde met verhaaltoevoegingen en legde later ook de basis voor de Battle Frontier. Er was niet zo veel te rechtvaardigen om terug te keren naar Johto, maar fans beschouwen het als de definitieve Gen II-ervaring. Net zoals Geel, het biedt precies genoeg om eigenaren van de originele twee te verleiden en zorgt voor een nog soepeler toegang voor nieuwkomers, zelfs als het een beetje spaart wat betreft uitbreidingen.
Veranderingen van start
Pokemon Emerald was echter het ware juweel van de eerste drie uitbreidingen. Het was de eerste om belangrijke veranderingen aan het verhaal toe te voegen en de spelwereld voldoende aan te passen om het terugkeren interessant te maken, een aantal sleutelfiguren om te schakelen en een schat aan nieuwe functies toe te voegen, waaronder de fan-favoriete Battle Frontier. De verhaallijnen waren echter het meest significant, en combineerden de plots van Robijn en Saffier en je een echte reden te geven om alle drie Hoenn's legendarische Pokemon te vangen, terwijl je de algehele ervaring verfijnt.
Ondanks dat ze alom worden bekritiseerd omdat ze de reeks niet radicaal veranderen, passen deze ogenschijnlijk kleine wijzigingen in de visie van de studio voor de serie. De ontwikkelaars wilden bijvoorbeeld meer unieke uitdagingen toevoegen, maar de Frontier werd als te moeilijk beschouwd Robijn en Saffier, dus het werd weggelaten. Net als de anderen, hangt het investeringsniveau van de speler volledig af van hoeveel ze van de originelen genoten, maar ook van de anderen, de meeste fans beschouwen Emerald als het hoogtepunt van zijn generatie.
De uitbreidingen uitbreiden
Vanaf de 4e generatie voerde de serie een grote verscheidenheid aan veranderingen met zich mee omdat het een meer zekere basis kreeg in de industrie. De uitbreidingen waren niet anders, want Game Freak voegde een aantal wijzigingen toe om spelers terug te lokken voor meer.
De uitbreiding van Generation IV bracht grotere veranderingen met zich mee. Pokemon Platinum gevolgd Smaragdvoetstappen en vernieuwde het verhaal, waardoor beide legendarische Pokemon nieuwe rollen kregen en ze centraal stonden in de plot. Het was geen aangrijpend plot zoals je zou verwachten van een Final Fantasy spel, natuurlijk, maar het heeft een lange weg afgelegd in het creëren van een meer coherente wereld en het geven van concrete motivaties aan de schurken daarin. Hier is waar Game Freak expansies begon te gebruiken om ook hun algemene doelen voor de serie te evenaren. Ze verbeterden en breidden de rol van wifi uit, wat de dubbele bedoeling had om de spellen perfect te maken voor de concurrentiescene en het voor mensen eenvoudiger te maken om verbinding te maken over hun gedeelde interesse in de serie.
Sinnoh zelf was een stuk veranderd, meer dan in vorige uitbreidingen, met esthetische veranderingen door, opnieuw ontworpen sportscholen en bijgewerkte gymnastiekroosters, en, nog belangrijker, een gestroomlijnd vechtsysteem. Voorbij was de vertraging tussen acties en hun effecten van Diamant en Parel, met alles functionerende veel soepeler in het algemeen. De Battle Frontier werd ook enorm uitgebreid, waardoor het spel na de afsluiting van de hoofdcampagne een nog grotere stimulans kreeg om te spelen, samen met de mogelijkheid om het hoofd te bieden aan grote figuren in toernooien. Geen wonder dus dat Generation IV de best verkochte generatie in de serie was.
Nieuw territorium
De serie struikelde een beetje met Generation V. Zwart en Wit verdeeld sommige met zijn te-lineaire progressie door Unova, unieke ontwerpkeuzes en verheven verhaallijn (ethiek is goed, maar een serie waarin je onschuldige wezens opsluit en hen dwingt om te vechten is niet echt het beste platform voor een ethische boodschap). Zwart 2 en Wit 2 gericht om die problemen op te lossen en nog meer toe te voegen. De hoofddoelstelling van Game Freak hierbij was tweeledig: de verwachtingen van de spelers tartten door geen Grey-versie te maken en de wereld van Unova uit te breiden op manieren waarop ze geen kans hadden op de vorige inzendingen, vandaar de keuze voor een direct vervolg. Junichi Masuda, de regisseur van games, zei dat hij een wereld wilde creëren die in de twee jaar sinds de originele games was veranderd om spelers een idee te geven van die progressie en het weer nieuw te laten lijken.
Unova kreeg een compleet nieuwe make-over, en de manier waarop spelers eroverheen liepen veranderde ook een beetje, evenals aanpassingen aan de roosters van de sportschool en de mogelijkheid om al vroeg in het verhaal een gevarieerde line-up te creëren. Het verhaal kreeg veel luchtgevechten om terug te keren naar de oude gangsters-versus-kindlinie, maar wist toch iets unieks aan het plot toe te voegen met de divisies in Team Plasma. Een van de grootste veranderingen waar Masuda dolenthousiast over was, was Pokewood, omdat het spelers de mogelijkheid bood om iets vergelijkbaars te doen met een puzzeluitdaging naarmate ze meer vooruitgang boekten met hun films. Geen van allen was de enorme opschudding van de franchise waar veel om gevraagd werd, maar de ontwikkelaars luisterden naar hun fans en gaven ze wat ze wilden.
Het roodharige stiefkind
Toen was er Generatie VI bij Pokemon X en Pokemon Y. Beiden kregen lovende kritieken in recensies en verdwenen om uiteenlopende redenen veel sneller uit de schappen dan andere delen, niet in de laatste plaats de sprong naar volledige 3D-modellen. Ze bouwden voort op enkele van wat de Zwart en Wit sequels succesvol, maar een vluchtige blik door fan communities is genoeg om je te vertellen dat mensen meer wilden. "Kalos was onderontwikkeld, de plot had meer nodig, en de constante aanwezigheid van de speler's posse stal de sensatie van avontuur en verkenning" is hoe de meest voorkomende klachten meestal gaan.
En het is waar. Voor een dergelijke belangrijke mijlpaal in de serie qua presentatie, de spelwereld en het enorme aantal beschikbare Pokemon, zouden er follow-ups moeten zijn geweest om alles in een definitief pakket te binden. Bijvoorbeeld, zo goofy als Team Flare is, X en Y bracht de verhalen van de serie in een serieuzere richting. Er is voldoende materiaal voor een uitbreiding of een alternatieve tijdlijn om dat verhaal krachtiger te maken. Zo opdringerig als Shauna en de bende zouden kunnen zijn, zouden uitbreidingen de mogelijkheid hebben geboden om hen meer een echte plaats in het spel te geven, hetzij door gevechten, hetzij door betekenis voor de plot. Maar fans wilden remakes van Robijn en Saffier. Dus dat is wat ze hebben, met een paar kleine stropdassen X en Y, Kalos een enigszins vreemde, eenzame toevoeging aan de Pokemon-wereld.
Kritieke ontvangst
Kritieke ontvangst van deze uitbreidingen heeft de neiging om te worden gemengd. Ze ontvangen altijd hoge scores, met uitzondering van een paar hier en daar voor de Zwart en Wit sequels, maar de primaire klacht blijft hetzelfde: er is niets nieuws om ze de moeite waard te maken. Sommigen beweren dat de uitbreidingen te snel komen op de hielen van de originelen, zoals met Zwart 2 en Wit 2, spelers niet genoeg tijd geven om echt terug te willen komen. Zelfs degenen met een hoge score zullen de uitbreidingen soms belachelijk maken omdat ze niet echt iets drastisch toevoegen aan de algehele ervaring.
Maar deze kritiek mist een paar belangrijke punten. Na Goud en zilver, er werd algemeen aangenomen dat de "Pokémon-fad" dood was, waardoor de ontwikkeling van Robijn en Saffier een zeer stressvolle ervaring. Het behouden van wat de serie succesvol maakte om mee te beginnen, werd erg belangrijk, om te voorkomen dat fans vervreemd zouden raken en een scherpe kloof zou ontstaan tussen diegenen die oudere Pokemon-spellen en nieuwkomers speelden. (En gezien wat er gebeurde met wat ik het Sonic Effect noem, waar Sega met elke nieuwe inzending van de basis van de serie afdwaalde, was dat zeker geen slechte beslissing.)
Game Freak gebruikte uitbreidingen als een manier om extra ideeën toe te voegen die misschien niet goed zijn gegaan voor de basisterminals - door te veel inhoud toe te voegen of af te wijken van de kernervaring - en het is een manier voor Game Freak om nieuwere leden te trainen van het ontwikkelingsteam terwijl ervaren ontwikkelaars werken aan projecten waaraan hogere inzetten zijn verbonden. Het belangrijkste is echter dat het een beetje oneerlijk is om uitbreidingen te beoordelen omdat ze de franchise niet radicaal wijzigen, terwijl dat niet hun doel is om mee te beginnen. Het is net zoiets als klagen dat vanille-ijs geen chocolade is, terwijl het toch nooit geprobeerd is.
The New Kids on the Block
Snel vooruit naar 2017, en er is nog een reeks goede uitbreidingen die strijden om de tijd en het geld van spelers: Pokemon Ultra Sun en Ultra Moon. Na de grote veranderingen die het origineel waren Zon en Maan, deze lijken meer in lijn te zijn met Zwart 2 en Wit 2, enige aanpassingen in de wereldstructuur, verschillende Pokemon en een veel vleziger plot. Veel fans klaagden over hoe beperkt Alola leek, en zoals met Kalos is het niet moeilijk te begrijpen waarom.
Zon en Maan grote beloftes gemaakt met het verhaal en de wereld zelf, en ondanks dat de eindproducten zelf de moeite waard zijn, laten ze de speler meer wensen - meer te maken met deze nieuwe Pokemon, meer te zien en te ontdekken dan alleen maar een andere zoektocht om wat extra legendarische te vangen Pokemon. Veel van deze klachten hadden betrekking op problemen waarvan Game Freak dacht dat ze bestonden maar toch niet voldoende tijd hadden om aan te pakken.
Ultra Sun en Ultra Moon zijn ingesteld om fans alles te bieden wat ze willen, maar de meesten denken dat het te veel is, te snel. Fancommunity's reflecteren de critici van weleer en zeggen dat er niet genoeg is om nieuwe games pas een jaar later te kopen Zon en Maan vrijgelaten. Eerlijk gezegd heeft The Pokemon Company ook niet veel gedaan om de games te promoten. Zon en Maan waren bijna over de markt gebracht, werden getoond op de E3-show van 2016 en met ontelbare kleine infodruppels die de spellen praktisch toch bedierf. Het is echt een schande. De nieuwe inzendingen zijn ingesteld om een perfecte balans te vinden tussen de belangrijkste wijzigingen van Zon en Maan en de meer conservatieve wijzigingen van de vorige uitbreidingen, met een hoop nieuwe inhoud bovenaan.
Het vonnis
Hoewel ze niet altijd heel veel nieuwe inhoud toevoegen, is er meer dan genoeg om fans terug te trekken, en het feit dat de uitbreidingen altijd net zo goed zijn gemaakt als de originelen maakt ze sowieso waardig als zelfstandige items. Toch is het gemakkelijker voor diegenen die een generatie missen om de mid-gen-uitbreidingen te waarderen, omdat geld niet zo'n grote vraag is en bijna iedereen aanbeveelt Smaragd of Zwart 2 over hun respectieve voorgangers. Uiteindelijk, hoe nuttig en praktisch ze ook zijn, het is aan de individuele consument om de keuze te maken.
Wat denk je van de uitwassen van de game Mid Fris? Hou van ze? Haat ze? Laat het ons weten in de comments.