Inhoud
- Als je voor het eerst de Citadel betreedt, besef je al snel dat dit bezoek niet snel zal zijn.
- De reden dat de Citadel zo'n verleidelijke hub-wereld is, is dat het een ziel bezit.
- Het spel geeft je altijd een reden om ook terug te gaan naar de Citadel.
- Het is groot genoeg om je fantasie de vrije loop te laten.
In een poging om het gevoel van wanhoop om te spelen te beteugelen Mass Effect: Andromeda na wat als eonen heeft gevoeld, heb ik het origineel opgestart Massa-effect dus het wachten was niet zo pijnlijk. Als een liefhebber van de prestatie - en trofeeënsystemen, de Massa-effect serie is mijn enige uitzondering als het gaat om het terugkeren naar een al voltooide titel. Die spellen verliezen nooit hun charme, het maakt niet uit hoe vaak ik terugkom. En nadat ik ze weer had opgepakt, ontdekte ik snel een heel speciale reden waarom - de Citadel.
De Citadel van Massa-effect is het centrum van de Melkweg. Niet letterlijk, maar politiek. Het gigantische ruimtestation is waar alle rassen samenkomen om de galactische gemeenschap te creëren die we gedurende de serie zien. In zijn meest basale vorm fungeert het als de belangrijkste hubwereld van het eerste spel en het is misschien wel een van de beste hubwerelden ooit om een game te vereren.
Als je voor het eerst de Citadel betreedt, besef je al snel dat dit bezoek niet snel zal zijn.
Qua Questing kan het rondlopen van het Presidium en de afdelingen een paar uur op zichzelf duren. Maar wanneer je begint met gesprekken met verschillende mensen en verschillende taken uitvoert, wordt de Citadel veel meer dan een veredeld winkelcentrum en veilige haven.
De reden dat de Citadel zo'n verleidelijke hub-wereld is, is dat het een ziel bezit.
De lege en levenloze hubs die we zo regelmatig in andere spellen zien, kunnen ervoor zorgen dat je een paar minuten op tijd blijft. Maar toen ik eindelijk klaar was om terug te keren naar de Normandië, was 4-5 uur verstreken. BioWare moest iets creëren dat mysterie en dat sci-fi-gevoel uitstraalde en in dat opzicht zegevierde.
Elk detail dat de creatie van de Citadel heeft doen versmelten tot één schitterend ontworpen gebied. De muziek is een uitstekend voorbeeld. Hoewel het in wezen een klein deel van de game-ervaring is, past het perfect in het specifieke gebied waarin het speelt. Het verheven en verfijnde deuntje van het Presidium staat tegenover de broeierige en mysterieuze sfeer van de wijken. Dit blijft altijd bij je wanneer je door deze gebieden reist.
Wanneer een gamehub-wereld steeds minder een hub wordt en meer een realistisch fragment van de mensheid jaren na jaar, is het iets heel bijzonders.
Het spel geeft je altijd een reden om ook terug te gaan naar de Citadel.
Of dat nu via side quests is, het hoofdverhaal, of gewoon om een pauze te nemen van Saren en de Geth, er is altijd wel iets om je terug te roepen naar deze hub-wereld. Dit is moeilijk te bereiken voor elk gebied in een game, waardoor het lijkt alsof het in leven is en verder gaat als elke in-game-dag verstrijkt. Maar de Citadel slaagt erin dat te bereiken.
Als je het einde van je tijd nadert Massa-effect, de Citadel voelt alsof hij zijn deel van de gebeurtenissen heeft gezien, net als Shepard in de loop van het spel. Dus het zit niet simpelweg vast in een onveranderlijke lus, maar een evoluerende wereld die de reis reflecteert die je hebt gemaakt. Het is ergens waar je je in geïnvesteerd voelt - niet alleen een middel om een doel te bereiken.
Het is groot genoeg om je fantasie de vrije loop te laten.
De Citadel voelt levend aan, het zet een werkelijk verbazingwekkende sci-fi-sfeer neer en het heeft een ongelooflijk grote hoeveelheid kennis om het bij elkaar te houden. En niet te vergeten dat het zo is reusachtig. Het gebied herbergt miljoenen burgers en weegt miljarden tonnen.
Hoewel we nooit de volledige omvang van de Citadel als een verkennend gebied zien, geven specifieke visies van het Presidium en de Wards je de kans om naar de enorme uitgestrektheid van het station te kijken en een glimp op te vangen van de enorme omvang ervan. Een beetje verbeeldingskracht kan nodig zijn, maar er is niet veel nodig om je te verbazen over de verhalen die verteld worden over die uitgestrekte metalen armen. Dus zelfs als dat deel van het oude station nooit volledig kan worden verkend, krijgen we net genoeg om onze gedachten wild te laten gaan van opwinding.
Als een hub doet de Citadel zijn werk. Als een verkenbare ruimte die zorgt voor een gevoel van intriges en echt verlangen om te genieten van absoluut alles, doet het het op briljante wijze. Terwijl andere hubs uiteindelijk hun verwelkoming uitdagen als je eenmaal je verschillende doelstellingen hebt voltooid, nodigt de Citadel je uit om net iets langer te blijven. Van elke wereld, stad, stad, kamp en locatie van elke afmeting waar ik in mijn tijd als gamer naar toe ben geweest, is de Citadel degene die ik vooral zal herinneren.