Deze dingen lijken erg op elkaar, WoW en mijn leven. Dus dit is waar mijn verhaal over spelen en het spelen van de game mijn leven in gaat. Ik begon van WoW te houden toen ik 4 was, ja 4, toen WoW uitkwam. Mijn vaders neef heeft het net gekregen en elke dag zouden ik en mijn vader hem gaan zien spelen, ik wed dat hij geïrriteerd raakte, maar deze game, het was zo gaaf! Na een tijdje of toen ik 6 was, gooide mijn vader een aanval en kregen we de game, en dit is wanneer mijn heroïsche reis. Mijn eerste toon ooit begonnen was een nelf-druïde. Ik heb haar nooit gespeeld na 1 level. Mijn vader speelde zijn Orc Rogue (wie hij tot op de dag van vandaag nog steeds heeft). Daarna had ik een Belf Hunter genaamd Rain-clouds. Ze werd gespeeld tot en met level 16. Ik probeerde haar nog meer te spelen, maar de wereld was zo groot en leuk dat ik zo veel verkende en vergeten was hoe ik moest opvrolijken.
Toen begon een Troll-magiër. Ze staat nog steeds op mijn vaders account. Ze is super in de problemen, want bij level 20 ben ik vergeten hoe ik moet lvl en zo heb ik alle buitengebieden verkend. Hoe. Ik heb geen volledig idee. Maar dat was niet het enige dat mijn herinneringen zijn tijdens Burning Crusade. Ik herinner me die gekke overvallen die mijn vader heeft voltooid, Raids zoals Tempest Keep en Karazhan. Ik voer vandaag deze razzia's uit, alleen al voor de herinneringen. Naarmate de tijd verstreek, wuifde mijn vader naar 80, en je weet wel, in Wrath of the Lich King. Ik maakte een Dk en mislukte episch. Ik dacht niet dat ik het was, ik vermaakte me gewoon. Ik herinner me dat mijn vader invallen deed zoals Ulduar en Naxxarama's, zelfs een beetje van de Lich. Maar naarmate de tijd verstreek, vertrok mijn vader naar een contract over zeeën en mijn wow-dromen vielen uiteen.
Ik ben er een jaar lang veel over vergeten. En toen hij terugkwam, maakte ik een worge, want Cataclysm was uit. Ik was tien en ik heb een Worgen-druïde gemaakt. Ik zocht haar tot ongeveer het niveau 45. Ik was een cruddy en werd eindeloos uit groepen gegooid voor lfg, ik begreep nooit de specificaties tot nu toe, en ik voel me zo beschaamd voor mezelf, maar eh, het hoort allemaal bij de leerervaring in t. Ik herinner me dat ik mijn vader cata-invallen zag doen, zoals Dragon Soul en zo. Toen Pandaria beta uitkwam, speelde ik het, een ton. Mijn vader had de beta gekregen en het was een hel, zwalkend in de nieuwe pandaria-zones zoals, waar de pandaren begonnen. Toen vluchtte ik omdat mijn vader helemaal gek was om zijn toons tot 90 te krijgen. Dus een jaar ben ik afgedwaald, en na een tijdje met het lezen van creepypastas en het niet kunnen slapen voor nachten, kwam ik weer in wauw. Ik heb naar een pandaren-schurk gekeken en in ongeveer drie weken tijd ben ik 90 geworden. Ik vond het geweldig. Ik had veel meer plezier in het weten dat ik wist hoe ik eigenlijk moest spelen en zo. Toen ik negentig was, begon ik een dk. Ik kreeg hem ook 90 in 3 dagen, en oh boy, was Lukaus, mijn baby. Ik speelde en speelde en speelde hem non-stop. Ik beheerste ijsdieven en plande mensen in arena's met mijn vaders neef.
Toen onlangs in het voorjaar, werd ik bevestigd. Daarmee raakte ik geld kwijt, ik heb het voor een computer bewaard, maar mijn oom heeft me er eigenlijk een gegeven. HET WAS GEK. Daarmee heb ik automatisch WoW gekocht. En ik kreeg ook een gratis 90. Daarmee kwam mijn lieveling Steponme binnen. Yep. Steponme. Wat mooi was, was dat ik en mijn broer later de lich koning versloegen en hij nu StepOnMe The Kingslayer wordt genoemd. Daarmee hadden mij en mijn vaders account voor 3 maanden de rekruut een vriendenbonus, en dus heb ik 4 toons samen met hem naar lvl 90 gesmeerd. Hun namen zijn Doodimadrood, (Dood im a drood) Schizophrena en Homesick. Ze hebben allemaal een speciale plaats in mijn hart. Vooral goed. Hij is mijn best uitgeruste pvp-toon. Later heb ik alleen al een toon gezongen met de naam Bobbie. Ze is een Death Knight. Nu door alle regen en angst voor de vrede en sereniteit.
Ik ben een World of Warcrafter, het is een groot deel van mijn leven. En het zal nooit van mij worden afgenomen. Want ik heb deze herinneringen.