Inhoud
- 6 – Star Trek: Borg
- 5 – Road Avenger
- 4 – Progress Quest
- 3 – Tijd reiziger
- 2 – Microkosmos
- 1 – Dragon's Lair
De interactie van spelers in videogames is vaak een belangrijk element. Men kan stellen dat controle over de gang van zaken het medium is als een spel. De meeste titels bieden verschillende niveaus van interactiviteit: van de 'niet stoppen met bewegende' mechanica van Super Meat Boy tot de occasionele interactie van de spelers van de Telltale-spellen.
Er zijn echter een aantal games waarbij interactiviteit niet alleen achterop is gegaan, maar de speler ook vraagt of zijn betrokkenheid überhaupt wel nodig is. Dit zijn de titels die interactieve romans er als competitief uit laten zien Starcraft wedstrijden in vergelijking.
Vanaf het moment dat het denken over de speler niet altijd de hoogste prioriteit had bij het maken van videogames, zijn hier 6 van de minst interactieve spellen aller tijden.
volgende6 – Star Trek: Borg
In wat een beetje een oxymoron is, schept de cover voor deze uitgave van 1996 op Star Trek: Borg als zijnde 'The Ultimate Interactive Movie'; dat is een beetje zoals het gebruik van de uitdrukking "My favourite bout of diarrhea". Hoe dan ook, het verhaal zelf is niet zo slecht, vooral als je een fan bent van de Next Generation-serie, en John DeLancie zijn rol weergeeft als de vage, zij het een beetje enge, almachtige Q. Plus, het heeft de Borg erin! Wat kan verkeerd gaan?
Maar goed, we keren opnieuw terug naar die twee huiveringwekkende woorden - 'interactieve film'. Misschien dachten de makers dat dit zou laten gebeuren Borg van de haak voor zijn tekortkomingen? Nou nee, dat doet het niet.99% van de tijd zul je een vreemd sub-par TNG-aflevering kijken, alleen zonder een van de hoofdcast van de serie, en met een afleidend, first-person oogpunt. De resterende 1% van de tijd dat u daadwerkelijk iets moet doen, wordt besteed aan het selecteren van objecten, het analyseren van dingen en u vervolgens af te vragen hoe u de verkeerde keuze hebt gemaakt. Dit resulteert in Q om te laten zien wat een totale clown je bent, hoewel het kopen van de game hier misschien voldoende bewijs van is geweest. Oh, en gewoon proberen het vinden van de juiste pixel om op te klikken in 90's full motion video. Je zult ontdekken dat op de zeldzame momenten dat je wel moet communiceren met de game, je zou wensen dat je niet de moeite had genomen.
5 – Road Avenger
Oorspronkelijk kreeg een arcade-release in 1985 onder de naam Road Blaster, deze titel is geport naar verschillende consoles van eind jaren tachtig tot eind jaren negentig, meestal onder de naam Road Avenger of de snooze titel Road Procureur, dat een lading beelden oproept.
De intro geeft een real uit Fist Of The North Star sfeer, met zijn manga-stijl, straatbendes, gladiatorenoutfits en 'opgerolde slechteriken'.
Verbazingwekkend voor een autogame, je rijdt niet echt met de auto. Af en toe verschijnt er een prompt met de melding dat je moet remmen, naar links, naar rechts, een turbo of wat dan ook moet draaien. Houd de knop een paar seconden ingedrukt (het spel had problemen met het herkennen van snelle, herhaalde persen) en dat is het. Je hebt geen controle over wat je wilt dat de auto doet. Wat als je niet rechts wilt slaan? Misschien zou links de betere optie zijn? Goed moeilijk. Mocht je ongehoorzaam zijn aan je alomtegenwoordige rij-instructeur, dan krijg je een clip te zien van je auto die explodeert, maar pas na een korte pauze tijdens het laden.
Het ding is, hoewel Road Avenger misschien een van de minst interactieve games aller tijden geweest, het was eigenlijk best leuk - maar misschien komt dat omdat het op dat moment voelde alsof je in een echte manga-cartoon zat.
4 – Progress Quest
De meeste RPG's vragen enorm veel van je tijd. The Witcher 3 kan geweldig zijn, maar meer dan 200 uur om het allemaal af te maken! Jezus! Dat is een investering. Als je op zoek bent naar een RPG die niet te veel van je vraagt, zoek dan niet verder dan Progress Quest.
Het spel begint zoals zoveel traditionele RPG's. Geef eerst je karakter een naam, selecteer vervolgens een race en een klasse, klik op 'verkocht', leun achterover en kijk. Absoluut niets anders wordt gevraagd van de speler, het enige wat je hoeft te doen, is om de game zelf te bekijken via het tekstdisplay. Letterlijk alles is geautomatiseerd vanaf dit punt. Je ziet de statistieken, inventaris, speurtochten en spreuken van je personage in realtime veranderen. Ik speel eigenlijk zelf een spel terwijl ik dit schrijf.
In alle eerlijkheid, Progress Quest verwijst naar zichzelf als een parodie op de opgeblazen, stat-zware, fetch-quest beladen RPG's die we in het verleden hebben gezien. Als je zin hebt in een volledig niet-interactieve game, kijk dan in de
3 – Tijd reiziger
Toen mensen voor het eerst het stereographic laserdisc FMV-arcadespel zagen Tijd reiziger in 1991 dachten ze waarschijnlijk dat de wereld van morgen echt was aangekomen; dus was er nogal een teleurstelling in de winkel als ze het eenmaal hadden gespeeld.
Het holografische effect in het spel is gecreëerd met een gebogen spiegel, CRT-tv en een stereografische laserdisc. Het leek in die tijd misschien iets uit sciencefiction, maar het hele spel was slechts een reeks van snelle gebeurtenissen. Je moest een van de vier richtingen kiezen of de actieknop op het juiste moment indrukken, maar dat was het dan. In het kabinet waren zelfs game-achtergronden ingebouwd - dat is als je neon gekleurde, geometrische blokken als achtergrond beschouwt.
Toen eenmaal de nieuwigheid van het zien van holografische 5-inch personages die voor je uit strijden afging, raakten mensen dit spel beu en werden ze overgeplaatst naar de arcadehistorieboeken. Hoewel cowboy maarschalk Gram, Lord Vulcor en prinses Kyi-La van de Galactische Federatie deed een korte terugkomst in 2001, wanneer Tijd reiziger werd uitgebracht op de pc en dvd - je kunt er alleen van uitgaan als het resultaat van een dronken weddenschap.
2 – Microkosmos
Wat krijg je als je mengt Fantastic Voyage, Innerspace en rail shooters? Microkosmos! In de 1993-box stond met trots: "Meer dan 500 megabytes briljante SGI-graphics en een originele soundtrack van Rick Wakeman, voorheen van YES." Dus je wist dat je in de problemen zou komen.
Op een vergelijkbare manier als Star Trek: BorgBeweert 'De ultieme interactieve beweging' te zijn, Microkosmos werd gefactureerd als 'Het ultieme CD-ROM-spel'; een gewaagde en, eerlijk gezegd, geheel bizarre uitspraak, waarvan je alleen kunt aannemen dat die van iemand kwam die het ding nooit had gespeeld.
Microkosmos kwam met een van de meest onnodig beschrijvende handleidingen in de gamegeschiedenis. Wil je de diameter van een bepaalde maan in dit universum weten, een die je nooit zult bezoeken en die absoluut geen verband houdt met het spel? Nou, de handleiding zal je vertellen wat het is, en het aantal dagen dat de maan nodig heeft om een volledige rotatie uit te voeren. Briljant! Er zit niet zoveel in over het eigenlijke spel, en waarom het een dampende stapel is.
Ongelooflijk, het is bewezen dat het mogelijk is om halverwege te zijn Microkosmos zonder zelfs naar het scherm te kijken - het is echt zo slecht. Niet alleen ontbreekt de speler-interactiviteit tot het punt dat hij grappig is (tenzij je hem kocht), hij ziet er ook vreselijk uit, is verschrikkelijk ontworpen, heeft geen controlepunten en elk niveau is vijf minuten lang. Het was de slechtste van alle FMV-spellen op de rails; echt een genre dat niet gemist mag worden.
1 – Dragon's Lair
Iedereen die de beruchte heeft gespeeld Dragon's Lair zal begrijpen waarom het nummer één is op de lijst. Het zegt iets over een game als de walkthrough zo kan worden geschreven: links, links, omhoog, omlaag, zwaard, rechts, zwaard, links enzovoort.
Ja, Dragon's Lair was de belichaming van games met prachtige graphics en bijna geen interactie van spelers. Het enige dat je werd gevraagd, was elke 20 seconden een richting kiezen of op een toets drukken. Kies de verkeerde en het is tijd om het opnieuw te proberen totdat je het goed hebt. Ongelofelijk genoeg correspondeerde de beweging die je koos zelden met wat er op het scherm gebeurde, wat betekent dat je een willekeurige kans van 1 op 5 hebt om de juiste actie te raden. Hierdoor is elke vaardigheid verwijderd die nodig is om het ding daadwerkelijk te spelen - wat leuk.
Mensen kunnen terugkijken Dragon's Lair met nostalgie met nevelige ogen, maar het is echt onzin. Zelfs met een hoop ongelukkige gissingen kon het hele spel binnen een uur worden verslagen. Dit werkte beter toen het in 1984 werd omgezet in een tekenfilmserie, waar het slechts iets minder interactie tussen spelers vertoonde.
Een jubileumeditie werd op dvd uitgebracht in 1999, wat misschien de beste plaats is, als Dragon's Lair vereist alleen dat je zo nu en dan op de afstandsbediening drukt, waardoor het lijkt op het kanaal-springen van de cartoonkanalen. Het is nu zelfs beschikbaar op Steam, dus als je te veel geld hebt en zinloos wat wilt weggooien, koop het dan.