Ik heb altijd een hechte relatie gehad met mijn grootouders. Mijn moeders ouders zijn console-gamers en de ouders van mijn vader zijn computer-gamers. Niemand in mijn familie (ouders, broers en zussen, neven en nichten) behalve ikzelf, games.
Mijn favoriete herinneringen als kind zitten op de schoot van mijn opa terwijl hij Morrowind of Oblivion of Warcraft speelde. Naarmate ik ouder werd, zou ik tijdens vakantie meer tijd op zijn computer doorbrengen dan toen. Een jaar later ging ik naar Melbourne en hij was net begonnen met het spelen van Wow, hij vertelde me alles over deze game die zo goed was dat hij, als hij bleef spelen, zijn baan moest opgeven (hij is een chemicus).
Dit was een lopende grap in mijn familie, hij was 75 en had geprobeerd om 20 jaar eerder met pensioen te gaan en het zou gewoon niet blijven hangen. Hij hield te veel van zijn werk. Deze keer echter was hij serieus.
Ik begon een toon voor zijn rekening. Een heksenmeester, ze was een mooie zaak. Ik was 14 en ik had iemand in het gilde van mijn grootvader op een vlammend paard zien rijden en het herinnerde me aan Ocarina of Time en ik vond het het coolste ding ter wereld.
Twee weken later (en nauwelijks enige familie-interactie sinds het begin van die heksenmeet) ging ik terug naar huis in Brisbane. Mijn grootvaders presenteerden mij een nieuwe laptop waarop ik kon gamen, en een WoW-account / abonnement.
Volgende week heb ik twee weken vrij. Mijn eerste vakantie in 2 jaar. Elke 2 jaar wordt er een WoW-uitbreiding uitgebracht, neem ik twee weken vrijaf, vlieg naar Melbourne met mijn Alienware-laptop (zoals altijd gedoneerd door mijn liefhebbende opa) en breng twee weken door met WoW spelen met mijn grootvader. Dit zijn de herinneringen die me in leven houden als hij er niet meer is en ik nooit zal vergeten wat WoW me heeft gegeven.