Inhoud
- Nucleaire vernietiging:
- Fallout 3
- S.T.A.L.K.E.R .; Schaduw van Chernobyl
- Metro 2033
- Zombie Apocalypse:
- De wandelende doden
- Meteor Strikes:
- Advance Wars: Days of Ruin
- Woede
- Buitenaardse invasie:
- Halfwaardetijd 2
- The Hordes of Hell:
- Doom II: Hell on Earth
- Het onverklaarbare:
- Tokyo Jungle
Weinig dingen vangen de menselijke verbeelding als het einde der dagen. Dit geldt met name in videogames, waar de postapocalyptische landschappen die het resultaat zijn interactieve speelplekken worden.
Nucleaire vernietiging:
Nucleaire genocide, naast een spectaculaire en dramatische manier om de wereld te beëindigen, biedt ontwerpers veel mogelijkheden om interessante settings en antagonisten te bouwen om hun verwoeste werelden te bevolken. Verbrijzelde steden, afschuwelijke mutanten, kraterlandschappen: dit zijn de kenmerken van een geweldige post-nucleaire woestenij, en enkele van de functies waardoor ze zo aantrekkelijk zijn voor (virtueel) wonen.
Fallout 3
Fallout neemt het idee van een nucleaire apocalyps en rimpelt het aanzienlijk met zijn retro-futuristische esthetiek, en presenteert een toekomstvisie op onze wereld die een apocalyps in ons verleden heeft doorstaan. Het is de kruising van geavanceerde technologie met de gevoeligheden en het ontwerp van de jaren 50, waardoor de wereld van Fallout zo uniek en meeslepend is. Koppel die bizarre mix van de verlatenheid en gemuteerde monstruositeiten van de Fallout-woestenij en de vaak paranoïde, insulaire facties die de controle hebben overgenomen, en je hebt een omgeving waar spelers blij mee zijn als ze honderden uren weg zijn.
S.T.A.L.K.E.R .; Schaduw van Chernobyl
Hoewel technisch gezien geen wereldwijde apocalyps, is de S.T.A.L.K.E.R. franchise daalt spelers in het hart van een enorme uitsluitingszone die is ontstaan na een tweede catastrofale nucleaire gebeurtenis in de kerncentrale van Tsjernobyl in Oekraïne. Binnen deze gestraalde, bestraalde dode zone doorzoeken huursoldaten gevaarlijke anomalieën op artefacten die op de zwarte markt kunnen worden verhandeld voor massale winst.
S.T.A.L.K.E.R. maakt uitstekend gebruik van enkele van de beste panorama's van een nucleaire post-apocalyps en lagen op een aantal van zijn eigen. Spelers moeten niet alleen navigeren door enorme niveaus van straling en gemuteerde dieren in het wild, maar ook door de fysica-buigende effecten van de tweede catastrofe, gevaren die grenzen aan het paranormale.
Metro 2033
De duidelijk Oost-Europese apocalyps van Metro 2033 onderscheidt zich van andere nucleaire holocausts doordat de overlevenden niet streven naar heropbouw aan de oppervlakte, die een giftige, onbewoonbare afvalstof is geworden, maar die in plaats daarvan in de vochtige tunnels van de Russische metro zijn gereden systeem. Metro lijkt zich te verheugen in het vangen van gamers in donkere, claustrofobische ruimtes met vicieuze mutanten, en levert uitstekend het gevoel dat de mensheid actief wordt opgejaagd door de gruwelijke nakomelingen van zijn eigen overmoed.
Zombie Apocalypse:
Een goede zombie-apocalyps biedt verhalenvertellers de mogelijkheid om die eeuwenoude waarheid onder de aandacht te brengen: in elke apocalyps is de gevaarlijkste bedreiging andere mensen. Zombies worden vaak niet als een directe bedreiging voor de protagonisten gebruikt, maar om ze in nauwe ruimtes met beperkte middelen te verdelen en de menselijke natuur zijn gang te laten gaan (meestal met desastreus effect). De beste games die op de zombie-as draaien, werken deze hoek effectief EN geven ons hordes dwaze vijanden, we hoeven ons niet rot te voelen over schieten in het gezicht.
De wandelende doden
The Walking Dead is een van de beste voorbeelden van "the real enemy is man" van het afgelopen decennium. De meest vijandige en dodelijke vijanden waar Lee en zijn 'vrienden' tegenover staan, zijn niet de schokkende massa's van ondoden, maar eerder de andere mensen die ze verwelkomen in hun groep overbodige overlevenden. Het bevat ook enkele van de beste voorbeelden van revitalisering van het "lid van de groep werd gebeten en zal onvermijdelijk" cliché worden in de recente herinnering. Een pluim voor Telltale omdat niet alleen het maken van een fantastisch zombie-verhaal speelbaar is, maar ook het kiezen van een speler erg betekenisvol is.
Meteor Strikes:
Een aantal games kiezen ervoor om de verantwoordelijkheid voor de eindtijd uit handen te nemen en toe te wijzen aan een catastrofale natuurlijke gebeurtenis. Dit dient om ons niet alleen te herinneren aan de kracht en vluchtigheid van de natuur, maar ook, in het geval van een apocalyptische meteooraanval, de uitgestrektheid van het universum en onze miniatuurrol daarin.
Advance Wars: Days of Ruin
Days of Ruin is een beetje een voordeel, omdat het eigenlijk meerdere apocalypsen combineert. Hoewel het hoofdprobleem de reeks van dodelijke meteorenzwermen is, begint de dodelijke ziekte ook de overlevenden te verwoesten nadat de ruimte-rotsen hun ravage hebben verwoest. Days of Ruin laat zien hoe een interessante franchise verder kan worden verbeterd en geëvolueerd met de introductie van een apocalyps; het geeft ons de duistere, postmoderne Advance Wars waarvan we nooit wisten dat we ze wilden maar waar we absoluut van hielden.
Woede
Rage geeft ons een kale, woestijnwereld gedecimeerd door de impact van asteroïde 99942 Apophis, maar niet voordat ondernemende wetenschappers een aantal arks bedachten om de mensheid te behouden. We krijgen een zeldzaam venster te zien in een apocalyps waar de mensheid zijn einde zag opdoemen en dienovereenkomstig kon voorbereiden; Natuurlijk ging het niet zo goed als werd gehoopt, en het resulterende landschap wordt net zo geteisterd door bandiet krijgsheren, verwoest, en middelen vastgebonden als de meeste andere spellen op deze lijst. Woede is interessant omdat het illustreert hoe slecht de best gedane plannen kunnen zijn wanneer ze geconfronteerd worden met het einde van de wereld, en ook omdat het ons laat zien hoe de mensheid zou vechten ondanks deze tegenslagen.
Buitenaardse invasie:
Een apocalyptische invasie door vijandige aliens deelt een aantal van de verdiensten van een zombie-apocalyps: het biedt een vijand, we hoeven geen wroeging te hebben over massamoorden. Het geeft schrijvers de mogelijkheid om thema's als xenofobie en onderdrukking te onderzoeken in een veiliger context dan rechtstreeks nationalisme, racisme of andere kwesties aan te kaarten die veel controversiëler zijn dan het afslachten van hordes vijandige niet-mensen.
Halfwaardetijd 2
De Half-Life-serie introduceert een interessante gril in de standaard buitenaardse invasie: in de wereld van Half-Life was het de mensheid die de aliens naar de aarde bracht. Nadat een wetenschappelijk experiment op een compound in New Mexico misgaat, wordt een "resonantiecascade" geactiveerd en moeten buitenaardse wezens door de resulterende dimensionale spleten stromen. Vreemd genoeg is dit niet de invasie die eindigt in de bijna vernietiging en slavernij van de mensheid. Al deze ongewone interdimensionale activiteit trekt de onheilspellende blik van de Combinatie, een andere uitheemse soort, die het menselijke ras onderwerpt door het gebruik van overweldigende kracht en geavanceerde technologie.
Half-Life 2 doet uitstekend werk van het demonstreren van een dystopie na de apocalyps, waarbij de mensheid wordt geketend en tot slaaf wordt gemaakt door onmenselijke wezens die ons en onze planeet oogsten. Hiermee kunnen gamers de schoenen van een wanhopige vrijheidsstrijder vullen die de laatste, beste kans op vrijheid is van de mensheid, en ons een versie van die ultieme vermogensfantasie geeft: de wereld redden. Helaas eindigt het ook op een beetje een klifhanger, dus we wachten tot Valve ons een vervolg geeft om het gevecht te beëindigen.
The Hordes of Hell:
Er zijn weinig betere apocalypses dan degene die wordt beschreven in Openbaringen. Als er niets anders is, geeft de Bijbel ons een groot palet om de wereld te schilderen in chaos en vernietiging, en er zijn maar weinig dingen die meer angstaanjagend zijn dan legioenen demonen die de wereld in stromen en de hel op hun rug zetten.
Doom II: Hell on Earth
Het vervolg op een van de meest invloedrijke shooters aller tijden bracht de strijd in de hel voor de deur. Het is één ding om duivels en demonen op hun eigen vliegtuig te bestrijden, maar veel angstaanjagender is het vooruitzicht dat diezelfde demonen onze wereld binnenkomen met carte blanche om ravage aan te richten. Doom II was zo enorm succesvol, niet alleen omdat het ons het uitstekende gevecht en de host van monsterlijke hellebeasts van het origineel gaf, maar omdat het de strijd persoonlijk en de inzet veel dramatischer maakte.
Het onverklaarbare:
Soms vereist een game-ontwerp een apocalyps die niet (gemakkelijk) kan worden uitgelegd. In veel van deze gevallen zou het uitleggen van de oorzaak van de apocalyps veel van de intriges en het mysterie van een omgeving verdrijven, of soms is de enige verklaring die past zo belachelijk dat het het beste helemaal vermeden kan worden.
Tokyo Jungle
Tokyo Jungle wil ons een toekomstige versie van Tokyo laten zien waar de mensheid volledig is verdwenen, een stad die de kwaliteiten heeft van een echte jungle, overspoeld door dieren die nu de baas zijn. Waarom en hoe is de mensheid verdwenen? Het maakt niet uit. Die vraag is veel minder belangrijk dan de visie die hier wordt aangeboden, en het spel vormt de kern ervan. Als er iets is, dient de kwestie van het lot van de mensheid als een achtergrondmysterie om de centrale verwaandheid te ondersteunen. De overlevingsmodus maakt uitstekend gebruik van deze vaagheid en richt zich op de beste delen van het spel: de delen waar je een dier bent dat door de ruïnes van Tokio rent, vrij van menselijke intimidatie.
Helaas, in de verhaalmodus, gaat Tokio Jungle te diep in op de verdwijning van de mensheid, en de rommelige mishmash van tijdreizen en ineenstorting van het milieu (en robothonden) die de game gebruikt om de apocalyps uit te leggen, laat ons een belangrijke les: een mysterie is bijna altijd beter dan zijn oplossing.