Inhoud
Ik kom ermee uit.
Ik hou van. Animal Crossing.
Na het spelen van het origineel dat een aantal jaren geleden verscheen, ben ik nog steeds dol op het concept en de gameplay. Mijn geliefde GameCube heeft vele uren per dag meegedaan met mijn onophoudelijke brief schrijven, boodschappen rennen, t-shirt ontwerpen en Nook aan het werk. Werken om je hypotheek af te betalen, zal nooit zo leuk of gemakkelijk zijn in het echte leven - en ik garandeer je dat rommelen door junkmuren niet zo lucratief zal zijn als in Animal Crossing.
Het was een van die ongekend verslavende games voor meer mensen dan alleen ikzelf. Scooteren van de ene dierbuurman naar de andere en voldoen aan hun behoeften werd niet zo oud als je zou denken. Als je alle boodschappen gedaan had die de dieren konden verzinnen, dan zou het misschien tijd zijn om te pauzeren. Maar er was altijd wat te doen.
Confessions
Ik heb het fossielenmuseum of de insecten- en visexposities nooit voltooid; als ik een oude en zeer waardevolle Tyrannosaurus-schedel opgegraven had, zou ik die sucker verkopen en mijn huis afbetalen! Hetzelfde gold voor de vis, als ze toevallig beestachtig of zeldzaam waren. Ik had echter geen problemen met het afhandelen van bugs voor de tentoonstelling. Ik vraag me af of ik de enige was die geïrriteerd raakte door de sissende krekels, omdat ik wenste dat ik die lawaaierige snippers met een bazooka of zoiets kon hebben uitgeroeid.
Mijn absoluut favoriete dingen waren: de Gyroids, KK Slider, Gulliver, Wendell the Walrus, en pistes van Resetti.
Allereerst hadden de Gyroids die Pokémon-kwaliteit die inspireerde om dwangmatig zoveel mogelijk mensen te verzamelen. Ik vond het niet leuk om ze te verkopen, dus heb ik ze in mijn huis gepakt. Toen ik eenmaal meerdere verdiepingen had, was het iets beter, maar mijn huis was beschaamd rommelig, lawaaierig en plakkerig. Uiteindelijk moest een vloer worden gewijd aan alle gyroids die niet overeenkwamen met de meerderheid van het huis en, weet je, dus ik kon rondlopen. Het was een aflevering van Hamsteraars, maar met Gyroids.
De speciale personages waren zo'n traktatie ... omdat je snoepjes kreeg. Ik stel de tijd en datum meerdere keren opnieuw in, zodat ik grote hoeveelheden nummers in mijn stereo kon plaatsen. Als ik me goed herinner, genoot ik het meest van KK Bossa en Aloha KK. Sommigen van hen waren behoorlijk rad ... maar misschien is dat mijn 10-jarige herinnering aan het spreken.
Het vinden van Gulliver op het strand alsof hij een zware nacht had gehad om te feesten was altijd geweldig omdat hij je willekeurige rommel gaf. Soms was die rommel best zoet, maar meestal was het pionwinkelvoer. Maar nog steeds! Gratis spullen. Ik heb het strand vaak afgezocht alleen voor de kans dat hij met zijn gezicht in het zand zou liggen.
Net als Gulliver, zou Wendell verschijnen met achtergronden en je zou je crummy-papier inruilen voor een potentieel fraai exemplaar. Nogmaals, het was vooral de sensatie van het krijgen van spullen, maar het had meer opwindende wallpapers en tapijten dan dat het had moeten zijn. En Wendell, wat een walrus.
Eindelijk, Resetti. Om de een of andere juveniele reden kreeg ik een kick van het opnieuw instellen van mijn GameCube om hem te laten opduiken. Hij schreeuwde over de gevaren van het opnieuw instellen zonder te sparen, maar ik zou alleen maar lachen, hoewel het gezicht van mijn karakter in het proces zou worden opgekrikt. Maar ik bleef het doen - YOLO.
Met de release van Animal Crossing: New Leaf, Ik voelde gewoon een intense drang om te gutsen over hoeveel ik van deze serie hou. Ik moet een Nintendo 3DS of een Wii U kopen om mijn dromen van het leven tussen de dieren te vervullen, maar het is het waard. Ik verwacht dat het mijn leven zal overnemen zoals het eerst lang geleden deed, maar het zal ongetwijfeld een leuke ontsnapping aan de realiteit zijn.
Was je ooit een Animal Crossing verslaafde?