Bibliotheken zijn plaatsen van leren. Het zijn pakhuizen van informatie, zowel artistiek als praktisch. Het is moeilijk om een enkele plek te bedenken die de vooruitgang en het beheer van ruwe kennis beter weergeeft dan de iconische bibliotheek, waardoor het veel opmerkelijker wordt wanneer een dergelijke instelling besluit de toegang tot bepaalde media te verbieden.
De gratis openbare bibliotheek Paterson in Paterson, New Jersey heeft een formeel beleid verbiedt iedereen om "direct-shooter" -games op hun computer te spelen. Het beleid kwam tot stand als een verzoek van een aantal van de bibliothecarissen op de locatie, die minderjarigen hadden proberen te ontmoedigen dergelijke spellen te spelen en een meer officiële manier wilden om te voorkomen dat het materiaal zou worden gespeeld.
Om dingen in perspectief te plaatsen, is het enige materiaal dat direct wordt geblokkeerd voor toegang tot een openbare bibliotheek, kinderpornografie. Zelfs pornografie voor volwassenen is toegankelijk. De dichtstbijzijnde andere parallel is dat kinderen geen toegang hebben tot online chatsessies, ogenschijnlijk om te beschermen tegen internet-roofdieren.
De redenering achter dit beleid is, zoals gesteld door bibliotheekbestuurslid Irene Sterling: "We vonden dat we alles moesten doen om te voorkomen dat onze kinderen dit gedrag zouden leren",
Hoewel de bedoeling nobel is, is de Nationale Coalitie tegen Censuur het niet helemaal eens met het beleid om een brief aan Paterson te hebben geschreven waarin het beleid wordt veroordeeld, vooral met de woorden,
Dit veronderstelt dat kijkers eenvoudig gedrag imiteren dat wordt gerepresenteerd in fictieve settings zonder enige onafhankelijke mentale intermediatie, een propositie die duidelijk vals is en die de bibliotheek impliciet afwijst door toegang te bieden tot allerlei soorten internetsites en een gevarieerde verzameling boeken, tijdschriften, video's te onderhouden en andere materialen.
In de brief wordt er verder op gewezen dat het historisch gezien niet de plaats van de bibliotheek is om te beslissen welk materiaal geschikt is voor kinderen, en dat het beleid niet specifiek van toepassing is op niet-begeleide kinderen, maar ook op kinderen met een voogd en volwassen volwassenen, waardoor de verklaarde redenering om kinderen die geen toezicht hebben te beschermen, dubieus.
Met musea die het ermee eens zijn dat videogames een legitieme vorm van kunst zijn, zelfs toevoegen spellen tot enkele zeer prestigieuze verzamelingen, het lijkt een stap terug voor een bibliotheek om te beslissen dat bepaalde soorten games ongepast zijn. Kunst is een vorm van spreken, en bibliotheken zijn vaak een van de plaatsen waar mensen die vrijheid willen verdedigen, en niet censureren op basis van de moraal van de overheidswerknemers die er werken.
Persoonlijk denk ik dat ik me meer zorgen maak over het feit dat mijn niet-bestaande kind daadwerkelijk onbeperkte toegang heeft tot internet zelf dan gezegd dat een theoretisch kind een shooter kan spelen.