Inhoud
- De strijd is anders dan alle andere spellen die er zijn.
- Maar wat de show echt steelt, zijn de VFX-krachten.
- De combinatie van Amerikaanse en Japanse kunststijlen creëert een werkelijk unieke esthetiek.
- En het belangrijkste; De personages en toon van het spel.
- En toen kwam de Vervolg.
- Het is ook duidelijk dat de Capcom nog steeds enigszins om de IP geeft.
Welkom bij "Any Port in a Storm", waar we spellen bespreken die dringend een poort nodig hebben om de nieuwere generaties eraan te herinneren wat ze missen.
En ze hebben A LOT gemist.
Viewtiful Joe was de eerste game ontwikkeld door Clover Studio, de inmiddels overleden dochteronderneming van Capcom - veel van hun medewerkers zouden gaan werken bij ontwikkelaar Platinum Games.
De eerste twee Viewtiful Joe games blijven uniek en heel vermakelijk tot op de dag van vandaag; en in het moderne videogoklandschap zijn games als deze de laatste jaren populairder geworden.
Even terug naar Platinum Games, hun bijzondere merk van intens gestileerde personage-actiegame is van de laatste tijd erg succesvol geweest (Bayonetta 1 & 2, Metal Gear Rising: Revengeance, Transformers: Devastation, enz).
Bovendien, de Devil May Cry series toonden de industrie jaren geleden dat er een sterke markt is voor uitdagende games die de nadruk leggen op flitsende actie.
Dus waarom zouden we de Viewtiful Joe series om te vergeten?
Dat zouden we niet moeten doen. Dit is waarom.
De strijd is anders dan alle andere spellen die er zijn.
De strijd in Viewtiful Joe is een prachtig flitsende en doordachte combinatie van platformen, puzzels en een enorm bevredigende beat-em-up.
Je begint het spel met de mogelijkheid om te dubbelspringen, met één knop te slaan, te trappen met een andere, en dat is alles. Je kunt ook verschillende technieken verwerven om af te gaan met combinaties van knoppen door upgrades te kopen in de winkel tussen secties van levels.
Hierdoor kunnen spelers verschillende spelstijlen uitproberen tijdens het spel, en experimenteren met het versnellen of beperken van hun eigen voortgang.
Maar wat de show echt steelt, zijn de VFX-krachten.
Viewtiful Joe toont een meesterlijk begrip van het idee van gameontwerp dat eenvoudig te begrijpen is, maar mechanisch diep.De Viewtiful Joe spellen laat Joe door "Movieland" reizen - en als zodanig zijn de sterkste superkrachten van allemaal speciale effecten, wat de VFX-krachten zijn, en ze laten Joe toe om een levende, ademende actiefilmster te worden.
Binnen een uur spelen heeft Joe de mogelijkheid om de tijd te vertragen, te versnellen en de camera in zichzelf in te zoomen. Gebruikmakend van deze krachten (die een uniek soort spel-logica helemaal van henzelf volgen) moet Joe golven en golven van robots en gigantische dierlijke bazen aannemen, allemaal verkleed als cowboys, verleidsters en ballerina's, onder andere.
Viewtiful Joe toont een meesterlijk begrip van het idee van gameontwerp dat eenvoudig te begrijpen is, maar mechanisch diep.
Stoten en trappen zullen kleinere vijanden in verschillende richtingen vliegen, afhankelijk van hoe en waar je ze raakt met welke beweging. Dit maakt strategie verder mogelijk naarmate een vijand een mogelijke manier wordt om over verschillende vijanden te beschikken, en de speler wordt zich bewust van het belang van ruimtelijk bewustzijn, evenals de juiste plaatsing van zichzelf onder vijanden.
Het gevecht en zijn vele lagen zorgen voor een vloeiende ervaring die de speler uitdaagt en intellectueel stimuleert en tegelijkertijd vasthoudt aan de kernfilosofie van het spel: je voelen als een niet te stoppen actieheld in een blockbuster-film.
De combinatie van Amerikaanse en Japanse kunststijlen creëert een werkelijk unieke esthetiek.
De kunststijl van de Viewtiful Joe serie als geheel werd geïnspireerd door een combinatie van Amerikaanse stripboeken en Japanse Tokusatsu (betekent "speciale filmopnames"; Godzilla of Power Rangers).
Viewtiful Joe maakt gebruik van heldere cel-gearceerde grafische afbeeldingen, waardoor de graphics van de game echt uitkomen, en het gebruik van 3D-modellen op een verschoven 2,5-inch vlak met stationaire sprites op zowel de achtergrond als de voorgrond, maakt het spel eruit als geen ander spel dat ooit is uitgebracht.
Hoewel de kunststijl enigszins vergelijkbaar is met dingen als De Wolf onder ons of Jojo's Bizarre avontuur, wat met hun felle kleuren en zware schaduwen, er zijn nog steeds geen andere spellen met een stijl die behoorlijk lijkt op de Viewtiful Joe spellen (zowel in grafisch als gameplay).
Deze uitstekende kunst zou gedurende de hele reeks constant blijven, en dit komt met name tot uiting in de personage- en bossontwerpen uit de verschillende games.
Charles de derde uit de eerste Viewtiful Joe
Frost Tiger van Viewtiful Joe 2
Killer Hands van Viewtiful Joe: Double Trouble!
En het belangrijkste; De personages en toon van het spel.
Joe is het soort personage dat verbluffend ongewoon is in videogames, ondanks hoe perfect het medium is gemaakt. Hij is misschien niet erg slim, of ingewikkeld geschreven, en zijn ego staat zijn heldendom constant in de weg; maar dat maakt Joe zo speciaal.
Joe is tegenwoordig het meest zeldzame soort personage in videogames - een personage dat graag in een videogame zit.
Joe is een personage dat ervan houdt om een held te zijn. Niet alleen een held, ook niet superheld. Hij houdt van stripboeken, oude kaasachtige films en respecteert niets meer dan de ouderwetse held die nooit toegeeft aan de verleidingen van de duistere kant.
Joe schreeuwt dingen als "laten we rocken schat, ja!" en "Yahoo!" wanneer hij rondspringt en slechteriken slaat. Het enige dat hij zijn leven lang meer dan wat dan ook heeft gewild, is om een echte held te zijn zoals zijn idool Captain Blue, en nu heeft hij precies die gelegenheid wanneer zijn held zijn krachten aan hem verleent.
Het is gewoon heel leuk om af en toe een speler te hebben waarvan de gedachten en acties overeenkomen met die van de typische speler. Die gedachten zijn: "Laten we plezier hebben!"
Dat is eigenlijk de filosofie van de hele serie.
Elke game heeft een verhaal met een algemene komische toon, met af en toe een melodrama erin gesmeten dat de game echt in staat is om serieus in conflict te komen met echte spanning, en de dialoog komt recht uit de zaterdagochtend-cartoon van je dromen.
En het is allemaal een complete kick om te spelen.
En toen kwam de Vervolg.
Het vervolg, Viewtiful Joe 2, is eigenlijk meer hetzelfde, en het is nog steeds geweldig! Het voegde nieuwe VFX-vermogens toe, nieuwe en verschillende voertuigsecties en een campagne die is opgebouwd rond het samen gebruiken van Joe en Silvia.
Silvia een speelbaar personage geworden met haar eigen sterke en zwakke punten was een geweldige zet. Ze was ook geweldig in de eerste game, zelfs als een NPC die je al drie keer zag - omdat ze ver verwijderd was van de typische "jonkvrouw in nood".
Ze draagt een bril, is een fysiek aanhankelijk en romantisch persoon, en is niet bang om Joe te vertellen dat ze een idioot is - terwijl ze tegelijkertijd een ondersteunende en zorgzame persoon is die graag Joe gelukkig wil zien, naast een competente jager op hetzelfde niveau als hij.
Zo'n splitsing vereist toegewijde oefening. Bravo, Silvia.
Er kwamen zoveel nieuwe dingen uit haar opname: nieuwe moves en gevechtsstijlen die verdeeld waren tussen de twee personages, ingewikkelder en ingewikkelder puzzels die het gebruik van beiden vereisten, en misschien het beste van alles, het publiek kreeg Joe echt te zien en Silvia wordt een stel.
Het is een echte traktatie om te zien dat deze twee zich daadwerkelijk gedragen als romantische partners (zij het kibbelende). Het leidt tot prachtige momenten waarin ze samen baasjes slaan, elkaars namen uitroepen wanneer ze ruilen of zelfs dingen zeggen als "Oké, je beurt honing" en "Krijg ze sexy!".
Het maakt ook plaats voor tal van komische momenten waarin Silvia volledig gefocust is op de taak die voor de deur staat, en Joe's gewoon proberen plezier te maken en een lift te maken in een vijandelijke U.F.O, of te worden misleid door een overduidelijk robotachtig duplicaat van zijn eigen vriendin.
De tweede aflevering had wel een beetje te lijden van een lichtelijk hogere nadruk op puzzels, en minder inhoud die het origineel, maar als een follow-up van zo'n geweldig uitgangspunt, het meer dan als een vervolg slaagt.
Ik denk dat IGN het vrij goed heeft gezegd in hun "Top 100 Playstation 2 Games" toen ze zeiden: "Alle sequels moeten zo leuk zijn".
Aan het eind van de dag komt het hierop neer:
Viewtiful Joe is een spel en een serie, die het niet verdient om te worden vergeten. Het is indicatief voor een andere tijd in gamen, toen licht en kleurrijk de norm was, en het achterlaten van het en de uitstekende kwaliteit erachter zou een tragedie zijn.
Het is ook duidelijk dat de Capcom nog steeds enigszins om de IP geeft.
Joe is opgenomen in Marvel vs. Capcom 3 als een speelbaar personage, net zoals Tatsunoko vs. Capcom: Ultimate All Starsen Joe en Silvia hebben zelfs vorig jaar een cameo gemaakt in de cross-serie 'Worlds Unite' van Archie Comics.
We komen eraan om het goed te doen ... maar we zijn er nog niet helemaal.
Een goede Viewtiful Joe 3 (idealiter met Hideki Kamiya, Atsushi Inaba en Platinum Games aan het roer) is absoluut iets dat zowel fans als nieuwkomers een enorme kick zouden geven; Maar als er niets anders is, verdienen de eerste twee games van Clover Studio het recht om opnieuw te worden uitgebracht.
Capcom hoeft de games zelfs geen HD-verzameling van welke aard dan ook te geven (hoewel dat wel leuk zou zijn).
Een goede plek om te beginnen zou zijn om deze spellen simpelweg opnieuw uit te brengen, zodat ze gemakkelijker te vinden en te spelen zijn - wat Capcom ook zou kunnen helpen bij het beoordelen van de populariteit van het merk, en mogelijk zou kunnen helpen overwegen om de serie voort te zetten (ik weet het Ik zou het met geld kopen).
Dus alsjeblieft Capcom, opnieuw vrijgeven Viewtiful Joe en Viewtiful Joe 2. De wereld heeft games zoals deze nodig met helden zoals hij.
We zullen het voor u zeggen Capcom; als je dit voor ons doet. Alstublieft.