Inhoud
- Bioshock Infinite
- # 3 Cryengine (Crysis)
- Ik neem het terug. Misschien is creativiteit dood.
- Hele genres verdwijnen.
Toen ik op de middelbare school zat, kwam er een nieuwe game uit die de wereld waarin ik leefde, veranderde. Het heette 'Unreal' en het leven waarvan ik wist dat het op zijn kop was gegaan. Videogames hadden een derde dimensie en games konden zelfs een aantal functies bevatten die ze voorheen niet konden gebruiken. Het blies mijn geest ... En het blies de geest van veel van mijn klasgenoten.
Je leeft, je leert, je dient je gemeenschapsdienst en proeftijd.
We besloten het op de computers op school te installeren om hun netwerk te gebruiken om elkaar te spelen. Welk plezier! Blijkt echter dat dit serieus illegaal was, omdat dat eigendom van de overheid was.
Oh nou ja. Je leeft, je leert, je dient je gemeenschapsdienst en proeftijd.
Het is net als het geschenk dat blijft geven, zelfs als je het smeekt om te stoppen.
Ik denk veel aan die dagen wanneer ik vandaag games speel. Vooral omdat ik nog steeds hetzelfde spel speel. Nee ... de servers zijn allemaal neer. En niemand wil meer "Unreal Tournament" spelen ...
Maar hoe zit het met "Bioshock Infinite"? Het lijkt misschien een iets andere game, maar dat is het niet. Niet echt.
Bioshock Infinite
Serieus, geen complex systeem, maar het was uniek en als gevolg daarvan verkocht het heel goed. Deze heeft ook de nis ingevuld van degenen onder ons die nooit live op een enorme rockshow zullen spelen voor een groot publiek, maar toch graag doen alsof. Ik kijk naar jou, Tom Cruise ...
# 3 Cryengine (Crysis)
Maar ... dit is ... Oh kom op. Het is een andere FPS-motor. Ben je serieus niet in staat zelfs maar enigszins creatief te zijn bij het maken van nieuwe dingen?
Ik neem het terug. Misschien is creativiteit dood.
Ik mis het spelen van nieuwe en unieke dingen. Als je ooit de Deception Series van Tecmo hebt gespeeld, weet je waar ik het over heb. Het is een spel dat baanbrekend werk verricht in Gameplay in plaats van slechts kleine cosmetische upgrades. Een spel dat je op een plek plaatst waar je je vijanden niet rechtstreeks kunt bevechten. Maar moet in plaats daarvan gebruikmaken van individuele indelingslay-outs om ingewikkelde Rube Goldberg-vallen te plannen om vijanden over de hele wereld te lanceren, verenigen, beuken, gooien en stuiteren. "Kagero: Deception 2" blijft daardoor een van mijn favoriete games aller tijden (vlak voor Harvest Moon).
Het gaat erom dat je een steen op het hoofd van een gast laat vallen, zodat je beseft dat dit echt het toppunt van gamen is.
Ik wou dat er een beter antwoord was. Een manier om ontwikkelaars te vertellen dat we meer willen dan een hersenschim van een game die in 1998 is uitgebracht. (Hoewel een deel van "Redneck Rampage" misschien leuk is.) Games waren divers. Realtime strategie, turn-based strategie ... Nu zijn alleen de allerbeste van die genres nog in leven.
Hele genres verdwijnen.
Games willen alleen de grootste game zijn die er is. En dus willen ze allemaal Call of Duty zijn. Maar ik ben ziek van "Call of Duty". Ik speel het sinds "Unreal" in 1998.Waarom zou je ze houden? Games willen alleen de grootste game zijn die er is. En dus willen ze allemaal Call of Duty zijn. Maar ik ben ziek van "Call of Duty". Ik speel het sinds "Unreal" in 1998. Ik wil nog een "Final Fantasy Tactics" ... zoals "Vandal Hearts". Ik wil een andere "Intelligente Qube". Of een nieuwe "Tetris" ... Maar meestal wil ik een nieuw genre. Hele nieuwe manieren van gamen. Ik wil een spel spelen omdat er niet zoiets anders is, niet omdat ik de andere spellen leuk vind die in wezen hetzelfde zijn.
In de tussentijd kunnen we altijd teruggaan naar "Plants vs. Zombies" of "Angry Birds". Oh, kijk ... de nieuwe Call of Duty heeft een hond met mooie graphics.