Inhoud
Na een korte bezichtiging van de langverwachte Indie-videogame, Transistor gepland om te worden vrijgegeven op de Playstation 4, besloot ik om mijn jeukende kleine vingers op Supergiant de vorige titel, Bastion te krijgen. Omdat ik vervreemd was van het indie-spelgenre, waren mijn verwachtingen niet aanwezig. Nou, het is een spel ontworpen voor de donnish jongen die is verliefd en geobsedeerd door kunst.
Bastion heeft een jonge protagonist genaamd "kid" (eenvoudig genoeg) die de gevaarlijke terreinen moet afleggen van zijn woonplaats Celadonia om mysterieuze artefacten te verzamelen die "kernen" worden genoemd om de wazige wereld in Bastion te redden. Wat maakt Bastion speciaal?
De schoonheid van Bastion
Het verhaal van het spel wordt verteld door de ogen van een vader: een verteller vertelt het verhaal aan jou; de speler naarmate het spel vordert. Het verhaal is onberispelijk en verbluffend diep. Het verhaal wordt op een niet-lineaire manier verteld, vergelijkbaar met de film "Pulp Fiction". Terwijl je de versleten, norse en doffe stem van thuis hoort vertellen, wordt de etniciteit van het spel versterkt. Visueel kan de handgeschilderde kunst en het baseren van het spel op een 2D-vlak niet beter zijn.
Dit is 'kunst' op zijn best, want de levendig afgezwakte omgeving is een buitenaardse utopie. Het einde van de klif-hanger laat een denken: heb ik de juiste keuze gemaakt? Het gedenkwaardige einde had een diepe impact op mij, geestelijk en emotioneel. Een spel dat emotie van de speler oproept is er een van zeldzaamheid en een leuke afwisseling van de andere zotte, onconventionele titels in zijn genre zoals Octodad.
De personagemodellen zijn minutieus vervaardigd. Elk zijn eigen personages hebben hun eigen unieke persoonlijkheid en visuele aantrekkingskracht. Zich distantieert van de tekstboek-voorbeelden van andere games in zijn genre, is de soundtrack onberispelijk. personifiërende emotie en spanning, het is misschien wel een van de grootste soundtracks aller tijden, periode (vooral zia's thema). De aandacht voor detail is wat de lat hoog legt voor andere videogames om te bereiken. Terwijl traditionele folkmuziek uit de speakers knalt terwijl de spanning oplaait in een verhitte bossgevecht, speelt het voor de menigte, waardoor gamers worden opgefokt en "in het moment".
De wereld leeft: van de grote, dichte buitenaardse jungles tot de gesmolten ketels, een gevoel van kortstondig ontzag dat ons naar deze escapistische realiteit trekt. Het is als een "donker land van Oz".
Maar aan alle goede dingen moet een einde komen. De gameplay is ronduit middelmatig, met eenvoudige RPG-elementen die in het spel zijn verwerkt, waardoor de schittering van het spel slechter wordt. Strategie is schaars, waardoor het een koud kunstje wordt in de normale modus. Er was geen moment waarop ik de tijd nam om een plan te formuleren om een enkel doel te bereiken. Vechten voelt gepolijst aan, maar het pure gebrek aan combo's om het gevecht op te peppen, deed afbreuk aan de gameplay. Om de zaken het ergst te maken, maakt de "geen-zweetmodus" de hoofdpersoon, "kind", ongevoelig voor de dood (RIP-uitdagingen).
De conclusie
Bastion heeft zijn fouten die de game-ervaring waarheidsgetrouw naar beneden halen. Maar het monumentale verhaal van moraliteit en keuze maakt dit spel een uitzondering. Het briljante verhaal en verwarde verhaal is wat deze game verkoopt. De pijn van de "niet-afgeroepen" keuze die ik aan het einde maakte, is er aan toe. Ik geef dit spel een 9/10.
Tijd om geduldig op Transistor op de Playstation te wachten terwijl ik me overgaf aan grote hoeveelheden Dota 2, zittend op mijn gepaneerde kont.
Onze beoordeling 9 Mijn bespreking van het hit-indie-spel, Bastion!