Het is moeilijk om de betekenis van de Bioshock-serie voor de vorige generatie consoles te bagatelliseren. Het begon met Bioshock in 2007, en werd gevolgd met Bioshock 2 in 2010 en dan het meest recent Bioshock Infinite dat in maart van dit jaar werd uitgebracht. De spellen zijn allemaal spirituele opvolgers van het spel Systeemschok, die in 1994 werd uitgebracht, maar vanwege de tijdspanne ertussen Systeemschok en Bioshock er waren niet zoveel mensen die voorbereid waren op wat Ken Levine en zijn team voor ons hadden voorbereid. Zonder het onderwerp te ver af te leggen Bioshock introduceerde veel gamers bij het idee dat een game een verhaal kan vertellen binnen de gameplay, en dat het verhaal van een game meer kan zijn dan "ga de prinses redden".
De fundamentele gameplay-elementen die Bioshock eerst geïntroduceerd werden uitgebreid en geperfectioneerd voor Bioshock oneindig (Voortaan zal het in deze recensie gewoon "oneindig" worden genoemd) en het verhaal dat werd verteld was net zo verbazingwekkend als het eerste spel zes jaar eerder was geweest. Ik zal niets bederven voor diegenen van jullie die een van de games nog moeten spelen (wat is er mis met jou ?!) maar ik heb niet het gevoel dat ik overdrijf als ik zeg dat Bioshock en Infinite allebei een einde hebben sommige Hollywood-films te schande met betrekking tot spannende, verrassende en verbazingwekkende verhalen vertellen.
Dus waarom zou je vrijlaten Zeemansgraf? Ik moet toegeven dat ik sceptisch was over de uitbreiding toen ik er voor het eerst over las. Ik verwachtte volledig een half doordachte geldgreep, die probeerde mijn liefde voor de serie te gebruiken om meer geld van me te krijgen. Het idee om de nieuwste game te spelen en deze te combineren met de eerste leek op het gebruik van een fanfictionverhaal en het opleggen van het verhaal. Ik ben echter blij om te melden dat na het zitten en spelen van de eerste aflevering van de uitbreiding dat dit niet het geval is, en als je de serie leuk vond, je absoluut zult genieten Zeemansgraf.
Dus hoe speelt het? Nou, behoorlijk vergelijkbaar met Infinite, maar met voldoende verschillen dat het fris aanvoelt. Het plaatsen van de speler in Rapture voor de val betekent een paar belangrijke dingen voor zover ingesteld; omdat de opname nog niet volledig is gevallen, zijn er niet zo veel wapens die vijanden hanteren, en veel minder munitie. Zelfs je wapens bevatten minder munitie, dus dwingt de speler om te kiezen tussen een schot maken en proberen te sluipen door vijanden is een opzettelijk spelelement. Op een positieve noot verschoof de gameplay terug naar de originele Bioshock, waar je meer dan twee wapens tegelijk kunt dragen, een deel van de stress van oneindig verwijdert wanneer je een wapen moest laten vallen en hoopte dat het niet belangrijk zou zijn in de volgende gebied. Je hebt ook weer te maken met splicers, wat een bekend gezicht zal zijn Bioshock veteranen, maar afkomstig van Infinite waar de meeste vijanden geweer hanteerden, dit verandert echt hoe je het spel speelt. De combinatie van beide elementen zorgde voor een veel hardere game en dwong me om veel meer te overwegen wat ik aan het doen was dan ik in Infinite.
Naast de gameplay-veranderingen zijn het verhaal en de spelomgeving veel donkerder dan Infinite. Met alleen licht dat door kunstmatige bronnen wordt verstrekt, lijkt de wereld donkerder, en de vijanden waarmee je wordt geconfronteerd zijn niet langer gehersenspoelde soldaten, maar normale mensen die werden gehersenspoeld en vervolgens boos werden. Er zijn meerdere punten waar de speler wordt geconfronteerd met de droefheid van het verhaal en ik voelde me echt slecht, vooral na het spelen van eerdere spellen en het weten waar deze wereld heen ging. Ik was uiterst onder de indruk van de uitbreidingsmogelijkheden om de manier waarop ik me voelde over de omgeving zo drastisch te veranderen, terwijl ik nog steeds alleen maar downloadbare content kon zijn.
In veel opzichten kunnen deze twee afleveringen van DLC worden gezien als het betalen van de fans van de serie terug voor hun loyaliteit. Beide afleveringen worden lang genoeg uitgebracht na de originele game, omdat ze niet lijken alsof ze al klaar waren en nog moesten worden vrijgegeven toen de verkoop nog aan de gang was. Maar het is ook vreemd dat Burial at Sea gelijk had toen iedereen zich opwond over de lancering van de nieuwe console. Het was bijna verloren gegaan tussen de artikelen die speculeren op lanceringsdagen en nieuwe game-reviews. De timing is misschien slecht geweest, maar het lijkt bijna alsof het op deze manier is gepland om te veel toezicht te voorkomen.
Maar een ander vreemd onderdeel van de release van dit spel is dat Irrationele games de behoefte hadden om te splitsen Zeemansgraf in twee afleveringen. Het is geen ongebruikelijke oefening, maar meestal zijn het iets dat je in kleinere game-studio's ziet, voor kleinere games. Als je de seizoenspas hebt betaald, ontvang je alle DLC voor de game wanneer deze wordt vrijgegeven, maar anders moet je betalen voor elke aflevering van Zeemansgraf individueel. De meeste gamers zullen er niet boos over zijn, maar er zullen er een paar zijn die ofwel niet begrijpen waarom het is opgesplitst, of niet willen betalen voor twee delen van hetzelfde verhaal. Persoonlijk vond ik het een goede beslissing om de afleveringen op te splitsen. Het stimuleert het spel goed en heeft me nog meer opgewonden gemaakt Begrafenis op zee: aflevering twee.
Burial at Sea: Episode One is een geweldige manier voor Irrational Games om hun trouwe fans terug te betalen en tegelijkertijd een nieuw en interessant verhaal te vertellen. Het zou nooit een volledige game kunnen zijn en iemand die slechts oneindig heeft gespeeld, kan misschien niet genieten van de moeilijkheidsgraad. Maar voor de fans zoals ik die elke game hebben gespeeld en naar elke opname hebben geluisterd, en die hun Eve, Salt of upgrades moeiteloos hebben gemaximaliseerd, voelt deze DLC aan als een bedankbriefje, dat combineert wat alle games geweldig heeft gemaakt en samen twee van mijn favoriete games van de vorige generatie console.
Als ik Burial at Sea: Episode One een partituur moet geven, geef ik er een 9, maar ik kan zien waar andere mensen dat misschien niet doen. Mijn nostalgie naar de afgelopen games speelt allemaal een belangrijke rol, maar heeft dat niet veel zin? Wat gameplay betreft gaat het verder waar Infinite ophield, terwijl hij een paar nieuwe trucs toevoeg. Het verhaal is vermakelijk, maar kan verwarrend zijn in punten, en als je nooit de originele Bioshock hebt gespeeld, zijn er enkele plotpunten die plat vallen. Maar voor iedereen die de serie heeft gespeeld, zal deze game je enorm belonen voor je tijd met een geweldig verhaal en een leuke gameplay!
Bioshock Infinite: Burial at Sea is beschikbaar voor pc, Xbox en PS3
Onze beoordeling 9 Is Burial at Sea de naam van de Bioshock waardig?