Inhoud
- Videogames vormen al heel jong een groot deel van mijn leven.
- Het was het tv-equivalent van een bordspel.
- Niet iedereen die zwemt, wil een olympische duiker worden.
"Dat spul is voor kinderen", hoorde ik een collega zeggen toen ik hem nadrukkelijk vertelde over mijn verjaardagscadeau van mijn verloofde - een vooraf bestelde PS4. Ik begon te argumenteren, maar stopte kort. Was het waar? Ben ik, tweeëntwintig jaar oud, eindelijk te oud geworden voor het slingeren van mijn zwaard, schieten met minikanon, oplossen van puzzels, verzamelen van schatten, elektronisch fantasieleven? Het was een realiteitscheck dat me nog nooit echt was opgevallen. Een die me aan het denken heeft gezet.
Videogames vormen al heel jong een groot deel van mijn leven.
Ik herinner me dat ik speelde Sonic the Hedgehog, Afterburner, Tetrisen vele anderen op de Sega Genesis van mijn grootvader. Mijn ouders waren echter niet zo dol op hen. Op een kerstdag, tot mijn ouders verdrietig, mijn grootouders hebben mij en mijn twee broers een Playstation. Vreugde van vreugde! We hadden eigenlijk een spelsysteem in ons eigen huis! We zouden de gamingwereld regeren! Of dat dachten we ... Hoewel we opgelegd waren voor spertijdstijden en een heel beperkt aantal titels hadden, nam onze fascinatie niet af met de tijd. Ik en mijn broers zouden een spel verslaan en het keer op keer verslaan tot we er een hadden. Dat kan maanden duren.
Dit ging zo door tot we ouder werden en een Xbox kregen, en toen naar de 360 waardoor we wat ouder waren geworden en de avondklok verdween. We begonnen andere dingen in het leven te waarderen, zoals meisjes, banen en vrienden, maar de fascinatie voor gaming groeide met ons mee, net als de systemen en de cultuur.
Gaming was vroeger iets dat je deed toen ze thuis ziek waren van school, of het was te regenachtig om buiten te spelen of hun vrienden waren de stad uit. Je zou een half uur kunnen spenderen aan het verslaan van hun eerdere beste score Space Invadersen ga dan verder en doe wat kinderen deden voordat serieus gamen.
Het was het tv-equivalent van een bordspel.
Dus voor degenen die nog niet zijn opgegroeid in de gamecultuur die is geëvolueerd sinds het midden van de jaren 90, misschien zelfs eerder, begrijpen ze niet hoe iemand urenlang een videospel kan spelen. Het werkt gewoon niet.
Nu elektronische entertainment zo diep geworteld is in onze cultuur, zijn veel mensen zich aan het warmdraaien dat de videogames een geaccepteerde vorm van hobby zijn. Net zoals iemand zijn vaardigheden kan verfijnen voor voetbal, surfen, koken, hardlopen of mountainbiken, kan iemand net zo goed zijn vaardigheden als gamer oefenen. De ontwikkeling van videogames heeft het mogelijk gemaakt dat iemand een "professional" kan worden of de mogelijkheid biedt om te oefenen tot het niveau van menselijke precisie voor die specifieke hobby / sport / enz.
Niet iedereen die zwemt, wil een olympische duiker worden.
Niet iedereen die foto's maakt, wil een professionele fotograaf worden. Maar ik vind niet dat veel zwemmers of cameratelefoonkoppelaars de laatste kleineren omdat ze 'te geobsedeerd' zijn. Serieuze gamers zijn mensen die hebben gevonden wat ze graag doen om te recreëren, en ze hebben het met alles wat ze hebben nagestreefd. Dat is op zijn zachtst gezegd lovenswaardig.
Dat is, naar mijn mening, waar gaming is gegroeid van zijn casual niveau, naar het concurrerende niveau dat het heeft bereikt. En hoewel het misschien is begonnen als een zinloze afleiding van het dagelijks leven, is het een belangrijke vorm van entertainment geworden in de moderne wereld van vandaag voor elke demografische leeftijdsgroep. En nadat ik dit allemaal heb overwogen en tot mijn besluit ben gekomen, ben ik nog steeds enthousiast over mijn PS4.