Inhoud
Daar was ik, in het land Skyrim, voor The Greybeards staan om getest te worden om te zien of ik echt Dragonborn was. De kamer was koud, steen en schemerig verlicht. Meester Arngeir vroeg me om tegen hem te schreeuwen, om de kracht van mijn stem te voelen. Ik opende mijn mond ...
Toen hoorde ik het waarschuwingssysteem afgaan, gevolgd door de impact van wat een mortier moet zijn geweest. Ik bevond me weer in de realiteit van mijn slecht verlichte kamer in Afghanistan. Arngeir zou moeten wachten tot ik terugkwam uit de bunker.
Gaming is voor mij altijd een middel geweest om de stress van het leven te verminderen.
Zowel als soldaat als als burger. Maar ik denk niet dat ik het op prijs stelde totdat ik werd ingezet. Ik heb dat jaar in Afghanistan veel uren op mijn PSP doorgebracht, met momenten van downtime doorgebracht met spelen Monster Hunter Freedom: verenigen met mijn beste vriend of genieten van wat Star Ocean tijdens het vliegen om te controleren op externe apparatuur.
Toen waren er de spellen van Beschaving IV met andere mensen die verbonden zijn met het netwerk tussen woonruimtes, helpen om de dagelijkse sleur te verbreken en nieuwe vrienden te maken. Of het mooie stukje Minecraft en Skyrim, toen ik eindelijk een kopie kreeg een paar weken na de release. Gamen was mijn manier om los te komen van mijn vijandige omgeving en mij een kans te geven om te ontspannen en terug te keren naar een gevoel van normaliteit.
Games gaven me een plek waar ik iemand anders kon zijn, ergens anders. Ik had de vrijheid om al mijn gedachten en zorgen weg te kanaliseren, omdat ik op dat moment niet in een oorlogsgebied was. In plaats daarvan was ik in een grot die op jacht was naar diamanten en spinnen ontweken. Of misschien was ik Caesar, die mijn beschaving leidde naar de overwinning door middel van diplomatie over geweld.
Gamen gaf me iets dat ik nodig had; het gaf me een manier om met mijn realiteit om te gaan.