Elke vrijdag ter ere van #flashbackFriday (ja, ik ging daarheen) ben ik van plan terug te kijken naar een klassiek spel dat een diepgaande invloed heeft gehad op mijn spelcarrière of op een of andere manier de sector heeft beïnvloed. Laten we duidelijk zijn, ik ben NIET bezig met het herzien van deze spellen, maar geef eerder uit hoe ik ze onthoud in vergelijking met hoe ik me nu voel nadat ik ze opnieuw heb gespeeld.
Deze week besloot ik om mijn liefde voor gamen te combineren met mijn passie voor muziek en te praten over de favoriete rapgevechthond van iedereen, PaRappa de Rapper.
PaRappa de Rapper is een op ritmes gebaseerd spel dat oorspronkelijk uitkwam voor de PlayStation 1 in het glorieuze jaar 1996. De game draait om PaRappa, een soort antropomorfisch, rappend, hondachtig ding. PaRappa streeft ernaar 's werelds grootste "hiphopheld" te zijn en tegelijkertijd het hart te winnen van zijn geliefde bloemenvriend Sunny Funny.
Dus in essentie gaat het verhaal over een hond die probeert de liefde van een bloem te winnen door verschillende hiphopgevechten. Oké, dus misschien zijn er wat plotgaten in het verhaal, maar het spelen van een ritmegame voor het verhaal is als Donald Trump probeert zichzelf niet voor de gek te houden, het kan gebeuren, maar waarschijnlijk niet.
Ik moet toegeven dat dit een van de eerste spellen is waarvan ik me herinner dat ze op mijn PS1 speelden (absoluut de eerste ritme-game die ik ooit had gespeeld), en ik was absoluut verliefd op bijna alles. De oogverblindende beelden, de eenvoudige maar uitdagende levels en natuurlijk de ongelooflijke soundtrack.
Was dit genre-pioniersspel bestand tegen de tand des tijds?
Ja en nee.
Laten we beginnen met het ja. PaRappa de Rapper is nog steeds een geweldig spel, uitsluitend gebaseerd op de soundtrack. Het is gemakkelijk een van mijn favoriete soundtracks voor videogames ooit (en scoort ook behoorlijk hoog met vele anderen) en de nummers zijn net zo aanstekelijk en aanstekelijk als bijna 20 jaar geleden. Het ritme spijkeren, zodat het nummer geen beat overslaat, is net zo bevredigend als toen. Componist Masaya Matsuura heeft er echt speciale zorg aan besteed om elk nummer zo uniek en leuk mogelijk te maken. De nummers zijn zo goed omdat ze de personages achter hen zo ongelooflijk goed vertegenwoordigen. Het geeft een gevoel van geloofwaardigheid en het doel om daadwerkelijk te kloppen terwijl je een cake maakt of kung fu leert.
Helaas voor mij is dit de plek waar de nostalgiebril tevoorschijn komt en ik echt de tekortkomingen in dit spel ga zien.
In mijn versie (ik weet niet zeker of dit iedereen overkwam), op elk moment dat ik de game zou onderbreken, weg zou lopen en terug zou komen, zou ik het niveau vanaf het begin opnieuw moeten opstarten, wat nogal vervelend bleek te zijn. De visuals, hoewel absoluut uniek en vertederend, werden niet echt ouder en begonnen eruit te zien als een pop-up boek dat al snel slecht is geworden.
De gameplay is helemaal niet zo uitdagend als ik het onthoud en als je goed bent kun je het spel in ongeveer 40 minuten verslaan.
PaRappa de Rapper is verre van een slechte game en is zeker de moeite waard om te spelen voor iedereen die het nog nooit heeft opgepikt. Helaas, als een fervent fan toen ik jonger was, is deze titel verschoven van wat ik me herinner als een geweldige game naar meer van gewoon een uitstekende soundtrack zijn.