Inhoud
- Lust
- Dood of levend
- Gulzigheid
- Final Fantasy
- Hebzucht
- Diablo
- Luiaard
- Dood eiland: Riptide
- Toorn
- God van de oorlog
- Trots en afgunst
- World of Warcraft
Weinig mensen zouden beweren dat gamers een deugdzaam lot zijn; vraag het maar aan iemand die de afgelopen vijf jaar een headset op Xbox Live heeft gedragen. Maar afgezien van het notoir slechte online gedrag van een bepaalde vocale minderheid, genieten we ook van de hoofdzonden in de games waar we van houden; laten we eens kijken naar enkele van onze favoriete ondeugden.
Lust
Dood of levend
Er zijn tal van voorbeelden van schaars geklede, hypergeseksualiseerde karikaturen in videogames, maar weinigen zijn even flauw en overdreven als de vrouwen van de Dead or Alive-franchise. Het is te vertellen dat een van de bekendste kenmerken van de serie is de nauwgezette aandacht voor geavanceerde borstfysica; terwijl hij ook vertelt dat de Xtreme-spin-off-serie minigames zoals paaldansen en iets dat "butt-battle" wordt genoemd, heeft, waarin meisjes strijden om elkaar van een zwevend platform af te slaan met hun "perfecte achtersteven". Alleen al het onderzoeken van deze inzending heeft ons een sterke drang gegeven om onze browsergeschiedenis te zuiveren.
Gulzigheid
Final Fantasy
Terwijl je op het eerste gezicht bloost, zou je een vermelding voor gulzigheid verwachten in de trant van Cooking Mama of Cook, Serve, Delicious !, het slechtste voorbeeld van de gulzigheid van gamers is onze schijnbaar onverzadigbare honger naar sequels. De Final Fantasy-franchise belichaamt deze eindeloze honger: niet alleen heeft de kernserie 14 genummerde vermeldingen opgeleverd, maar het heeft ook een hele catalogus van spin-offs voortgebracht. Final Fantasy Mystic Quest, Final Fantasy Tactics, Final Fantasy Crystal Chronicles, de Kingdom Hearts-spellen, de lijst gaat maar door. Maar dat is blijkbaar niet genoeg om geeuwende muilpalen van gamers te sate: zelfs de genummerde serie heeft sub-sequels, zoals Final Fantasy X-2 en XIII-2. Bovenop deze overvloed aan games, is er ook een rijke bewaarplaats van andere media: strips, film, televisie, soundtracks, zelfs een radiospel.
Hebzucht
Diablo
Dit is een gemakkelijke. Hoewel hamsteren al tientallen jaren een RPG-element is, heeft de buitlust in Diablo een genre bepaald. Denk niet dat avarice van videogames een zonde is? Bekijk het gezicht van een Diablo-fanaat wanneer een warm oranje item tevoorschijn komt uit de gedroogde schil van een gevallen baas. Zeg wat je wilt over de 'rijke kennis' van het Diablo-universum, wat ons uur na uur aan het spelen houdt is pure, regelrechte hebzucht.
Luiaard
Dood eiland: Riptide
Dit bericht gaat niet zozeer over het gedrag van gamers, maar over de luie benadering van ontwerpen die soms door ontwikkelaars worden genomen. Witness Dead Island: Riptide. Terwijl de eerste game een roman was, een ambitieuze kijk op de zombie-apocalyps, lijkt Riptide meer op de rottende resten van een loopjongen na de bal. In plaats van uit te breiden en te verbeteren wat de eerste game goed deed, en enkele van de flagrante zwakheden te corrigeren, voelt Riptide als Deep Silver gewoon hard nodig om een ander product met dezelfde middelen die ze voor de eerste game ontwikkelden, uit te schakelen. Hoewel ze zeker niet de enige daders zijn van dit soort lui recycling, is Riptide zo'n kaal voorbeeld dat we het niet helpen, maar het uit te proberen.
Toorn
God van de oorlog
Wrath beschrijft een vaak wraakzuchtige woede die de zintuigen overvleugelt en mensen tot gewelddadige daden van woede en haat drijft ... die bijna het volledige plot van de God of War-franchise bijna volledig omvat. De hoofdpersoon Kratos wordt bedrogen door Ares, de Griekse god van de oorlog, in het afslachten van zijn eigen vrouw en kind, en besteedt vervolgens vier of vijf wedstrijden aan het afslachten van vrijwel alles. Hij snijdt een bloederige strook door soldaten, mythologische wezens en de goden zelf, terwijl hij zijn toornige hoofd al heel lang uitschreeuwt, en gamers verslinden graag elke minuut.
Trots en afgunst
World of Warcraft
Trots en jaloezie zijn twee kanten van dezelfde medaille, en geen game betovert de essentie van beide beter dan de online RPG- en buitshowcase van Blizzard, World of Warcraft. Sinds het begin van massale multiplayergames wordt in verschillende fora gediscussieerd dat een van de belangrijkste trekpleisters van MMO's het vermogen is om te pronken met alle epische buit die je zo veel tijd hebt verspild. Terwijl het krijgen van een ongelooflijke mount of een spectaculair harnas in een single player game misschien wel leuk is, heeft het laten zien aan NPC's niet helemaal dezelfde glans als het trots weergeven voor je jaloerse vrienden. Vrienden die op hun beurt op zoek gaan naar hun eigen epische buit om naar binnen te kijken. Het is een vicieuze cirkel van zonde, en een die sinds 2004 langs de zakken van Blizzard loopt.