In de meest meta-y-meta die ik deze week heb gezien (mogelijk ooit) werpt de wereld van de gaming-media een kleine journalistieke driftbui in.
De officiële releasedatum van Bioshock Infinite is 26 maart (volgende dinsdag), en 2K heeft toegelaten dat gaming-sites op maandag hun gedachten publiceren over de geavanceerde recensie-exemplaren van de game. Als je echter een gigantische nieuwsgroep bent voor games, heb je het exclusieve voorrecht om op 21 maart je beoordelingsdagen vóór je concurrenten te publiceren.
Het is begrijpelijk dat iedereen die geen IGN is een beetje geminacht wordt, inclusief grote namen als Adam Sessler en Geoff Keighly.
Wanneer een game wordt uitgebracht, is er meestal een gek streepje om zoveel mogelijk informatie in één artikel te comprimeren en zo snel mogelijk vrij te geven. Dit komt in feite neer op een concurrentie voor het bekijken van pagina's (die vervolgens leidt tot advertentie-inkomsten). Tegelijkertijd biedt het exclusieve beoordelingsmateriaal doorgaans een hogere beoordeling dan wanneer het concurrerend wordt beoordeeld.
Maar de hoeveelheid sass 2K die je krijgt om IGN vroeg te laten beoordelen, is best lachwekkend. De opmerkingen over de link van N4G (waarschijnlijk wil je hier niet op klikken, om eerlijk te zijn - het is geen mooi terrein) maakte me zelfs hardop aan het lachen. Mensen klagen links en rechts dat IGN's deal met 2K zal doen garantie een hoge waardering voor Bioshock Infinite. Ik vind dit soort belachelijk. Gezien de geschiedenis van 2K van het produceren van levensvatbare, vermakelijke spellen (de eerste Bioshock-installatie kreeg immers een 96/100 Metacritic-beoordeling) en het feit dat vroege beoordelingen goede dingen hebben beloofd van Bioshock Infinite, betwijfel ik of er een inflatie van een eerlijk verdiend, uitzonderlijke score.
Maar het stelt wel een aantal interessante ethiek ter discussie.Zijn game-schrijvers werkelijk journalisten? Hebben we dezelfde verantwoordelijkheid tegenover de lezers als andere nieuwssites, of zijn we gewoon hier om te dienen als veredelde woordwoordvoerders?
Terwijl je over die vraag nadenkt, zal ik hier kijken naar zeer satirische foto's van Geoff Keighley gefotoshopt op een Dorito.