Een angstwekkende kreet scheurde door de lucht. Ik draaide rond, op zoek naar de oorzaak van de oorverdovende kreet. Een muur van steen zo groot als het oog kon zien stond aan mijn linkerhand. Een bos van monsterlijke bomen en grote bloemen aan mijn rechterkant. Voor mij een duivelsaur. Mijn huid scheurde uit elkaar. Haar ontsprong uit mijn uitgerekte huid toen ik veranderde in een afschuwelijke beer. Ik rende tussen de benen van het wezen. Achter de would-be roofdier, ik sneed aan zijn voeten. Het is hoofd, uitgestrekte en kaak brede acme schreeuwend rond zijn lichaam. Ik gooide mijn poot in het oog van het monster. Het haperde in pijn ... pijn die meer woedend zou maken dan verzwakken. Ik bleef mijn klauwen op de grond graven. Ik stond op mijn achterpoten om een meer verwoestende maul af te leveren. In een enkele snelle beweging draaide hij zich rond en sloeg zijn kaak dicht rond mijn torso. Zijn tanden scheurden door mijn leerachtige vlees en ik voelde het bloed door mijn maag sijpelen en op de grond beneden vallen. In een laatste wanhopige daad transformeerde ik terug naar mijn oorspronkelijke vorm. Ik hoopte dat ik door zijn tanden zou glippen, maar helaas, mijn inspanningen werden niet met succes maar met de dood bejegend. Mijn geest verliet mijn lichaam. Ik opende mijn ogen. De wereld was grijs geworden. Zwevend zachtjes voor mijn ogen, een engel. Ik benaderde het prachtige wezen. "Vrees niet, jonge Tauren, want het is nog niet jouw tijd, ik zal je geest terugleiden naar je lichaam." Kleur snelde over me heen en ik werd teruggebracht naar de wereld. Ik voelde me zwak maar mijn lichaam was in perfecte staat. Tien minuten gingen voorbij voordat mijn kracht volledig terugkeerde. Ik opende mijn rugzak en pakte een boekrol. Ik lees de missive opnieuw. "Waar in die godverlaten jungle is die bloedige Marshall's Refuge ?!" Een stem ging door mijn hoofd, een fluistering van een entiteit wiens naam al lang vergeten is. "Het is in de noordelijke bergketen."