Inhoud
- Als je echt van iets houdt, kan het moeilijk zijn om de tekortkomingen te herkennen.
- Wat me brengt naar wat ik leuk vind aan de game-industrie - de manier waarop het verhalen vertelt.
Het is Valentijnsdag! En ter ere van de zachtste dag van het jaar, denk ik dat het gepast is om even stil te staan bij een van de belangrijkste relaties in mijn leven - mijn liefde voor videogames. Uiteraard zou ik niet voor GameSkinny schrijven als ik niet dol ben op games, maar vandaag wil ik het meer specifiek hebben over de game-industrie zelf. Het is een branche waar ik het grootste respect voor heb en hoop ooit een deel van mezelf te zijn, maar als dit Facebook was, zou onze relatiestatus 'It's Complicated' zijn.
Als je echt van iets houdt, kan het moeilijk zijn om de tekortkomingen te herkennen.
En voor zover ik hou van de game-industrie, doet het me pijn om na te denken over alle onzin die het nog steeds trekt in termen van de vertegenwoordiging van vrouwen in games.
Het is geen geheim dat de gaming-industrie voornamelijk wordt bestuurd door en zich richt op mannen. Er is de laatste tijd veel over gesproken, maar om de een of andere reden lijkt het niet alsof we echt ergens komen. Vrouwen in games zijn nog steeds geseksualiseerd en zwak, en om de een of andere reden worden vrouwelijke gamers vaak behandeld alsof ze niet bestaan.
Ik denk niet dat de industrie actief probeert vrouwen te onderdrukken, maar het doet ook niet genoeg om te veranderen. De industrie moet er alles aan doen om vrouwen zich welkom te laten voelen, zowel in het veld als door de games die ze uitbrengen. Vrouwen zijn 50% van de gamepopulatie, dus waarom worden we nog steeds als de minderheid behandeld?
Dat wil niet zeggen dat we geen vooruitgang boeken. Dit jaar was eigenlijk een best goed jaar voor vrouwen in videogames. We hadden Ellie binnen de laatste van ons, Elizabeth in Bioshock: oneindig en de terugkeer van Lara Croft in Grafrover. Deze personages behoren tot de beste games van 2013 en het bewijst maar al te goed dat de industrie in de goede richting zou kunnen gaan.
Wat me brengt naar wat ik leuk vind aan de game-industrie - de manier waarop het verhalen vertelt.
Naast een goed jaar voor vrouwen in videogames, was het ook een goed jaar voor verhalen vertellen. Vroeger konden films een niveau van emotionele betrokkenheid bereiken dat ongeëvenaard was door videogames, maar deze nieuwste generatie games heeft bewezen dat dat niet langer het geval is. Narrative-driven games zoals Naar huis gegaan, Broken Age en The Stanley Parable bewijzen dat videogames veel meer zijn dan seks en geweld en in feite geweldige verhalen vertellen.
Ik denk dat de opkomst van indie-ontwikkelaars zoals Telltale dit zeker heeft toegeschreven, maar zelfs grotere naamontwikkelaars zoals Naughty Dog brengen inhoud uit die lovenswaardig is op Oscarniveau. Dit maakt me zo blij, niet alleen omdat ik een hoop geweldige games kan spelen, maar omdat ik denk dat het eindelijk tijd is dat videogames worden behandeld als de kunstvorm die ze zijn en niet langer als een "lagere" vorm van entertainment.
In vergelijking met de film- en televisie-industrie is de spelindustrie nog redelijk jong. Dit betekent ook dat er ruimte is om te groeien. De industrie lijkt elk jaar meer en meer progressief te worden, dus ik hoop dat een aantal zaken waar ik het over heb uiteindelijk opgelost zullen worden.
Ik hou van je, videogames. Laten we dit laten werken.