Nu geniet ik net zo veel van het afstralen van gezichten met raketgranaten als de volgende persoon (in videogames natuurlijk), dat zijn niet de RPG's waar ik het over heb. Final Fantasy 6, Lunar, Breath of Fire 3, weet je, DIE RPG's. Ik heb ontelbare uren besteed aan die spellen in deze spellen, en ik was het niet alleen. Mijn familie en ik MAAKTEN deze voornamelijk singleplayer-games tot een hele sociale ervaring.
Mijn broer Deron en ik zouden ad nauseam praten over vijanden die we hebben gedood, nieuwe karakteranimaties die we hebben gezien, paaseieren geplant door de ontwikkelaar die we zonder de strategiegids ontdekten. Mijn oudere neef David en ik zouden spelen FF6 en stel de PlayStation-controllers in om verschillende personages in de strijd te besturen, zodat het meer op een multiplayer-spel leek. Mijn jongere, meer rebelse neef Jamarl zou spelen Shadow Hearts en geniet van het anti-heroïsme van de hoofdpersoon Yuri. Jamarl heeft me (door een beetje brutale vallen en opstaan) me doorgelaten Schaduw harthet op timing gebaseerde vechtsysteem; Ik werd helemaal verliefd, waarom zijn er niet meer hybride timing gebaseerde vechtsystemen a la Shadow Hearts en Xenoblade?!
RPG's waren meestal sociale ervaringen voor mij, maar wat me ook liet spelen, waren de grootse epische verhalen, de enorme en prachtig gescoorde locaties en de kleine (en soms niet zo kleine) nuances in de strijdmechanica.
Op dit moment zijn mijn favoriete RPG's Phantasy Star Online 2, FFT voor de iPhone, en Xenoblade Chronicles. Ik ben aan het einde van de dag een gamer die een beetje van alles geniet. Maar role playing games zullen voor altijd een plaats in mijn hart hebben.
Postscriptum Het Job System van FF1. Gerepliceerd in zoveel andere verschillende genre-spellen, bijvoorbeeld Team Fortress 2. RPG's zijn duidelijk het meest schaamteloos ...