Ik heb er naar uitgekeken Haat voor leeftijden. Het concept van een titel die zo opzettelijk amoreel en gewelddadig was, fascineerde me. Ik wilde zien hoe het bleek, zelfs toen iedereen scheen te willen dat het uit de baan werd gerukt.Terwijl ik toekeek hoe het werd opgejaagd door gamesjournalisten, schopte op Steam Greenlight, verbannen van Twitch, en gemeden door vrijwel iedereen, kon ik het alleen maar aanmoedigen als het weigerde te sterven. Ik heb dit nooit een spel gezien dat om aandacht smeekte; Ik zag het als een gedurfde artistieke verklaring, een die mensen zou laten denken over geweld en de grenzen van hun eigen morele codes zou verkennen. Ik kreeg zelfs een paar maanden geleden een interview met Destructive Creations in mijn universiteitsmagazine Gamezombie.tv.
Maar toen zag ik de gameplay-opnames op het YouTube-kanaal van Totalbiscuit, en jongen weet die kerel hoe hij pis uit een spel moet halen. Wat ik zag verveelde me. En dat maakt me erg verdrietig.
Dit klinkt misschien vreemd voor sommigen van jullie, maar ik HOU VAN HET wanneer games me slecht doen voelen. Voor mij is het één ding als een game me gelukkig kan maken en plezier kan hebben. Maar als een spel me choqueert, me met afschuw vervult, of me schuldgevoel of verlies of verdriet doet voelen, dan is dat iets heel bijzonders dat de moeite van het schatten waard is. Big Daddies doden binnen Bioshock en als ik zie hoe de Little Sisters over hen huilen, voel ik me nog steeds verschrikkelijk tot op de dag van vandaag, en ik vind het geweldig. Kijken naar mensen die dood gaan De wandelende doden maakt dat ik zelf een beetje sterf, en daar hou ik ook van. Op dezelfde manier wilde ik Haat om een ervaring te zijn waarbij onschuldigen worden afgeslacht en elke dood in mijn ziel wegvloeit. Dat zou gedenkwaardig zijn geweest. Dat zou het de moeite waard geweest zijn om er nog jaren over te praten.
Wat ik zag was gewoon een slecht geanimeerde kerel in een trenchcoat die een stel geestloze NPC's achterna zat.
De AI was lang niet voldoende intectent om de onschuldige omstanders overtuigend te maken. De animaties waren lang niet visceraal genoeg om schokkend te zijn. Het gewapende antwoord zwom de hoofdrolspeler met niets dat leek op tactiek of intelligentie. Niets van wat dan ook voelde echt. En toen het niet echt voelde, werd het saai om te zien.
Het kan me niet schelen of een spel gewelddadig, obsceen, afschuwelijk, schokkend of gemeen is; de grootste zonde die een spel kan begaan is dat het me droeg.
Ik verbreek mijn hart dat deze game er zo middelmatig uitziet. Ik ga het nog steeds proberen, maar ik verwacht niet de baanbrekende afdaling in waanzin waar ik op hoopte. Als ik geluk heb, mag ik het beoordelen. Maar als een game me niet zal doen nadenken over het vermoorden van mensen, of me plezier laten doen, wat heeft het dan voor zin?