Alle vechtspellen komen in feite neer op hetzelfde: je raakt je tegenstander met verschillende combinaties van aanvallen totdat hun gezondheidsmeter tot nul daalt en ze stoppen met terugvechten.
Verschillende vechtfranchises gebruiken echter gimmicks om zich te onderscheiden van de rest van het genre en houden spelers verslaafd. Mortal Kombat heeft grote hoeveelheden geweld, Marvel vs Capcom laat je teams maken uit al je favoriete personages van Marvel en Capcom, en Dood of levend gooit de anatomie van de goed begiftigde cast om de vijf seconden in je gezicht.
De haak voor Skullgirls is de kunststijl. Het is als een mix tussen anime en een Oswald the Lucky Rabbit-cartoon. Het heeft ook een Art Deco-esthetiek, die het echt allemaal samenbindt tot een pakket dat een genot is om je ogen op te richten.
De mix van smooth jazz en opera die de beelden vergezelt, komt zo goed overeen dat het moeilijk te omschrijven is als iets anders dan perfect. Het hele pakket is best geweldig en het is overduidelijk dat er zoveel liefde is besteed aan het maken van deze game.
De aandacht voor details stopt niet aan de oppervlakte; het manifesteert zich ook in het spel. De bedieningselementen zijn strak en reageren en ze voelen goed aan, hoewel ze niet erg geschikt zijn voor een standaard controller, omdat vanwege het ontbreken van knoppen sommige stoten en trappen moeten worden verbannen naar de trigger- en schouderknoppen. De game was duidelijk gemaakt met een vechtstok in het achterhoofd en ik raad het ten zeerste aan om het meeste plezier uit het spel te halen.
Bij het kiezen van tekens kun je kiezen tussen een superkrachtig personage of twee of drie minder krachtige personages die assistentie-aanvallen van elkaar kunnen aanroepen en kunnen helen als ze niet degene zijn die vecht. Dit verandert de gevestigde 2D vechtformule behoorlijk, omdat elke wedstrijd zo eenvoudig of hectisch kan zijn als je wilt. Elk personage is perfect gebalanceerd, dus of je nu een team van één of drie hebt, het voelt nooit oneerlijk. Het is een goed systeem en ik zou het graag in meer games geïmplementeerd zien.
Er is genoeg te doen in Skullgirls. Je kunt arcade-modus gebruiken of online een vreemdeling uitdagen. Er is zelfs een verhaalmodus waarin je elk personage kunt volgen terwijl ze proberen het wensgevende Skullheart voor zichzelf te claimen en een titulair Skullgirl te worden. Het verhaal is niet spectaculair en geeft de personages gewoon redenen om tegen elkaar aan te botsen en in spontane vechtpartijen te komen, maar het blijft leuk zolang het duurt.
Het echte spel van het spel bevindt zich in de trainingsmodus, waar je de basisprincipes en geavanceerdere tactieken kunt leren die alle overgaan naar elk ander 2D-vechtspel op de markt. Het is perfect voor zowel nieuwelingen als veteranen die hun vaardigheden willen verfijnen.
Een belangrijke klacht die ik heb bij het spel is dat er geen plek is om een lijst met aanvallen voor elk personage te bekijken. De Skullgirls website bevat een lijst die u naar uw bureaublad kunt downloaden, anders, als u wilt leren hoe u elk karakter kunt gebruiken, zult u gewoon wat vallen en opstaan moeten doorlopen. Het is vreemd en frustrerend dat een dergelijke nietje in moderne vechters niet zou worden opgenomen als onderdeel van de eerste release van de game.
Voordat je duikt in de wereld van Skullgirls wees gewaarschuwd: het geheel van de volledig vrouwelijke cast is hypergeseksualiseerd. De verhoudingen van elk personage zijn schandalig en je zult constant absurde hoeveelheden decollete en upskirt-shots zien. Het is genoeg om te maken Dood of levend blozen. Als je echter voorbij kunt zien, zul je een jager vinden die de prijs van de toegang waard is.
Als je een liefhebber bent van vechtspellen of dan Skullgirls is een voor de hand liggende must-buy. En met een hoop nieuwe personages die binnenkort beschikbaar komen als gratis DLC dankzij een crowdfunding-campagne eerder dit jaar, is er nooit een beter moment geweest om op de trein te springen.
Onze beoordeling 8 Een "ruime" recensie van de game Skullgirls.