Splatoon Review

Inhoud

• De wereld van Inkling is speels punkachtig.
• Obsessieve Compulsie
• Splatoon staat ook niemand toe zich in de statistieken te verdiepen.
• Waarschijnlijkheid in Droves

Komt overeen met Splatoon sluit af met een vloer die overeenkomt met de Kid's Choice Awards van Nickelodeon. Slank, kleverig en levendig. Sinaasappels, blues, geel, groen; dit is een buitenaardse esthetiek voor een genre dat wordt overspoeld met woestijnvriendelijke browns.

Splatoon neemt dit zeer traditionele shooter-genre en verdraait het op een zeer Nintendo-manier. Lucifers worden sonisch gedragen door het pitterpatroon van uitgeworpen inktvlekken, niet de bas van een raketwerper. (Notitie Splatoon functies raketwerpers, maar ze schieten dollops van spetterende neonvloeistof. Alles doet). Inklings vechten in inktgevechten over de afgezet interieurs van Inkopolis - Splatoon heeft iets met inkt, hoewel het er meer uitziet en beweegt als verf.

De wereld van Inkling is speels punkachtig.

Eyeliner, frazzled haar, ongekamde schoenen; elke Inkling is net zo onderscheidend als Splatoon. Luidsprekers stapelen zich op de luidsprekers in het centrum van Inkopolis, zichtbaar kloppend op doelbewust onleesbaar metaal en energiek verspreide punkhymnes. Affiches zijn ongelijk gesorteerd op stadsmuren en burgers staan ​​eronder, handen op hun heupen in een teken van tieneronafhankelijkheid. Wat dan ook. Winkelmedewerkers pesten (zelfs wreed) iedereen die zich niet in hun kliek bevindt, een enkelvoudig klein beetje gemeenheid in een videogame die overigens uitnodigend is. Ze moeten het bedrijf niet nodig hebben.

Inklings spelen een fysieke vorm van de klassieker van Midway Steekspel met onlogisch oversized verfrollers

Dit is een welgestelde samenleving. Ze gooien rond het equivalent van 20 miljoen dollar aan printerinkt in slechts vijf minuten strijd.

Splatoon heeft zijn wereld, zijn kleur, zijn identiteit. Niemand sterft hier. Ze springen alleen maar en dan respawn. Inklings spelen een third-person vorm van de klassieker van Midway Steekspel met onlogisch overmaatse verfrollers of bedek hun tegenstand met druppels gespoten uit een van de vele versierde Super Soaker-achtige wapens.

Ze schieten niet op elkaar, direct toch. Ze schieten op de vloer. De muren. Misschien hellingen en balustrades. Als Ink Battle-arena's een dak hadden, zou Inklings die ook beschieten en hen in onschadelijke klodders van kleuren bedekken. Splatoon's doel is om een ​​shooter interactief te realiseren, "de pen is machtiger dan het zwaard." De uitdrukking werd bedacht in 1839. In 2015 hebben de woorden een letterlijke betekenis.

Obsessieve Compulsie

Mis een plekje bij het schilderen van een muur in de echte wereld en de plek is alles wat te zien is. Splatoon is analoog aan een enorme muur van verse verf, alleen iemand anders maakt competitief spikkels van verschillende kleuren - of cirkels of splatters of lijnen. Volledige secties worden behandeld in een voorbeeld van wreedheid tegen ocs-patiënten. Gebeden gaan uit naar de nette freak. Splatoon pingt de slechtste componenten van dwang.

Ink-Battles zijn kryptonite voor elke perfectionist. De inkt glijdt over muren en kleuren werven zich buiten de lijnen. Splatoon is te manisch om je zorgen te maken over de ideale look. Er is een doe-het-zelf-sport om te winnen waar iedereen een trofee ontvangt. Ervaring, geld of iets wordt uitgedeeld aan alle spelers, ongeacht de eindstreep.

Splatoon staat ook niemand toe zich in de statistieken te verdiepen.

Het is veel te simpel om last te hebben van cijfers. En geen wonder: vijf fietskaarten, twee modi, één stad, één selecteerbare load-out tegelijk, zero voice-chat. De cijfers klinken verschrikkelijk en dat zijn ze ook. Onberispelijk, zelfs. De servers werken tenminste.

Splatoon's pop-up, door de gebruiker gemaakte berichten in Inkopolis zijn bizar de bescherming van hun gekozen bedrijfsmonoliet

Ja, Splatoon staat op gespannen voet met alle consumenten weten, nee te verwachten. Dat is heel Nintendo. Ze blijven een studio die zich ofwel zalig bewust is van hun onorthodoxe markttactiek of zich volledig op hun gemak voelen wetende dat ze een vraatzuchtige, verdedigende schare fans hebben gebouwd (en onderhouden). Splatoon's pop-up, door de gebruiker gemaakte berichten in Inkopolis zijn bizar de bescherming van hun gekozen bedrijfsmonoliet. "Onze game is beter dan deze" en "Nintendo is geweldig" zijn hun enige projecties naar de buitenwereld, hun hele uiterlijke identiteit. Deze community is veilig, maar niet persoonlijk, tenzij je ze een videogame hebt gemaakt. En jij werkt voor Nintendo.

Waarschijnlijkheid in Droves

Er zijn redenen voor de ondersteuning. Splatoon doet er alles aan om uiterlijk aangenaam te zijn. Splatoon maakt zelfs contact met Nintendo's onnodig hete Amiibo-figuren - met tegenzin om stukjes content te ontgrendelen - en plaatst zichzelf met een verwaarloosbare (tutorial-achtige) solomodus tegen buitenaardse Octarians. Vreemd, sinds alles Splatoon voelt zich vreemd. Deze verstrooide zijmodus slaagt er niet in de betoverende vloeibaarheid van de multiplayer of de grootsheid van Nintendo's weelderige Mushroom Kingdom-wereldgebouw te vangen.

Het is een weggooimateriaal voor als Nintendo Nintendo echt loskoppelt van hun support. Enkele van Splatoon kan dan nog steeds bestaan. Voor de Nintendo-aanpak elders, Splatoon's haakt in online-infrastructuur met geweld verwijdert het spel van toekomstige onderzoeken.

Lokaal één-op-één inktgevecht is nauwelijks een vervanging voor de activiteit van vier op vier. Niemand zal gretig verzamelen of koesteren Splatoon in ongeveer 10 jaar zoals Super Nintendo's Super Mario World. Er zijn nu caps en limieten voor de duur van Nintendo-games. Nostalgie zal blijven bestaan, maar het is niet hetzelfde.

Misschien is een levensduur dat wel Splatoon nodig heeft. Het is een test, slechts een inventieve duw in onaangesproken markten om te zien hoe een fanbase reageert in plaats van all-in productie. Leuk, slim, zelfs verwaand. uiteindelijk, Splatoon zal niet voor altijd bij ons zijn; dus, gelukkig is het gemakkelijk om te genieten in het nu.

Onze beoordeling 8 Splatoon biedt weinig, en toch creëren de samensmelting van kleur, punkrock en nostalgie een winnaar.