Als je dacht dat zelfpromotie jezelf zou bemoeien omdat een content-maker moeilijk was, stel je dan voor om te proberen op te vallen als een buitenlandse topspeler tussen een zee van andere spelers met dezelfde mogelijkheden als jij en met bijna identieke kwaliteit van materiaal aangeboden aan hun kijkers . Voor veel van de huidige top buitenlanders, aspirant teams en hun spelers, er is een strijd om zowel interesse als motivatie te behouden om het spel te spelen met de verhongering van echt prestaties in hun carrière. Deze afwezigheid leidt spelers naar alternatieve maatregelen om beide financiën te verdienen om hun beroep voort te zetten en andere rollen op zich te nemen die niet van competitieve aard zijn (vermakelijk, marketing).
Toen ik voor veel teams zoals Team Dynamic of Quantic (onder vele andere teams) aan het managen was, was mijn grootste uitdaging motivatie - mijn spelers moreel en emotioneel ertoe brengen om te blijven oefenen en houden. Ik zei altijd tegen mezelf: "Je kunt hen niet dwingen te spelen, je kunt alleen maar redenen geven om te spelen" en zelfs dan; het was bijna onmogelijk om iemand te laten oefenen in een spel dat ze emotioneel verslaat en verbreekt. Koppel dat met het gebrek aan erkenning voor hun prestaties en je krijgt een zeer emotioneel uitgeputte en gefrustreerde speler. Motivatie wordt sterk gestuwd door de interesse van het spel, de sensatie van slagen en de voordelen van het bereiken van evenementen. Zoals we zullen zien met mijn voorbeeld en uitleg, is het handhaven van de bereidheid om te verbeteren niet zo eenvoudig als je niet de voordelen ziet van alles.
Ontmoet mijn vriend Andrew 'Attero' Golec; deze pro-gamer was een goed voorbeeld van een gepassioneerde speler die alles gaf, bijna consistent bleef qua vaardigheid en nooit echte kansen kreeg, minus een paar vermeldingen en wedstrijden. De geschiedenis van Attero is kort: begonnen met VT Gaming, ging bij Team Dynamic en bleef bij de beste Noord-Amerikaanse / SEA en Europese spelers in de scene.
Zijn kleine prestaties omvatten kwalificatie voor HomeStory Cup IV (2011 - winning Over MajOr & KawaiiRice) en het bereiken van MLG's kampioenschapsbeugel in Anaheim (2011 - het winnen van LastShadow, Jinro en Complexity's RSVP).
Attero is een speler die constant gestreamd is en gedurende zijn games zes tot acht uur per dag, elke dag heeft gesproken. Al dit werk en aandacht voor zijn spel, zijn kleine gevolg en toewijding voor bijna een jaar leidde tot een paar interviews, gast op OneMoreGame.tv's Kings of Tin en ChanManV's Pro Corner webshow. Na het beheren van meer dan 50 spelers in mijn tijd, behoort Attero tot de top 6 aanbevolen spelers. Het verhaal van Attero is niet ongewoon; in feite is het te gewoon en te ongelukkig.
Het verhaal over hoe buitenlanders niet kunnen worden erkend en erkend vanwege de overmatige uitbreiding van de scène om een internationaal publiek te bereiken, wordt populair. Wat dit betekent is dat met de opkomst van big-league teams hun wapens uitdreven van prominente buitenlandse semi-automaten naar Koreaanse automaten, je laat een enorm gat achter van aspirant-spelers zonder ruimte om te excelleren of te schitteren.
Met Koreanen te vinden in bijna alle kanalen van de competitie - wekelijkse toernooien, Noord-Amerikaanse / Europese kwalificatiewedstrijden en nationale en internationale evenementengebieden - waar zijn buitenlanders bedoeld om een reputatie en een financiële buffer te verdienen om hun doelen te ondersteunen? Een kerndrift waar de meeste gamers, zoals Attero, op vertrouwen om zichzelf te wijden, begint te slinken wanneer de keteneffecten in het spel komen:
- Gebrek aan succes creëert een afwezigheid van media-aandacht
- Geen openbare erkenning creëert een onwaarschijnlijkheid van uitnodigingen of grote teamcontracten
- De speler begint dus met gebrek aan financiën leidt tot het nodig hebben van een part-time baan.
- Deze part-time baan neemt afstand van de praktijk en verzwakt zijn vermogen om te spelen
- De pro-gamer loopt achteraan in de concurrentie en valt uiteindelijk uit de concurrentiecurve en verdwijnt.
* Merk op dat Koreaanse pro-gamers ook hun eigen problemen binnen de scene onder ogen moeten zien.
Het is zeker niet de schuld van de Koreanen dat ze gewoon beter spelen en ijveriger oefenen. Je kunt iemand niet de schuld geven van iets beters doen, en het zou een kracht van motivatie moeten zijn. Maar op het zelfde moment, er is zeker een gebrek aan verkooppunten voor buitenlandse spelers om te schitteren en zichzelf onder elkaar te plaatsen met een geldprijsfinish aan het eind. De suggestie van regionaal gewaardeerde toernooien, variërend van verschillende niveaus, helpt de frustraties voor veel spelers te verminderen en verbindt ze weer met uitdagers die ze van elkaar kunnen opbouwen. De voordelen van deze wedstrijden zijn:
- Kijkers en welvarende teameigenaren (die zich niet per se een Koreaan kunnen veroorloven of op zoek zijn naar meer fan-favoriete / relatable spelers) kunnen gemakkelijk bepalen wie de beste van het beste is in hun regio / land / continent en bieden hen een geschikt contract.
- Spelers die de beste in hun regio zijn, hebben iets om op hun palmares te zetten. Dit verbreedt ook het aantal "waardevolle" gratis agenten voor organisatoren van showwedstrijden en kleinere toernooien om uit te nodigen en meer trots te creëren op meer lokaal / landelijk talent dan internationaal (iets waarvan ik denk dat Europeanen er veel dichter bij zijn dan de Amerika's).
Inderdaad, als we wijzen naar Blizzard's World Championship Series; het hielp nationale bekendheid te creëren voor spelers als JonnyREcco, meer nadruk te leggen op Scarlett's vermogen om te concurreren en hielp ViBe terug op de kaart te zetten (die vrij stil en onuitgesproken is sinds It's Gosu). Blizzard's WCS belooft de Amerikaanse scène [en Terran] met MajOr en helpt andere grote talenten van Europa en Zuid-Amerika te onderscheiden.
Het nadeel van dit alles is vermoedelijk: niemand zal het zien. Het oordeel van het grote publiek over Noord-Amerikaans talent is laag [ik ben het niet eens] en Europeanen zijn net onder de Koreanen. Met dat algemene begrip in de hoofden van de meeste mensen, die alleen nationale spelers zouden zien als we niet per se zouden kijken "de crème van talent en build-uitvoering"? Blizzard's World Championship Series doet vermoeden dat dit misschien niet helemaal waar is, maar helaas zijn er geen populaire continentale competities om dit probleem verder te testen.
- Blizzard's Battle.net Wereldkampioenschappen is een gesegmenteerde weergave van het bieden van kansen aan opkomende buitenlanders met geografisch nabije doelprestaties.
Met regio-gebaseerde competities zou dit nationale bedrijven ertoe kunnen aanzetten meer geïnteresseerd te zijn in het sponsoren van lokale teams en regionale toernooien. Voor sommige bedrijven maken ze alleen verkopen binnen hun land, dus dit zou zowel financieel meer ondersteunend aan hen kunnen zijn om te sponsoren als meer de moeite waard, omdat hun kernconsumentengroep er direct bij betrokken is en zich op richt. Betaalbare kosten voor bedrijven om ondersteunend te zijn, genereren ook lokaal begrip en interesse in een gelaagde, prominente subcultuur.
In een ander gebied zouden regionale toernooien de hoeveelheid fietsen door de huidige buitenlandse professionals bespoedigen. Dit wil zeggen dat spelers die in 2010 en 2011 beroemd waren geweest, niet zo sterk zouden zijn als een impact op het toneel, zoals ze eerder deden vanwege de prominente aanwezigheid van nieuw opvolgende spelers. Op dit moment is het gepercipieerde belang van sommige buitenlandse spelers op dit moment zowel te wijten aan hun respectabele team als aan het feit dat ze relevant blijven door andere middelen van content (zie: De dunne gangen van nieuwe inhoud). Als de scène in staat is om te laten zien wie momenteel het toppunt van concurrentievermogen op verschillende schalen heeft, dan kunnen gevestigde pro's opnieuw worden aangestoken met de wens om hun positie te verbeteren en opnieuw te gebruiken in plaats van te vertrouwen op verouderde successen uit het verleden. Aan de andere kant zullen aanstormende professionals ook een meer direct doel hebben om diegenen te verslaan die binnen handbereik zijn (in termen van vaardigheidsniveau).
Een goede mix van regionale competities en internationale toernooien zorgt voor een uitgebalanceerd en constant fietsen van zowel aspirant-professionele spelers als niveaus van kampioenen van lokaal naar nationaal naar internationaal. Met een meer geleidelijke verspreiding van toernooien, zou er een resultaat moeten zijn van minder nadruk op het hebben van een Koreaan (momenteel de beste spelers) in je team en meer vraag naar buitenlanders om te verbeteren in plaats van de marketinguiterste te worden. Dit zal ook meer stabiele redenen toevoegen voor kleinere teams om te concurreren in plaats van te vertrouwen op huurlingen om te compenseren (Team Legion, Check-Six, Alt-Tab) voor rooster tekortkomingen.
Armchair Athleticism series post # 4 - Oorspronkelijk gepost op 6 november 2012.