Het is 1998.
Als kind ben ik van nature enthousiast over alles, vooral over videogames.
Ik open een doos met mijn favoriete ontbijtgranen en wat heeft het binnen? Een kortingsbon voor Spyro The Dragon (dat was toen graangewassen koel waren).
Ik smeek en smeek mijn moeder om het voor mij te kopen! Uiteindelijk doet ze dat omdat ik denk dat ik een test heb gedaan of iets in ruil.
Dus ik speel het en ik ben er helemaal dol op! De schattige, eenvoudige verhaallijn, de achtergrondmuziek, vooral van het Ice Cavern-niveau, en hoe gemakkelijk het is om te spelen. Je kunt rondspringen, dingen in rekening brengen Spyro's hoorns, springen en het beste van alles, blaas vuur! Het was de coolste game die ik ooit speelde, en bleef de enige game in mijn leven die ik steeds weer opnieuw kon spelen.
Daarom noem ik het een basisproduct uit de kindertijd, vergelijkbaar met hoe sommige mensen verwijzen naar een levensmiddel, zoals brood, melk, eieren en boter. Het was iets wat ik routinematig deed na een tijdje. Het wekte mijn interesse. Zelfs als ik gewoon mijn PlayStation-console aanzet, zet Spyro ergens veilig op mijn favoriete niveau en gewoon naar de achtergrondmuziek luisteren terwijl ik mijn kamer opruimde of een boek las, was het dat is cool naar mij.
En ik hield van de naam Spyro. Zo cool...
Toen de volgende paar jaar verstreken, Spyro games begonnen te veranderen. Ik heb de enige drie originelen in handen gekregen Spyro spellen voor de PlayStation: Spyro The Dragon, Spyro: Ripto's Rage!, en Spyro: Year of the Dragon. Ik heb ze nog steeds tot op de dag van vandaag. De plastic kisten zijn geruïneerd, maar de schijven lopen nog steeds erg goed!
De eerste game in de PlayStation-trilogie, Spyro The Dragon, was alles over het "branden" van een wezen genaamd Gnasty Gnorc, zoals Spyro het in het begin van het spel zei. Je bestuurt Spyro en je reist verschillende werelden, het oplossen van problemen op verschillende niveaus binnen die werelden terwijl je veel kleurrijke edelstenen verzamelt. Je zou ook andere draken laten ontsnappen die Spyro kent van een kristalachtige graflegging waar Gnasty Gnorc allemaal mee vloekte. De enige reden waarom Spyro niet begraven was, was volgens mij omdat hij ergens ondergronds sliep of hij te kort was en de stralen miste die alle draken hadden geraakt. Ook had hij een coole kleine libelle met de naam Sparx om op hem te letten (en om de edelstenen te verzamelen en te dienen als Spyro's gezondheidsmeter)!
Het tweede spel, Spyro: Ripto's Rage!, was heel anders. Gnasty Gnorc was lang weg en Spyro heeft nieuwe vrienden gemaakt: een faun genaamd Elora, een cheetah genaamd Hunter, The Professor and Moneybags (niet zeker wat voor soort dieren ze zijn). Samen helpen ze Spyro hun wereld, Avalar, te redden van Ripto. Het meest uitdagende aan deze game waren de mini-games die je moest verslaan om al deze mooie kleine groene bollen te verzamelen. Als je alle orbs zou verzamelen, zou je bepaalde portals ontgrendelen, Ripto doden, de rest van de schat verzamelen en daarmee het spel verslaan. Het was niet zo goed als de eerste game, maar ik genoot nog steeds van de soundtrack!
En tenslotte, Spyro: Year of the Dragon. Spyro heeft alle nieuwe vrienden: Sheila, de kangoeroe; Sergeant Byrd, de vliegende pinguïn; Bentley, de Yeti; en Agent 9, de ruimteaap. Volgens InsomniacGames.com was het doel van het spel om 150 drakeneieren te verzamelen van de kwaadaardige tovenares die hen had gestolen. Telkens als je er een verzamelt, komt het ei uit en krijg je de babydraak en hun naam te zien voordat ze verdwijnen naar Spyro's geboorteland. Nog steeds niet beter dan de eerste game, maar de baby-draken waren zo schattig en de soundtrack was nog steeds geweldig!
Na deze drie wedstrijden veranderde Spyro. Ik heb geen van de PlayStation 2 gespeeld Spyro games, dus ik kan er niet veel over zeggen, maar Spyro begon meer te evolueren dan hij in de eerste drie games had gedaan. Hij begon ouder te lijken, een beetje groter en feller. De avonturen bleven maar komen, maar ze waren gewoon niet hetzelfde in vergelijking met de originele drie games waarin hij speelde.
Dus wie zat achter de soundtrack? Wel, het was niemand minder dan Stewart Copeland van The Police! Ik vond een hele gave video van hoe Stewart Copeland de muziek maakte voor elk niveau in het eerste Spyro-spel. Hij zou de niveaus gaan spelen, ze verslaan en zijn creatieve muzikale krachten naar voren laten komen! Bekijk de video hier: http://www.youtube.com/watch?v=6Kc2gGycBXc
Vijftien jaar later maakte Spyro's zijn grote comeback met een hele bende vrienden binnen Skylanders! Voor iemand die begon als een kleine paarse draak, heeft hij het goed gedaan voor zichzelf! Hij zit op het hoogtepunt van een kinderrevolutie en hij gaat nergens snel heen.
Dus wat is je kindernoodje?