Inhoud
De setting in een survival-horrorspel is net zo, zo niet belangrijker, als de gruwelijke wezens die spelers tegenkomen. De juiste spelwereld kan de hele toon bepalen, de angst opbouwen bij degene die het spel speelt en zorgen voor een onvergetelijke ervaring in het algemeen.
Helaas blijven ontwikkelaars bij elke toegang tot het genre altijd op dezelfde oude locaties staan. Ziekenhuizen en krankzinnige gestichten komen veel voor in de wereld van survival-horror, net als het typische verlaten hotel of cryptisch kerkhof. Als gamers houden we van afwisseling - helaas is het survivalhorror-genre een beetje een niche met zijn eigen aanhang die alleen maar een nieuwe wil zien. nieuwe release. Maar dit betekent niet dat we gewoon genoegen moeten nemen met dezelfde oude, rehashed ervaring.
Stille Heuvel is misschien wel een van de meest iconische games in de survival-horrorwereld.
Het heeft alles: de omgeving, de angsten en de immense angst om alleen te zijn in een onbekende wereld. Dat gezegd hebbende, sommige van de locaties zijn extreem over-gedaan. Hoewel dat kan worden betoogd Stille Heuvel is een voorloper in het genre, het heeft ook verschillende keren zijn eigen instellingen herschept.
We verkennen ziekenhuizen, scholen en andere locaties - allemaal eerder gezien. We hebben een nieuwe inzending in de serie al een tijdje niet meer de moeite waard gezien; de ontwikkelaars moeten hun spel opstapelen. De wereld van Stille Heuvel is rijp voor uitbreiding en correct opgebouwd, de serie kan een triomfantelijke terugkeer maken; vooral op de next-gen consoles.
De aankomende titel "heropleving van het horrorgenre", The Evil Within, ziet er vrij briljant uit en heeft een behoorlijk goede kans om horror te doen herleven. De instellingen zijn echter een beetje flauw. Ze hebben de uitstraling van Stille Heuvel'S helse nachtmerrewereld gevuld met wezens en duisternis, kuilen van vuur en veel metalen spikes. Concept-kunst uit het spel heeft een begraafplaats, een ziekenhuis / asiel en een oud herenhuis laten zien, mogelijk verlaten. Saai. En toch ziet het spel er ongelooflijk uit. Waarom? Simpel gezegd, we hebben meer horror nodig en we zijn bereid om door dezelfde oude locaties van vroeger te sjokken om die angst te bereiken.
Sirene was vrij uniek in zijn onderneming. De game speelt zich af in een oud Japans dorp vol religieuze bewoners. Dit was niet iets dat we in het westen hadden gezien, althans niet in ziekenhuizen. De architectuur uit de antieke periode was overwegend en kwam over als een passend gruwelijke spelwereld. Ik heb persoonlijk altijd een vreemde angst gehad voor Japanse mensen, met name ondode vrouwen en kinderen met lang zwart haar en spookachtige eigenschappen. Japan weet hoe je horror correct moet doen.
Maar wat kunnen wij als fans doen met de muffe instellingen? We kunnen oproepen voor nieuwe instellingen en gevarieerde werelden. Het probleem komt met goede ideeën voor dergelijke plaatsen.Bij het denken aan horror, gaat de geest onmiddellijk naar de plaatsen die we al hebben gezien: ziekenhuizen, ziekenhuizen en dergelijke. Ik kom met iets nieuws, iets dat even angstaanjagend is als moeilijk. Ik dacht meteen aan een kinderdagverblijf vol met ondode kinderen die in de schaduw rondcirkelden, een boomgaard, misschien met een soort wezen dat tussen de bomen rondliep, en tenslotte een themapark, dat we altijd meer konden gebruiken. van.
De gamewereld is de spookachtige toegangspoort tot de creatie die deze ontwikkelaars uitspuwen. Goed gedaan, en het trekt de speler naar binnen en houdt ze stevig vast, waardoor ze bang worden voor de duisternis. Gedaan verkeerd, en je ontvangt een speler die sjouwt zonder bang te hoeven zijn voor wat er op de loer ligt.
Hoewel de spelwereld ongelofelijk belangrijk is, vermengt deze zich met de monsters en het verhaal om de survival-horrorervaring te creëren waar we onze gedachten rond krijgen. Dit is de reden waarom dergelijke games die omgevingen en landinstellingen nieuw leven kunnen inblazen, ze hebben uitstekende extra's om de prestaties te ondersteunen.